Die angst... die
sluimert op de
achtergrond, altijd.
Dat moet toch op
te lossen zijn
De kans op een psychose blijft, alhoewel dat zelden
voorkomt. Minder zeldzaam is de zogenaamde bad
trip waarbij je de engste hallucinaties kunt krijgen,
of fysiek vreselijk beroerd kunt worden. Afeankelijk
van onder andere de dosering, de manier waarop je
truffels of paddo's inneemt (gewoon kauwen, als
thee, in chocola) en wat je van tevoren hebt gegeten,
duurt een trip zo'n vier tot zes uur.
Zoals gezegd wordt er flink mee geëxperimenteerd;
psychedelica als onderdeel van psychotherapie,
of zelfs als vervanging ervan, wordt steeds meer
gemeengoed. De GGZ Groep vermoedt dat therapie
op basis van psilocybine binnen enkele jaren tot
de verzekerde zorg zal behoren. De resultaten zijn
veelbelovend en verbluffend, en het allergrootste
voordeel: ze zijn snel. Niet twee jaar op de bank bij
een therapeut of je maandenlang een weg banen in
een doolhof van alternatieve behandelingen, nee,
vaak is één trip al voldoende voor een kentering.
Het opvallende in de vele onderzoeken en experi
menten is dat het 'werkzame' deel van de behan
deling niet per se de stof is, maar de ervaring. En
om een goede ervaring te hebben, is de setting
schijnbaar essentieel. Dat doet mij besluiten om
deze trip gewoon bij mij thuis op de bank te doen
- Marcel, de man die triptherapiesessies geeft,
biedt dat als optie. Ik heb een paar maanden geleden
twee keer op locatie een truffelceremonie ondergaan
- heel bijzonder, en het heeft echt wel een aantal
patronen blootgelegd en wat mooie inzichten
gegeven (dat doen psychedelica namelijk), maar
als angstig type met flink wat dwangneuroses ben
ik het rustigste in mijn eigen veilige huis.
MIJN TRIP IS HEFTIG. Elke keer als ik mijn
ogen dichtdoe en een slaapmasker opzet, trekken
kleuren, vormen, glitters en psychedelische jaren-
zeventigcaleidoscoopvormen aan me voorbij. Een
trip met truffels of paddo's komt in golven, in een
paar uur schiet ik er meerdere malen in en uit. Op
momenten dat ik mijn masker afdoe, praat ik met
Marcel. Hoewel ik hem voor vanochtend nooit heb
gezien of gesproken, komen de gesprekken binnen
no-time op alle heftige dingen die ik in mijn jeugd
heb meegemaakt. Hij hoeft er niet eens veel voor
te vragen. Ik ben normaal niet zo open over mijn
kindertijd, en ben een meester in het bagatelliseren
en wegwuiven van mijn trauma's, maar nu gooi ik
alles op tafel, alsof we praten over het weer. En door
het in deze semi-hallucinogene staat te vertellen,
zie ik verbanden.
Natüürlijk ben ik altijd bang voor rampspoed. Toen
ik dat als kind ook was, kwam die rampspoed immers
22
