Ze was nog maar een kind toen haar ouders scheidden en haar vader stierf.
Na een roerige jeugd die bol staat van trauma en verlies kampt journalist SUUS RUIS (47) met angsten
en neerslachtigheid. Omdat ze geen zin heeft in langdurige psychotherapie, besluit ze voor
psychedelica gaan, de werkzame stof in truffels en paddo's. 'En ik ben nog wel fel anti-drugs.'
k kan me de eerste keer dat ik bang was nog goed
herinneren. Ik was acht en kreeg weleens iets
mee van het journaal. Toos van der Valk was
ontvoerd. Wat 'ontvoerd' precies inhield wist ik
niet, maar het was eng. Doodeng. Boze mannen
haalden je weg bij je familie en gingen in een
koude loods eindeloos tegen je schreeuwen.
Bijna veertig jaar later begrijp ik iets beter waarom
ik het zo eng vond. Vlak hiervoor kondigden mijn
ouders aan te gaan scheiden. Alhoewel, een aankon
diging was het niet echt: het was een gigantische
ruzie waarna wij kinderen met hond en konijn
in een auto gezet werden en naar een woonboot
verhuisden. In mijn achtjarige hoofd veranderde
het water rondom die woonboot 's avonds in inkt
zwarte stroperige olie. Geen idee wat er daar in de
diepte leefde. Het rook er raar en ik miste mijn vader,
die gebroken van verdriet was achtergebleven in het
huis waar ik was opgegroeid. Nee, dit was natuurlijk
geen ontvoering; mijn moeder was er nog steeds en
ik had mijn zus en broer nog. Maar de veilige basis
die ik tot dan toe zo vanzelfsprekend had gevonden,
was onder mijn voeten vandaan geschopt. Best eng.
In de jaren erna werd ik alleen maar angstiger, ook
al keerde ik relatief gauw terug naar mijn oude huis
(zonder moeder en broertje, wel met zus), waar mijn
vader voor ons zorgde. Ik was in die tijd bang voor
alles: dat er oorlog zou uitbreken, dat er een kernbom
zou vallen, dat we ontvoerd zouden worden (ik wist
inmiddels iets beter wat dat inhield) of dat er iets
anders afschuwelijks zou gebeuren. Dat gebeurde
ook: toen ik twaalf was, overleed mijn vader plotse-
ling. Over het verliezen van je veilige basis gesproken.
Lang verhaal kort: mijn angstgevoelens werden er in
de loop der tijd niet minder op, en toen ik een jaar of
22 was sloeg een loodzware en gitzwarte depressie
me neer. Intensieve psychotherapie en medicijnen
hielpen me er bovenop, maar het is altijd een aan
dachtspunt gebleven. Ik slik nog steeds homeo
pathische medicijnen tegen neerslachtigheid, en
in deze donkere wintermaanden staat er een dag
lichtlamp naast mijn computerscherm - je wordt
er bijkans blind van, zo fel is-ie, maar ja, het trekt je
wel door de dag heen.
Maar die angst... die sluimert op de achtergrond,
altijd. Dat moet toch op te lossen zijn? De vele
berichten over experimentele behandelingen van
angst en depressie in vooraanstaande ziekenhuizen
met psilocybine, de werkzame stof in paddo's en
truffels, fascineren me al langer, en hoewel ik fel
anti-drugs ben - ik ben zo'n zeurderige buurvrouw
die gaat sputteren als de buurjongen op zijn balkon
zit te blowen - besluit ik het te proberen. Niet zonder
grondige research te doen, uiteraard. Ik moet best
een drempel over. En ik moet iemand vinden die
me kan begeleiden. En wat nou als het met paddo's
net zo is als met mosselen? Dat er zomaar een foute
tussen kan zitten waar je doodziek van wordt?
Misschien kan ik het dan wel niet navertellen.
Een beetje research leert dat psilocybine relatief
veilig is. Maar goed, het blijft oppassen natuurlijk.
Omdat experimenten met drugs altijd in een
gecontroleerde omgeving worden uitgevoerd, is
het moeilijk alle risico's in kaart te brengen.
IN GEVECHT
MET JE TRAUMA'S,
cc
I
co
3
3
O
O
z
O
z
O
3
3
CO
I
c/)
ie
LU
20
