Jan Rot
'Als jij niet meer kan optreden, ben
je binnen drie weken dood,' voorspelde Daan een tijdje
terug. Voor sommige mensen mag deze lockdown 'geen
pijn' doen, voor mij is alles weer van de baan geveegd.
Ja, natuurlijk is het fijn met het gezin. Maar toch.
Zonder agenda heb ik geen houvast, ik maak gewoon
niks meer mee. Of nou ja, wat is niks. Een twietje van
een vrouwelijke kletscoach uit Rotjeknor die oreert
vertrouw op je lijf, ziekte komt pas als je er aan toe bent,
brengt me een dag van slag. Iemand die op mijn eigen
Facebook-pagina briest dat ik moet oprotten met dat
gezeur over kanker - Idioot! - word je ook niet blij van.
En dan is er nog een zuignap die steeds een ander vals
account aanmaakt en mijn volgers met slijmberichtjes
bestookt. Wat voor mensen zijn dat? Ook stuurt iemand
me elke maand anoniem bekeringspost, want de hel is
dichterbij dan je denkt. Maar daartegenover staan al die
lieve berichtjes, brieven, cadeautjes, bloemen, soms uit
onverwachte hoek. Hartverwarmend.
Aan bezoek en bellen doen we niet. Voor je het weet zit
n je met z'n allen te grienen. Bij appjes kun je het nog lollig
oplossen.
z Hoe is het nu met je, Jan?
Kut, maar verder gaat het prima.
De waarheid is dat ik begin te merken hoe mijn lichaam
5 wordt gesloopt. Evenwichtsstoornis bijvoorbeeld, je wilt
iets pakken en lazert bijna om. Coördinatie - kopjes die
2 uit je handen glijden, een pen, een schaar... Kortademig
heid - je komt omhoog van je bureau en staat bij de deur
al te hyperventileren. Vergeetachtigheid - waar mijn
mobieltje ligt, wat ik ook weer in de keuken kwam doen.
Maar het ergste is de lethargie, de sloomheid.
Een kwartier op de rand van het bed voor de moed bijeen
is geraapt om je aan te kleden. De gang naar de badkamer
om je tanden te poetsen lijkt onneembaar. En steeds de
neiging om weer in bed te kruipen, de elektrische onder
deken op twee, wegsoezen van de wereld.
Blijf bewegen! waarschuwt de chemofolder, en braaf
doe ik mijn rondjes op de trimfiets die de liefste voor
me heeft gekocht, want ik weet ook: dit is een gevaarlijk
stadium.
Ik heb een hekel aan het geroep van 'blijf vechten,
kanker kun je overwinnen,' het ontkennen wat er aan de
hand is, en een blind vertrouwen dat als jij maar blijft
geloven op een wonder, het er ook echt van komt. Maar
willoos wegdrijven vanuit bed, bad of bank, daar wordt
het ook niet beter van. Dan ben je al bij het einde, zoals
Vasalis dichtte: En nu nog maar alleen het lichaam los
te laten de liefste en de kinderen te laten gaan... Nee,
vooralsnog liever Dylan Thomas: Do not go gentle into
that good night but rage, rage against the dying of the
light.
En ineens heb ik de oplossing. Voel je je gammel? Doe
gewoon of je twintig jaar ouder ben! Met 84 valt dit
allemaal reuze mee! Rock Rollator, is daar al een
liedje van?
Muzikant Jan Rot (64) is getrouwd met Daan (46). Ze hebben vier kinderen: dochters Elvis (19) en Maantje Piet (10)
en zoons Rover (16) en Wolf (13). In juli hoorde hij dat hij ongeneeslijk ziek is.
De hel is
dichterbij
je denkt,
ze
en ze
40
