SCHRIJVER spreekt
Huizen, monumenten, winkels en straten werden van de kaart geveegd.
Bijna driehonderd mensen stierven onder het puin. FRANCO
FAGGIANI (73) schreef een aangrijpend boek over de aardbeving die
midden-Italië vijf jaar geleden trof: Soms zou ik de wind willen zijn.
Als het even kan trekt Franco Faggiani
de Noord-Italiaanse bergen in. Ook nu
bevindt hij zich in de Piëmontese Alpen,
op 1700 meter hoogte, in de zon en de
sneeuw. 'Vooral 's winters ben ik hier
graag. Morgen moet ik voor een lezing over mijn
nieuwe roman naar Ligurië, 250 kilometer naar het
zuiden, daarna rij ik weer terug,' vertelt hij. Na een
lange loopbaan in de journalistiek debuteerde hij
in 2018 op zijn zeventigste als romanschrijver met
Tussen twee werelden. In Nederland brak hij een
jaar later door toen het boekenpanel van De Wereld
Draait Door zijn roman Het jaar dat Shizo Kanakuri
verdween uitriep tot Boek van de Maand.
Het succes heeft zijn leven niet ingrijpend veranderd,
zegt Faggiani. 'Als schrijver word je vaak ten onrechte
op een voetstuk geplaatst. Na een presentatie kwam
er een mevrouw naar me toe die verbaasd uitriep:
goh, u bent eigenlijk een heel gewoon mens!'
'Ja, ik kende de getroffen plaatsen
goed, er woonden kennissen van
me, dus mijn gedachten gingen
meteen naar hen uit. Het histori
sche centrum van Amatrice, waar
mijn roman zich voornamelijk
afspeelt, werd weggevaagd. Het
dorp zelf telde 2200 inwoners, en
dan heeft het ook nog 69 deelge-
huchten, verspreid in de bergen. Het weekend na
de aardbeving zou het grote jaarfeest ter ere van de
pasta all'amatriciana plaatsvinden, waar elk jaar
duizenden bezoekers op aftomen. Ik vreesde dat
er gigantisch veel mensen onder het puin zouden
liggen. Omdat er geen communicatie mogelijk was,
ging ik zodra het kon naar de geraakte gebieden.
Wat ik aantrof was verschrikkelijk. De huizen,
torens, gebouwen, monumenten, winkels en straten
waren weggevaagd, er was alleen nog zand, aarde,
stenen en stof.'
'Inderdaad een wonder, zeker omdat de beving
om half vier 's nachts was én omdat de muren naar
binnen ineenstortten, wat veel gevaarlijker is dan
als ze naar buiten vallen. De eerste hulpdiensten
waren er binnen een uur, anderhalf uur - ze moesten
uit Rieti komen, die stad ligt zo'n zestig kilometer
verderop. Aan het eind van de eerste dag waren
er al bijna meer hulpverleners dan inwoners. In
zo'n situatie draait alles om snelheid. Er werden
uiteindelijk 238 mensen onder het puin vandaan
gehaald.'
'De verhalen van brandweerlieden over huilende
huiseigenaren die vooral foto's wilden
Soms zou ik redden: zwart-witfoto's van opa's en
de wind willen oma's, bruiloften, familiefeesten op het
zijn verschijnt platteland. Ze wilden hun herinnerin-
bij uitgeverij gen redden. Veel van die verhalen zijn
Signatuur in gewijzigde vorm in het boek terecht-
20,99 gekomen.
'Huilende mensen
zochten wanhopig
naar familiefoto's'
CC
LU
(3
LU
Q
I
co
LU
I
Uw nieuwe roman gaat over de aardbeving van
24 augustus 2016, die in midden-Italië tal van dorpen
en gehuchtjes met de grond gelijkmaakte. Kende
u het gebied al van daarvoor?
In Amatrice vielen 230 doden: een wonder, gezien
de duizenden bezoekers.
Wat raakte u het meest?
34
