Normaal
bagatelliseer ik
mijn heftige
jeugd, tijdens
mijn trip gooi
ik alles op tafel
I
en bleek hij zelfs groter dan ik had gevreesd. En
dat ik nog altijd als de dood ben dat mensen boos
op me worden, is ook wel logisch. Die keer dat mijn
ouders vreselijk kwaad op elkaar waren, eindigde
ik op een woonboot. Boze mensen betekent ellende
en machteloosheid.
Gedurende de hele trip doemt hetzelfde beeld op:
ik als klein meisje op een bootje, varend op een
donkere, woeste zee. Nou ja, varend... me met witte
knokkels vasthoudend aan een mast en maar hopen
dat de gigantische golven me niet opslokken. Op het
moment dat de psilocybine langzaam begint uit te
werken, realiseer ik me dat die golven zo hoog en
woest en oncontroleerbaar zijn omdat ik ze dat
maak. Ik ben het leven gaan zien als een ontembare,
dreigende zee. Het is maar wachten tot dat bootje
kapseist.
Maar wat ik eveneens besef: rampspoed wend je
niet af door er voortdurend op bedacht te zijn.
Dingen gebeuren toch wel. Ik begin te begrijpen
dat het in mijn geval bijna ondenkbaar is dat me
iets zal overkomen wat net zo erg is als het overlijden
van mijn vader. Kort door de bocht: de kans dat
ik het ergste allang achter de rug heb, is bijzonder
groot.
HET ZIJN INZICHTEN DIE op een natuurlijke
manier naar boven komen, maar die me zeker
kunnen helpen met mijn angstgevoelens. Het is
tijd om een beetje relaxt te gaan ronddobberen op
mijn bootje. Zoals Marcel zegt als ik hem een paar
weken na mijn trip aan de telefoon heb: je moet
je angsten begrijpen voordat je ze kunt laten ver
dwijnen.
Eerlijk is eerlijk: ze zijn nog niet weg. Maar ik merk
dat situaties die me normaal de stuipen op het lijf
jagen - een confronterend telefoontje met een opdrachtgever
bijvoorbeeld - me ineens veel minder doen. Alsof er een zachte
deken over die steen in mijn maag is gelegd. En als er wel angst
opdoemt, verdwijnt die veel sneller.
Als je de onderzoeksresultaten leest, is het niet zo raar dat ik
zoveel verschil merk na feitelijk slechts één psychedelische
praatsessie. Volgens wetenschappers worden er door het
gebruik van (slechts één keer) psilocybine neurologische paad
jes losgewrikt. Het werkt als een sneeuwbol die je flink schudt:
alles dwarrelt in de lucht en landt misschien wel op een betere
manier. Ikzelf vind het hoe dan ook een goede zaak dat we
buiten de gebaande paden naar geneeswijzen zoeken en daar
voor gebruiken wat de natuur ons biedt.
Drie weken na mijn trip koop ik van een kunstenares die ik
ken een schilderijtje van een bootje. Op een kalme, gladde zee.
Ik vind het een mooie reminder dat die storm inmiddels is
bedwongen.
MEZZA 23
