11
overlijden van haar man werpt haar
in een heel diepe put. De nood is zo
hoog, dat Robin weer in Brabant gaat
wonen, om zijn moeder en zusje te
ondersteunen. Een hele verantwoor
delijkheid, voor een jongen van 22.
,,Eigenlijk zou ik stage gaan lopen in
Amerika. Dat is er niet meer van ge
komen." Het duurt lang, heel lang,
maar uiteindelijk krabbelt de familie
op. Anneke gaat mediteren, maakt
nieuwe vrienden en pakt het reizen
weer op. Op haar 70ste rijdt ze op een
motor door Thailand. Ze sterft in juli
2016, bijna twintig jaar na haar man.
Robin doet er vijftien jaar over om
het verlies van zijn vader te verwer
ken. Hij is vaak verdrietig, droomt re
gelmatig over hem. Regressietherapie
helpt hem om écht afscheid te ne
men. Zijn vrouw Marlous zit naast
hem als hij onder hypnose wordt ge
bracht. In gedachten moet Robin
naar een bos toe, waar hij zijn vader
zal treffen. ,,Ik geloofde er helemaal
niet in, maar het werkte. Hij stond
daar, ik kon tegen hem zeggen wat ik
wilde zeggen en afscheid nemen.
Daarna was het klaar."
Robin en Marlous krijgen twee
kinderen: dochtertje Indie is 5, zoon
tje Lux 3. Ze hebben hun opa en oma
nooit gekend. ,,We hebben verteld
dat opa en oma nu sterretjes in de he
mel zijn. En dat ze goed hun tanden
moeten poetsen. Anders wordt opa
Son boos, haha."
Opa Son, die meedoen belangrijker
vond dan de Bonkevaart bereiken,
maar tot ieders verdriet ook Franeker
niet haalde. Gert Jan Albrecht stierf
alleen, in de polder, op een dag waar
over hij jaren had gedroomd. Boven
hem de donkere hemel, onder hem
het kapotgeschaatste ijs.
PODCAST
Den Haag, het huis van Tijsseling
voorbij. Hij rijdt de Elfstedentocht
samen met zijn vrouw, voor beiden is
het de tweede keer. Het is 'verschrik
kelijk ploeteren' tegen de wind in,
herinnert hij zich. Eigenlijk heeft De
Groot het al de hele dag koud, maar
het wordt alleen maar erger.
Links van hen haalt een treintje
met vijf schaatsers hen in. Gert Jan
Albrecht rijdt op de vierde plek van
het groepje. Er lijkt weinig aan de
hand. ,,Als een-na-laatste in zo'n rij
tje zit je perfect uit de wind, in het
kielzog van de andere schaatsers",
zegt De Groot. ,,En ze hadden best
vaart, gingen duidelijk harder dan
wij."
Net nadat het treintje passeert,
maakt Albrecht een bocht naar
rechts. Hij rijdt pardoes een sneeuw
berg in. ,,Als cardioloog had ik me
teen door dat het mis was. Het ge
beurde vlak voor mijn neus. Als je bij
zinnen bent, probeer je jezelf op te
vangen, maar hij stak geen hand uit.
Het was duidelijk een hartstilstand."
De Groot begint meteen met reani
meren. Omstanders die over een mo
biele telefoon beschikken - dat zijn er
niet heel veel - bellen de hulpdien
sten. Een andere schaatser, verpleeg
kundige op een intensive care, stopt
ook. Hij gaat over op mond-op-
mondbeademing. De Groot: ,,Al-
brecht lag op het ijs en het was echt
heel koud. Daardoor koelde het li
chaam snel af. Eigenlijk was al vrij
snel duidelijk dat het hopeloos was,
maar we hebben lang geprobeerd om
hem terug te krijgen."
In de huiskamer van Jaap Tijsseling
staat op dat moment de televisie aan.
Door de ramen van zijn woonkamer
ziet hij plots een hoop licht. Van twee
kanten komen er auto's aanrijden
door het donker. ,,'Wat doe jij hier?'
zeg ik tegen zo'n vent. 'Er moet hier
een dooie leejen', zegt ie. 'Er moet
hier een dooie leejen!' Nou, zeg ik, ik
weet nergens van."
Cardioloog De Groot ziet de lich
ten ook. ,,Er klonken ook heel veel si
renes, maar die auto's konden ons
met geen mogelijkheid bereiken. Er
was geen weg of pad. In mijn herin
nering hebben we meer dan een half
uur staan wachten voor er iemand
kwam. De verpleegkundige is op een
gegeven moment ook verder ge
schaatst, mijn vrouw en ik zijn blij
ven wachten. We waren compleet
verstijfd door de kou, hebben de
tocht ook niet meer uitgereden."
