GEK ZIJN
GEBREK'
De familie Knots,
noemt Janine (47) haar
gezin. Echtgenoot
Matthijs (48), zoon
Miran en zijzelf
hebben allerlei
stoornissen, maar ze
kunnen er gelukkig
om lachen. 'In elk geval
is het nooit saai.'
mij het kwartje viel: ik herkende wel heel veel
van zijn symptomen. Een halflaar later hing
ook aan mij een label: ADD. Aangevuld met
een gegeneraliseerde angststoornis; een
cadeautje uit mijn onveilige jeugd. Matthijs
stuiterde er schijnbaar onbezorgd tussendoor.
Schijnbaar, omdat ook hij zijn donkere kanten
had. Er waren periodes dat hij niet van de bank
kwam. Gek genoeg stoorde mij dat nooit, ik
wist dat de zon altijd weer ging schijnen. 'Yin
en yang,' grapten we dan. Want zulke extremen
in een huwelijk zijn niet altijd makkelijk, maar
humor is altijd de remedie.
Luchtig vertelde ik mijn psychiater erover.
Hoe Matthijs op zijn werk soms vijftig keer
naar huis belde om te controleren of iedereen
wel veilig was. Over zijn somberheden en tics.
Zullen we ook eens met hem praten, stelde
ze voor. Matthijs was ertegen, maar ik wilde
duidelijkheid. Die kwam: hij is manisch
depressief en lijdt aan een dwangstoornis.
Een huwelijk met zó'n schare aan psychische
diagnoses klinkt zorgelijker dan het is. Want
tot ernstige problemen leidt het tot nu toe
niet. Onze handleiding is duimendik, maar
die hadden we al onder de knie vóór de diag
noses. 'Iedere gek zijn gebrek,' roepen we als
een van ons weer eens uit de pas loopt. We
houden van elkaars gekkigheden en trekken
elkaar in balans. Ik heb nooit een seconde
getwijfeld aan mijn familie Knots, waar het
nooit saai is. En er altijd slingers hangen.'
'Het was drie uur 's nachts toen ik wakker
schrok naast een lege plek in bed. Beneden
klonk gestommel. Ik trof Matthijs aan op de
keukentafel, met vijf meter slingers in zijn
handen. 'Wat doe jij nou?' riep ik. Matthijs
keek me olijk aan. 'Het leven is een feestje,
Jan,' verklaarde hij. 'We moeten zelf de slingers
ophangen.' We waren meer dan tien jaar samen,
ik kende zijn impulsieve buien. Die schaarde
ik onder zijn spontaniteit, een eigenschap
waar ik juist op viel. Maar ik kon niet ont
kennen dat die spontaniteit de laatste tijd
wel erg manische vormen aannam.
Onze zoon Miran, op dat moment acht jaar,
vertoonde druk en ongeremd gedrag. De
gesprekken op school voerde ik zonder
Matthijs - hij had de neiging door zulke
bijeenkomsten heen te tetteren. Dat vond ik
niet erg, hij was verder een betrokken vader.
En op huishoudelijk vlak deed hij alles: hij
maakte schoon en als een kussen op de bank
ook maar een centimeter verkeerd lag, werd
alles opnieuw gerangschikt. Ik lachte om zijn
dwangmatigheid; ik was allang blij dat hij mijn
chaos compenseerde. Zijn gefoeter daarop nam
ik op de koop toe. Zoals hij accepteerde dat hij
van mij een rondje moest wandelen als hij door
schoot in een tic en zes keer de trap op en af
wilde rennen. Of impulsief een drumstel kocht.
Miran was elf toen de diagnose kwam: hij was
een hoogbegaafde onderpresteerder met
ADHD en kenmerken van autisme. Waarop bij
MEZZA 45
De echte namen van
Janine, Matthijs en Miran
zijn bij de redactie
bekend. Ook praten
over je relatie?
mezza@dpgmedia.nl
