Chris McEvoy, een Engelsman in Vlissingen
6
Twintig jaar geleden kwam hij naar Nederland in een donkerpaarse Audi
80, volgestouwd met Britse bouwvakkers. De arbeidsmigranten waar
Chris McEvoy destijds deel van uitmaakte, die huisvest hij nu zelf, in
Vlissingen.
'Van die fouten leerde ik.
En zo heb ik mezelf
gevormd, zo heeft de
wereld me gevormd'
Dure kadewoningen, een splinter
nieuwe jachthaven en binnenkort
zelfs een honderd meter hoge to
ren met penthouses en een sky-
bar. Wie twintig jaar geleden
door Vlissingen wandelde, had nooit voor mo
gelijk gehouden dat de stad er vandaag de dag
zo sjiek bij zou liggen. De voormalige scheeps
werf was een financiële schandvlek, veel pan
den in het centrum waren dichtgetimmerd.
De stad was verpauperd. Geen mens die het in
zijn hoofd haalde er ook maar een cent in te
steken. Vlissingen kwam in een negatieve spi
raal. Tot plotseling het ene na het andere pand
er piekfijn bij stond. Er verrezen hotels en de
lange tijd zo lege Sint Jacobsstraat werd een
pittoresk winkelstraatje waar ze in Middel
burg alleen maar jaloers op konden zijn.
Wie deed dat toch? De naam ME Vastgoed
doemde op. De M van Chris McEvoy, de E van
Bart Eckhardt. Cowboys werden ze genoemd,
met hun opgestroopte mouwen. Zij waren het
die deden waar anderen hun neus voor op
haalden. ,,Iedereen verklaarde ons voor gek.
Alles wat geen mens wilde, dat kochten wij.
Voor lage bedragen, maar wel hoge rentes.
Maar wij zagen wat anderen niet zagen: Vlis
singen heeft alles, alles behalve positiviteit.
Wij vonden dat de stad het verdiende om te
worden opgeknapt. Hadden we dat niet ge
daan, dan waren die grote investeerders voor
het Scheldekwartier er waarschijnlijk ook niet
gekomen."
Chris McEvoy (44) is geboren in Manches
ter, maar groeide op in Wales. In het stadje
Tenby, een vissersplaatsje omzoomd door wa
ter. Een beetje zoals Vlissingen, maar dan veel
kleiner. En veel armer. De streek Pembro
keshire, waar Tenby deel van uitmaakt, is het
minst welvarende deel van Groot-Brittannië.
,,Wie daar niet werkt, heeft geen geld. Mijn va
der had een eigen stukadoorsbedrijf, dus wij
hadden het thuis goed. Maar ik had als kind
veel vrienden in arme wijken, ik wist dus goed
hoe hard het leven er kon zijn."
,,Nou, nee. Als kind stond ik altijd op de gang.
Ik zag het nut niet in van school en ik wilde al
les op mijn eigen manier doen, dus ik luisterde
niet. Ik verveelde me en deed alles wat niet
mocht. Toen ik 15 was, heeft de school mij ge
vraagd de school te verlaten. Dat heb ik ge
daan."
Wat vonden je ouders daar van?
,,Ik heb lieve ouders, maar zij waren anders
dan ik. Tevreden met wat ze hadden. Ze begre
pen me niet. Maar ze waren het op een gege
ven moment ook wel zat dat ik steeds door de
politie werd thuisgebracht. Dus zij vonden het
tijd dat ik het nest zou verlaten. Doe het dan
zelf maar, met je grote bek."
,,Ik vond het prima. Ik werkte al, als timmer
man bij een hoveniersbedrijf. Samen met een
vriend betrok ik een studiootje. Ik was 15, een
kind nog maar, dus ik moest alles leren. Zelf
zorgen voor eten, zelf zorgen voor kleren, zelf
zorgen voor geld - en zorgen dat anderen daar
van afbleven. Dan ben je snel volwassen. Maar
ik was een harde werker, ik zorgde altijd dat ik
er goed uitzag en toen ik 17 was, reed ik in een
mooie auto."
