Saskia Noort
Moederschap, je wint
er geen prijzen mee
Dierenmens
Schele tijger met partnerwens
Witte tijgers
zijn ontstaan
door een dna-
foutje
12
Saskia Noort schrijft op deze plek wekelijks
over nieuws dat haar raakt
o om de zoveel maanden moet er een taboe worden doorbroken
en het taboe van de maand is de gedachte: ben ik wel geschikt
voor het moederschap? Vrij logisch dat dit een taboe is, want het
uitspreken van de existentiële twijfel jaagt de reeds geboren kin
deren per direct voor jaren naar de psycholoog en dat wil je niet
op je geweten hebben. Nu is er de briljante film The Lost Daughter van
Maggie Gyllenhaal met in de hoofdrol Olivia Colman op Netflix. Een ver
haal over de schuld en schaamte die gepaard gaat met 'ontaard moeder
schap' en dat geeft de talkshows en vrouwenbladen weer een haakje om te
praten over dat door aannames omgeven moederschap dat sinds we er zelf
voor kunnen kiezen mythische vormen heeft aangenomen. Zo ontlenen
moederhartmoeders een soort sterrenstatus aan het feit dat ze kunnen
baren en zogen, en draagt menig influencer haar accessoirebaby op iedere
post in een 820 euro kostende Artipoppe draagzak. Het kind als sieraad, een
statusbaby, baren en zogen als prestatie van formaat. Meer dan ooit is moe
derschap een gekozen lifestyle, en is de moeder omgeven door de moe
dermaffia, die haar afrekent op elke zogenaamde fout die een moeder zou
kunnen begaan.
Toen ik moeder werd, 29 jaar geleden, ervaarde ik dit als nederige
samensmelting met alle moeders op aarde. Het maakte me niet bijzon
der, maar juist hetzelfde als de helft van de anderen. In de eerste pijnlijke,
slapeloze nachten realiseerde ik me dat miljoenen me voor waren gegaan,
en miljoenen na me zouden komen, in beslag
genomen door dezelfde liefde, dezelfde ang
sten, hetzelfde bezwijken onder zo veel verant
woordelijkheid. Als iets duidelijk werd, is het
hoe ik het onschuldige, hulpeloze wezen dat
uit me gekomen was, kon maken en breken.
Maar ook andersom. Ook mijn geluk hing aan
het welzijn en de gezondheid van mijn kinde
ren.
Inmiddels zijn ze ruim volwassen, zelfvoor
zienend, doorgaans gelukkig en geven ze met
regelmaat feedback over hun opvoeding. Met
de wetenschap van nu was deze verre van per
fect. Er werd gerookt op verjaardagen, met sin
terklaas kwam Zwarte Piet rolbevestigende
kadootjes brengen, soms borrelden we in het
dorpscafé en speelden ze tot het donker was buiten met de kinderen van de
andere borrelaars. We werkten beiden nagenoeg fulltime en in de schijf
van vijf bevonden zich nog zuivel, gluten en vlees. We zijn gescheiden en
hebben ons in die helse periode weleens onheus over elkaar uitgelaten. Ze
ontvingen alle vaccinaties, ook de HPV ondanks de enge YouTubefilmpjes
van plots spastisch geworden meisjes die de moeders onderling deelden.
Was ik een goede moeder? Het antwoord is denk ik: het grootste deel van
de tijd wel. Moeder zijn is geen wedstrijd, je wint er geen prijzen mee, je
verzamelt geen punten. Soms is het een worsteling, en ja je bent de hele
tijd moe. Nee, het houdt nooit op, ook niet als ze op zichzelf wonen en door
de stad fietsen zonder licht of baby's krijgen van Douwe Bob. Dat moet je
wel allemaal aankunnen.
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp schrijft over
dieren met een verhaal.
Muba kijkt een beetje
scheel. Ze strijkt met haar
oren langs het hekwerk
alsof ze kopjes geeft. Haar
spinnen klinkt als een
hoog gegrom. ,,Och ja lie
verd", spreekt Robert
Kruijff de witte tijger toe
vanaf de andere kant van
het hek. Tegen mij: ,,Zij zou
het liefst bij je op schoot
kruipen. Ze is met de hand
grootgebracht. Een echte
knuffel."
Toch zal hij het niet in
zijn hoofd halen haar aan
te halen. Eerder tijdens de
rondleiding passeerde een
Siberische tijger die in een
vorig leven zijn verzorger
had opgegeten. Dat laatste
is wat extreem, maar alle
dieren hier bij de Stichting
Leeuw in Anna Paulowna
hebben een geschiedenis.
Als semi-huisdier moesten
ze meestal kunstjes doen
als circusleeuw of ze fun
geerden als statussymbool
van een maffiabaas.
