S
'De heimwee
bleef. Naar
vrienden,
familie,
mijn eigen
spullen'
- p w
is van visserij en elkaar, heeft het moeilijk.'
Irwan en Kim streken er afgelopen winter neer. Voor
de geadopteerde zwerfeond Zorro, niet gezegend
met een dikke vacht, namen ze dekenjasjes mee.
Irwan: 'Zonder Zorro en Kim was het misschien
eenzaam geweest, nu voelde het vooral avontuurlijk
en knus.'
Het leek alsof er op Salvor meer tijd was. 'Alsof er
daar bij die poolcirkel meer uren in een dag zaten.
Het leefritme is anders. In Amsterdam werd ik
wakker, liet ik de hond uit en de rest van de dag
rende ik achter de feiten aan - mails, appjes,
telefoontjes. Op het eiland werkte ik ook, maar ik
kreeg minder stress van al die mails. Oog in oog met
de zee om me heen, uitzicht op de Noorse kust,
overal bergtoppen in de verte, de zeewind: de rust
die daar heerste nam me over.'
IRWAN WAS ER GELUKKIG, zegt hij, absoluut. Hij is
eigenlijk niet zo'n reiziger, had niets met het idee
dat je 'jezelf kunt vinden op een andere plek. Met
zijn neus in de boeken kon hij net zo veel leren over
zichzelf, vond hij. 'Toch heeft deze compleet andere
omgeving me goed gedaan.'
Hij stond meer stil bij kleine dingen. Neem de
boodschappen. Eten haalden ze bij het enige
supermarktje op het eiland, zo groot als een ruime
woonkamer. Als de boot vanwege slecht weer niet
voer, moesten ze het doen met de lang houdbare
producten in de winkel. Een paar dagen per week
was-ie open, twee uurtjes op één dag. 'Maandag
11 uur moesten we er staan. Net als de rest van
het dorp.' Veganist Irwan kon er vegan pizza's en
havermelk bestellen. Dat lag dan een week later
in de schappen.
Een sociaal gebeuren, dat was het, mensen vroegen
elkaar hoe dat ene boottripje was, of ze nog familie
hadden gebeld, 'Komen jullie vanavond een potje
kaarten?'
Irwan en Kim raakten bevriend met Knut, een visser
die al zijn hele leven op het eiland
woont, en Eivind, die elk jaar voor de
eidereenden zorgt: een beschermde
inheemse vogelsoort.
'Mensen wandelen hier zomaar bij elkaar
naar binnen. Deuren gaan nooit op slot.'
Ook de deur van Nessestua stond altijd
open. Het huis heeft zes kamers en
vloerverwarming - 'godzijdank.' In de
winter uitzicht op niets dan velden, zee,
donkerte, soms het Noorderlicht. 'Lange
banen recht boven ons In de
heldere zwarte lucht die naar
de horizon kronkelden. Ook
de bewoners die er al veertig,
vijftig jaar wonen, komen
daar hun huis nog voor uit.'
Waarmee hij maar zeggen
wil: natuurschoon went nooit.
Wat ook niet wende: de heim
wee. Na een half jaar keerde
Irwan terug naar Amsterdam.
Hij miste zijn vrienden,
familie, zijn spullen - 'hoe je het ook
wendt of keert, we waren er toch te gast,
het was niet ons eigen huis.' En er waren
praktische overwegingen: Zorro wil graag
rondrennen, maar dat mocht niet in
het broedseizoen vanwege de zeldzame
vogels.
Wat de liefde betreft: de relatie met Kim
is ook ten einde, geen wrok of ruzie,
ze wilden ieder hun eigen leven weer
oppakken. Dat heeft niets te maken met
het eilandleven: 'We zijn echt trots op
ons avontuur.' En op Huis aan het einde,
het boek dat Irwan schreef. In het mid
den zit een fotokatern. 'Sommige dingen
moet je lezen, andere dingen moet je
zién.'
ip$|
siS'.;-'-*.
"-'V 1'
i®1-
