'Ineens mocht
iedereen mijn
geheim weten.
Ik dacht: dit is
veel fijner dan
in mijn eentje
rondploeteren'
ventilatie, weet ik nu. Gelukkig
wist ik: ik kan me nog zo schamen,
niemand die het ziet. Ik krijg geen
rode wangen zoals de witte kinde
ren uit mijn klas. Dat je niet ziet
dat ik bloos, heb ik lang als harnas
gebruikt.'
'Een eindredacteur vroeg achteraf:
gaat het wel? Ook daar heb ik me
weer uitgeluld. Ik wuifde het weg,
zei dat ik een beetje benauwd was,
dat het verder prima ging.'
'Dan zou ik door de mand vallen,
mensen zouden zien dat ik een
charlatan was. Zo dacht ik. Ik hoor
hier niet, ik zie er niet uit, mijn
haar zit stom, ik kan helemaal niet
presenteren. Normaal bood ik die
oordelen het hoofd door heel hard
te werken en mijn leven bomvol te
plannen. Maar in de tien minuten
live was er geen afleiding mogelijk.'
Wat zit er achter die schaamte?
Gaven je ouders je geen zelf
vertrouwen mee?
'Nee, dat is het niet. Mijn moeder,
en ook mijn vader toen hij er nog
was, waren trots op mij. Mijn
moeder zei altijd hoe mooi en
superslim ik ben. Nee, die
schaamte komt voort uit mijn
eigen oordelen, en daaronder zit
de wens het goed te doen. Dat had
ik als kind al. Ik moest en zou aan
de hoge verwachtingen voldoen
van mijn ouders. Als ik dat niet
zou doen, dan stonden zij voor
schut. Ik denk trouwens dat er ook
iets van het geloof in zit. In het
christendom zitten veel oordelen:
MEZZA 31
Was er tijdens die live paniekaan
val niemand die het zag?
Waarom zou het erg zijn te zeggen:
nee, het gaat niet zo goed?