Muba (4), uit Slowakije,
hoorde bij de inventaris
van een hotel. Toen ver
nieuwde wetgeving wilde
dieren in het resort ver
bood, bleven er twee opties
over: afschieten of laten
adopteren. ,,We kregen een
mail van iemand", zegt Ro
bert Kruijff. ,,Zo gaat het
vaak. Dan vragen we zo
veel mogelijk informatie
op en kijken we of we het
dier hier kunnen opvan
gen."
De witte tijger had ge
luk, in Anna Paulowna was
plek. Kruijff maakte het
papierwerk in orde en zijn
vader bereidde het trans
port voor. ,,Mijn vader is
gepensioneerd, heeft tijd.
Samen met een vriend
rijdt hij in een vrachtwa
gen heel Europa door om
onze dieren op te halen. De
kisten om tijgers en leeu
wen in te vervoeren heb
ben we zelf gemaakt."
Het klinkt als een jon
gensboek en dat is het ook.
Kruijff was als kind al gek
op beesten. Hij hield konij
nen, geitjes en - iets exoti-
Muba
scher - nandoes. Na zijn
studie bedrijfskunde had
zijn vermogende familie
net een groot stuk grond
gekocht in de kop van
Noord-Holland en van het
een kwam het ander. Ro
bert werd een soort dieren
tuindirecteur, maar dan in
het klein. Hij ving ara's op,
en later roofvogels. Sinds
tien jaar maakt de Stich
ting Leeuw deel uit van
Landgoed Hoenderdaell.
De meeste katachtigen
reizen na een verblijf in
Anna Paulowna per vlieg
tuig door naar Zuid-Afrika,
waar Kruijff inmiddels ook
een stuk land heeft. Want
'als leeuw loop je toch lie
ver vrij rond dan dat je in
een hokje zit', aldus de ini
tiatiefnemer. Echt wild
zullen de dieren nooit
meer worden, daarvoor
hebben ze te veel gemist.
Wel kunnen ze zichzelf
zijn op een lap savanne
met een hek eromheen.
Eind september zette
Muba voet op Nederlandse
bodem. Daarna volgde een
quarantaine om er zeker
van te zijn dat ze geen ziek
tes bij zich draagt. Sinds
kort heeft ze haar eigen
verblijf en loopt ze buiten.
Net als haar collega-katten
krijgt ze dagelijks een paar
kilo vlees van een lokale
slachterij. Helaas kan het
publiek, dat via Facebook
op de hoogte wordt gehou
den, haar niet komen be
kijken. ,,Ook wij zitten in
lockdown." Het gemis aan
bezoekers betekent ook
een gemis aan inkomsten.
De stichting draait op en
treekaartjes en donaties.
De schele ogen van de
witte tijger zijn volgens
Kruijff een van de vele af
wijkingen die deze dier
soort heeft. In het wild ko
men witte tijgers niet voor,
ze zijn ooit spontaan ont
staan door een dna-foutje
en mensen zijn er vervol
gens mee gaan fokken.
Witte tijgers (en leeu
wen) kregen grote bekend
heid door de shows van het
Duitse glitterduo Siegfried
Roy in Las Vegas. Decen
nialang voerden de extra
vagante illusionisten hun
grote katten op ter ver
maak van het publiek. Tot
Roy gebeten werd door
zijn witte tijger Mantecore.
Hij raakte levensgevaarlijk
gewond en moest maan
denlang revalideren, wat
het einde van de shows be
tekende. In mei 2020 over
leed Roy (75) aan de gevol
gen van corona. Siegfried
leeft nog altijd in Las Ve
gas.
In Anna Paulowna wor
den alle roofdieren gesteri
liseerd om te voorkomen
dat ze welpjes op de wereld
zetten die vervolgens ook
weer niet vrij zijn. Waar
mogelijk plaatsen de ver
zorgers mannetjes en
vrouwtjes wel bij elkaar
om koppeltjes te vormen.
Voor Muba wordt dat las
tig, want zij is de enige
witte tijger. Maar wie weet
in de toekomst - 2022 is
volgens de Chinese horo
scoop het jaar van de tijger.
,,We hebben nog 22 dieren
op de wachtlijst", zegt
Kruijff. ,,En er komen
steeds nieuwe aanvragen.''
Tot op de dag van vandaag word ik weleens overvallen door twijfel.
ZATERDAG 15 JANUARI 2022 GO
Soort:
Witte tijger
Woonplaats:
Anna Paulowna
Bijzonderheid:
kruipt het liefst op
schoot
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.haver-
kamp@persgroep.ne t
FOTO STICHTING LEEUW
