9
boeken. Hij ging bij een jongeren-
natuurbeweging, organiseerde als
15-jarige excursies - 'een wereld
ging voor me open'- zat makkelijk
100 kilometer op de fiets naar een
natuurgebied, dobberde in roei
bootjes 's nachts op de Nieuwkoop-
se Plassen. ,,Ik had strenge ouders,
maar als ik zei dat ik uilen ging luis
teren mocht ik alles. En ach, als er
soms een feestje achteraan kwam,
hoefden zij dat niet te weten.''
Hij vertrok naar Groningen om
biologie te studeren, maar sjeesde,
raakte ondergedompeld in de
kraakbeweging, switchte naar so
ciologie, ging veel reizen, werkte
drie jaar aan een landbouwproject
in Pakistan. ,,Dan leer je de Neder
landse koffie en kaas wel waarde
ren." Uiteindelijk keerde hij terug
naar Groningen, eigenlijk vooral om
dichtbij Schiermonnikoog te zijn.
Even gaat zijn vinger omhoog bij
zijn oor: ,,Hoor je? Een raaf!''
Bijzonder
Al jaren is hij bezig in zijn tuin al
lerlei zeldzame bloemen te zaaien,
om te kijken wat voor insecten daar
dan op af komen. ,,En dan blijkt er
dus een andoornbij of de zeldzame
knautiabij op mijn bloemen af te
komen. Geweldig! Waar komen die
dan vandaan? Vliegt ie over en ziet
ie mijn tuin?'' Voor bijzondere na-
tuur hoefje dus niet altijd eropuit,
wil hij maar zeggen, die ziet hij ge
woon in zijn tuin.
In elk seizoen of tijd van het jaar
weet hij meestal wel wat hij hoopt
tegen te komen tijdens een wande
ling. ,,Dan wil ik een visarend zien,
of een bepaalde plant, of een bokje,
dat is een soort kleine watersnip. Of
geelgorzen, boompiepers. Dat lukt
niet altijd natuurlijk. Maar dan zie je
wel weer wat anders moois.'' We
staan even stil bij een bankje. ,,Hier
zag ik altijd veel ijsvogels. Het is een
heel mooi plekje. Dat vindt dan de
natuurbeheerder ook en die zet er
dat bankje neer, waardoor mensen
daar gaan zitten.'' Hoofdschuddend:
,,Weg ijsvogels.''
Als hij alleen is blijft hij altijd
even stilstaan om te kijken. Zijn
hand maakt een golfbeweging langs
de bosrand. Want, zo zegt hij, als je
in het bos bent op zoek naar dieren,
besef dan dat er heel veel dieren zijn
die jou zien. ,,Mijn oog is er wel op
getraind om dan meteen te zoeken
naar oren boven het gras uit. En ik
denk dat er groenlingen in dat restje
tarweveld kunnen zitten die mis
schien opvliegen. Je zou het land
schap lezen kunnen noemen.''
,,Ah jammer, ik had gehoopt op
knaagsporen van bevers'', zegt hij
terwijl hij wegzakt in de nattigheid.
Wandelen is hier en nu, daarom
geeft het rust en heelt het. Soms
mediteert hij wel eens met zijn cur
sisten. ,,Gewoon om ze even te laten
aarden. Sommige mensen hebben
de neiging om je van alles te willen
vertellen over waar ze geweest zijn
waar het ook mooi is. Maar ik wil
dat ze kijken naar waar we nu zijn,
want daar gaat het om. Dat is vaak al
moeilijk genoeg.''
Hij wijst naar de grote grazers in
het veld. ,,Zo vreemd is dat, om
overal maar van die grazers in
te zetten. Het zal wel voor
de natuurbeleving zijn
dat mensen toch die
ren willen zien,
maar hoewel ze
hun goede kanten
hebben, vertrap-
pen ze van alles
en vreten ze de
boel kaal. Ooit
werd natuur be
schermd tegen over-
begrazing, nu noemen
we begrazing natuur. Net
als die schandelijke grote mis
lukking, het begraasde deel van de
Oostvaardersplassen. Als kind
fietste ik daar vanuit Amersfoort
heen om vogels te kijken, maar die
vogels zijn weg, net als vrijwel alle
planten, bijen, vlinders, reeën,
kleine dieren. Ze blijven er maar
aan rommelen en doen net of die
'Als overal
waar nu
prikkeldraad staat
houtwallen komen,
zouden we een veel
mooier landschap
krijgen'
kaalslag een weergaloos succes is.''
Zoals hij niet kan kijken naar
beelden van kindermishandeling,
zo kan hij ook eigenlijk niet naar
mishandeling van het landschap
kijken. ,,Hoe kunnen we het het
landschap aandoen, dat van al onze
grond zo veel opgaat aan eenvormig
boeren? Wij offeren ons land op
voor een paar grootgrondbezitters
die daar een derde Mercedes van
kunnen kopen. Dat zijn toch echt
keuzes die gemaakt worden.
Als overal waar nu prik
keldraad staat hout
wallen komen, zou
den we een veel
mooier landschap
krijgen, dat kan
prima.''
Het maakte
hem ooit cy
nisch, maar nu
wordt hij er vooral
verdrietig van. ,,Cy-
nisme is een rotgevoel,
zo wil ik niet kijken. Het
doet me verdriet, dat wel.''
En toch legt hij het naast zich
neer. Hij trekt zijn wenkbrauwen
even licht spottend, maar ook een
beetje verlegen op. ,,Ja gek hè, ik
word blij van de natuur. ,,Als ik dan
op een voorjaarsdag in april een
oranjetipje zie, ja, dat kan mijn hele
dag goedmaken.''
GO WOENSDAG 5 JANUARI 2022
- -gfj
Q Natuur
liefhebber,
schrijver en
journalist
Koos Dijks-
terhuis in de
Drentse Aa,
zijn lieve-
lingsgebied.
FOTO
CORNÉ SPARIDAENS
