iKi
5
Femke Halsema
ligt onder ons bed
Sporten bij -3
Zoveel lieve
mensen om
me heen
Een briefje aan
een goudkleurig
koordje
Voor het slapen
nog even lachen
Op onderzoek in
je eigen buurt
Femke Halsema ligt bij ons onder
het bed. Verstopt. Compleet met
burgemeestersketting om haar
nek en een tattoo op haar bovenarm
met I love Robert, verwijzend naar
haar partner Robert Oey.
Het gaat om een kartonnen versie
van de Amsterdamse burgemeester.
Femke is de 'kerstsurprise' voor mijn
dochter, vandaar dat ik haar heb ver
stopt. Sst, niks zeggen. Ik hou de krant
uit haar buurt vandaag, want het moet
wel een verrassing blijven wat ze
morgen na het kerstdiner krijgt.
Onze kinderen zijn al jaren van hun
sinterklaasgeloof gevallen en vinden
het leuker om tijdens Kerstmis ca
deautjes te krijgen en uit te delen. Wel
besloten we de traditie van surprises
maken, inclusief venijnig gedicht, in
ere te houden.
Ik kan het iedereen aanraden. Zeker
tijdens een lockdown is het heerlijk
om wat voor je dierbaren te knutse
len. Met de muziek van Silk Sonic op
de achtergrond en een knorrende kat
die het 'maakproces' op de voet volgt,
is het een meer dan aardige bezigheid.
Femke is na het nodige verf-, knip-
en plakwerk best aardig gelukt. Mijn
dochter is zeer kritisch volger van 'de
politiek', maar heeft een enorme zwak
voor de GroenLinks-politicus/be
stuurder. Niet iedereen zal dat begrij
pen, maar ergens snap ik haar wel.
Vandaar die Femke-pop. Als een soort
eerbetoon met een kwinkslag. Het ge
dicht moet ik nog schrijven, maar ook
dat is een feestje om te doen.
Doe het ook eens in deze week:
maak een wintersurprise voor iemand
die je lief is. Of schrijf een grappig/lief
berichtje. Knapt een mens van op.
Ja hoor, óók de sportscholen
dicht. Natuurlijk zijn er ergere
dingen in de coronapandemie -
zoals zwaar ziek worden van het virus
- maar die sluiting valt me zwaar. Ben
ik net drie maanden fanatiek bezig, lig
ik er zomaar een maand uit. Dat tele
foontje van m'n personal trainer Mas
simo - net zo breed als zijn naam doet
vermoeden - is dus logisch. Die belt
vast om alle trainingen te annuleren.
Niet dus. ,,Morgenochtend, lekker
buiten, we hebben alles bij de hand,
dus we kunnen gewoon doorgaan.''
Niet blijven mopperen, maar zoeken
naar oplossingen: ik juich het toe,
maar dan moet ik ook voor de bijl. Tot
mijn eigen verbazing zeg ik ja.
Donderdagochtend is de koudste
ochtend van het jaar. Min 3. Thermo-
hemd, muts, handschoenen, ijskrab-
ben van de auto. Waar ben ik in he
melsnaam mee bezig? ,,Hebben we er
zin in?'' vraagt Massimo opgewekt.
Geen ontkomen aan, denk ik. Terwijl
de zon laag over het parkeerterrein in
Gorinchem schijnt en de rijp in het
gras laat glinsteren, gaan we aan de
slag. Roeien, bankdrukken, planken
en meer martelingen komen voorbij.
Ik krijg het zowaar lekker warm én ik
ga totaal kapot. Massimo ziet dat an
ders. ,,Lekker bezig, Jeroen! Nog twee
keer!''
En ik moet het hem nageven: zo kan
je ook tegen de lockdown aankijken.
Verstand op nul en doorgaan. Mas
simo en zijn collega Mika bij een an
der 'slachtoffer' doen de naam van
sportschool Inspire eer aan: ze inspi
reren en houden de moed erin. Zel
den ben ik de dag frisser en opgewek
ter begonnen. Volgende week weer,
vraagt Massimo na afloop. Doe maar
twee dagen, zeg ik. En weer verbaas ik
me over mijn antwoord.
Mijn moeder is een halfjaar ge
leden overleden, mijn man zit
thuis met een gebroken enkel,
ik ben zelf al wekenlang verkouden en
dan zitten we ook nog in een lock-
down. Nee, de decembermaand heeft
weinig opbeurends in petto.