Ook huisarts Wouter Dupree uit
Sexbierum komt ter plaatse. Als hij
op de plek des onheils arriveert, is
Albrecht al overleden. De hulpverle
ners leggen het levenloze lichaam op
een slee. In de koude Friese avond
slepen ze Albrecht over het ijs achter
zich aan. Ze gaan naar de EHBO-post
waar Dupree net vandaan komt, een
halve kilometer verder op de route,
bij een kluunplek. Daar staat een am
bulance klaar. Die rijdt hem naar het
ziekenhuis in Harlingen, waar ze
Gert Jan naar het mortuarium bren
gen.
Anneke staat in Franeker nog een
tijdlang onverrichter zake te wach
ten. Als ze weer in de auto zit, hoort
ze op de radio dat tussen Harlingen
en Franeker een deelnemer is overle
den, aan een hartstilstand. Ze weet
meteen dat het haar Gert Jan is.
Geert Bruinsma zit ook naar het
nieuws te luisteren. „Dat is Gert
Jan, was mijn eerste gedachte toen
ik het hoorde. Heel raar."
Robin krijgt rechtstreeks be
richt van het ziekenhuis. Met zijn
moeder gaat hij naar Harlingen
om zijn vader te identificeren.
,,Mijn wereld stortte in. Ik dacht echt:
wat is dit nou?"
Dat Gert Jan snel hulp kreeg, en
niet lang heeft geleden, is voor zijn
dierbaren wel een kleine troost.
Bruinsma is er zelfs van overtuigd
dat zijn schaatsvriend het leven al
liet vóórdat hij het ijs raakte.
,,Toen ik naast zijn opgebaarde li
chaam zat, zag ik een beschadiging
aan zijn kin. Hij is dus voorover op
het ijs gevallen. Dat zou hem nooit
zijn overkomen als hij nog bij be
wustzijn was. Gert Jan had een vaste
manier van vallen, hij landde altijd
op zijn heup. Zijn handen en hoofd
wilde hij ontzien, een soort beroeps
deformatie."
Heilig
Robin glimlacht als hij het verhaal
hoort. ,,Zijn handen waren thuis
bijna heilig, die waren vanwege zijn
werk voor wel een miljoen gulden
verzekerd, volgens mij. Hij moest van
mijn moeder ook bij het minste of
geringste handschoenen aan."
De uitvaart van Gert Jan is op 10 ja
nuari, in een bomvol crematorium in
Heeze. Het gezin wordt overspoeld
met kaarten, ook van patiënten, die
schrijven hoe ze het werk van Al
brecht waardeerden.
Na de crematie breekt een donkere
periode aan. Natuurlijk is er het ge
mis. Maar dat ze geen afscheid kon
den nemen van Gert Jan, komt er
voor Anneke en de kinderen nog
eens bovenop. Hij is weggerukt uit
hun leven, en dat doet pijn.
Robin vecht opnieuw tegen de tra
nen. Soms kijkt hij even weg, en pro
beert hij de emoties weg te slikken.
,,Mijn vader schaatste zijn droom.
Maar voor de achterblijversWij
bleven ermee zitten."
Huisarts Dupree herinnert zich
een ontmoeting met Anneke, in het
mortuarium in Harlingen. „Ik legde
haar uit wat er gebeurd was, en
bood aan met haar naar die plek
te rijden, die avond oflater. Nee,
zei ze, dat hoeft niet. Mijn man is
gestorven tijdens het schaatsen in
Friesland. Het is goed zo. Ik kon
haar emoties niet goed peilen op
dat moment, weet ik nog. Dat
vond ik moeilijk."
Thuis breekt Anneke alsnog. Het
GO VRIJDAG 31 DECEMBER 2021
Handtekening:
MKT PERSOONLIJK
«nocnoemde verklaart deze kaart
|Jan <teiden ter bWcti'VKirg tes'ö,j®o
L is ermee bek&rü. dat bi| overmacht
Kaltfiwliê vciigt-
Conirolesiempcte^
rraneV:er
Dit verhaal is in
een langere versie
te lezen in het boek
De Elfstedentocht
van '97, over een
sportief volksfeest,
precies 25 jaar ge
leden, dat destijds
niet alleen Friezen
blij maakte, maar
het hele land.
Het is te bestellen
via de site van deze
krant /Elfsteden
tocht
Deze krant maakte twee
podcasts over de Elfstedentocht
1997, te beluisteren via de site
van deze krant. Aan het woord
komen Henk Angenent en
Klasina Seinstra.
Beluister nu op onze
site bij /podcast
Jaap Tijsseling
wijst naar een beeld
waarop vermoedelijk
Gert Jan Albrecht
is te zien. fotos pim ras