,,Dat niet, nee. Het heeft me veel geleerd, ik
kreeg een basis die veel mensen nooit zullen
hebben, maar ik maakte ook fouten. Natuur
lijk maakte ik fouten. Je denkt volwassen te
zijn, maar dat ben je niet. Maar van die fouten
leerde ik. En zo heb ik mezelf gevormd, zo
heeft de wereld me gevormd."
In Tenby was niet veel werk en wat er was,
betaalde slecht. McEvoy zag de ene leeftijdsge
noot na de andere vertrekken. Toen hij 20 was,
vertrok hij zelf ook.
,,Ik heb altijd geweten dat ik nooit in Tenby
zou blijven. Alles was te klein voor mij. Ik ging
naar Londen. Van een stadje met vijfduizend
inwoners naar een metropool waar vijftien
miljoen mensen woonden. Die stap was veel
te groot voor mij. Dus toen ik hoorde dat er
een plek was vrijgekomen in een auto naar
Nederland, stapte ik gelijk in. We gingen naar
Apeldoorn, om een asielzoekerscentrum af te
bouwen. Dat deed ik kennelijk zo goed dat ik
aan het eind van het project werd gevraagd
voor nog een project. En nog een, en nog
een. Ik ging van Amersfoort naar Lelystad
naar Eindhoven, van het ene hostel naar
het andere. Tas inpakken en weer door, ja
ren achtereen."
,,Ik werd gevraagd voor een project in
Oost-Souburg en we zouden verblijven bij
Pension Marijke, in de Coosje Busken-
straat. De eerste keer dat ik in Vlissingen
kwam, kan ik me nog goed herinneren. Ik
kwam aan op de boulevard en ik kon de
weg niet vinden. Ik stapte uit bij een tele
fooncel om het pension te bellen en ik
moest het portier stevig vasthouden, zo
hard waaide het. Ik keek naar de woeste zee
en echt, voor het eerst in al die jaren, van al
die steden waar ik geweest was, kreeg ik in
Vlissingen eindelijk een gevoel van thuis.
Alsof ik het al jaren kende. Ik pakte mijn tas
uit en liep naar de Nieuwendijk, op zoek
naar een café om wat te eten, en belandde
bij Popeye, waar ze me gratis soep gaven.
Fijn dat je er bent, zeiden ze. Ik wist niet
wat me overkwam."
,,Je werd duidelijk minder goed behandeld
dan je Nederlandse collega's. Je kreeg de
slechtste klussen, de gevaarlijkste klussen,
altijd. Dat is in alle landen zo. Alleen zijn
Nederlanders ook nog eens erg gefocust op
kosten: als Litouwers voor een paar cent
minder blijken te werken, dan willen ze al
leen nog maar Litouwers. En dan moet je
bedenken dat de meeste arbeidsmigranten
ook nog eens niet voor niets weggaan uit
hun eigen land. Als je dan ook nog eens
wordt weggestuurd, dat doet iets met je.
Zelf had ik het geluk dat ik binnen ander
half jaar vloeiend Nederlands sprak. Ik
werkte keihard en dat werd gezien, dus dat
betaalde zich ook uit."
,,Waar ik vandaan kom, krijg je een klap
voor je bek als je iemand aankijkt. Maar in
Vlissingen voelde ik me veilig. Ik voelde me
welkom. Daar ging ik me ook naar gedra
gen. Ik werd rustiger, ik kreeg door hoe het
leven was. Ik kreeg een vriendin, we kregen
kinderen en kochten samen een huis. Ik
kreeg klussen steeds verder weg, maar elke
ty
ZATERDAG 8 JANUARI 2022 GO
'Het straatschoffie
dat ik ooit was, heb
ik nog vaak nodig'
WENDY WAGENMAKERS
En arm is daar zeker écht arm?
Dus je deed goed je best op school?
Maar je was pas 15, en je stond op straat.
Was je dan eindelijk braaf?
Tot je in Zeeland kwam.
Was je als arbeidsmigrant gewend dat
mensen onaardig tegen je waren?
Knapte je daarvan op?