Maar toch zijn er lichtpuntjes. Het
begon op sinterklaasavond met een
cadeautje op de deurmat. Een kaart
van mijn lieve vriendinnen om te la
ten weten dat ze deze feestmaand aan
me denken én een bon om twee keer
te gaan floaten - dobberen in een
zoutbad, schijnt erg ontspannend te
zijn.
Vorige week stond de postbezorger
ineens met een groot, gouden pakket
voor de deur. Ik stond me al af te vra
gen wat ik in godsnaam had besteld,
maar het bleek van mijn allerbeste
jeugdvriendin: een kerstpakket om
ons te steunen in deze lastige tijd.
Afgelopen week lag er weer een
hartverwarmende verrassing in de
bus: een kaart met de tekst 'Kerst
wordt ineens KerstMIS als iemand er
niet meer is'. Een nieuwe vriendin
was zo lief om me te laten weten dat
ze in deze decembermaand aan me
denkt.
Minister Hugo de Jonge zegt het re
gelmatig tijdens persconferenties:
zorg een beetje extra voor elkaar. Ik
vind het altijd wat gezapig klinken.
Maar hij heeft gelijk. Dat ene kaartje,
die lekkere fles wijn of een reep cho
colade zijn voor u een kleine moeite
en maken het leven voor de ander nét
een tikkeltje leuker.
Ook voor mij, wat ben ik dankbaar
voor die ontzettend lieve mensen om
me heen.
Het was al bijna donker en het
miezerde toen ik met somber
gemoed een rondje door een
parkje wandelde. De zoveelste lock-
down was net aangekondigd, het was
stil en verlaten. Plots zag ik uit mijn
ooghoek iets aan een takje hangen. Ik
keek beter en zag dat het een briefje
was, dat zorgvuldig met een goud
kleurig koordje en een knijpertje in
een struik gehangen was.
Ik liep ernaartoe om het te bestude
ren. 'Aan de voorbijganger die dit
leest', luidde de eerste regel op het
kaartje, en daarna: 'Ik wens je fijne
feestdagen en alle goeds voor 2022'. De
kerstwens was opgesierd met een te
keningetje van hulsttak met rode bes
jes en een ster.
In andere tijden zou ik er misschien
mijn schouders over hebben opge
haald, denkend dat dit een boodschap
was van een verloren ziel, maar dit
keer raakte het me. Ik stelde me voor
hoe de afzender thuis aandachtig had
zitten tekenen, schrijven, het briefje
had geplastificeerd zodat het bestand
was tegen regen. Hoe hij of zij er voor
zichtig een koordje doorheen had ge
regen, in een tas had gestopt en op pad
was gegaan, vermoedelijk met meer
van dit soort briefjes bij zich. Dit alles
met de bedoeling om een onbekende
passant zoals ik een lieve kleine wens
mee te geven voor de donkere dagen.
Ik realiseerde me hoe simpel het
was, iemand iets vriendelijks toewen
sen, op afstand of dichtbij. Hoeveel
plezier dit geeft, voor zowel de bood
schapper als de ontvanger. Hoe een
beetje tederheid hardheid kan laten
smelten.
Vaker dan vóór corona tik ik voor
het slapengaan op YouTube
even de naam Don Rickles in.
Hij was een Amerikaanse acteur en
stand-upcomedian die misschien wel
het meeste succes had als aardappel.
Rickles was de Amerikaanse stem van
Mr. Potato Head (Mr Aardappelhoofd)
in de eerste Toy Story uit 1995.
Don Rickles overleed vier jaar gele
den op de gezegende leeftijd van
Ik realiseer me hoe
simpel het is, iemand
iets vriendelijks
toewensen
90 jaar. Zijn carrière omspant zeven
tig jaar humor en die is tot in de jaren
50 terug te vinden op YouTube. Rick-
les geldt als de inspirator van de later
zo populaire Comedy Central Roast,
waarbij er grappen gemaakt mochten
worden ten koste van de hoofdgast.
Alle helden van die tijd gaf Rickles
een hilarische beurt: Dean Martin,
Lucy Ball, Ronald Reagan, Kirk Doug
las, Sammy Davis Junior en natuurlijk
Frank Sinatra. Van de laatste komt een
onverslijtbare anekdote over Rickles
die in een New Yorks restaurant zit en
een mooi meisje probeert te impone
ren. Hij heeft al gezien dat Sinatra in
datzelfde restaurant zit en loopt even
bij hem langs als hij zogenaamd naar
de wc moet. 'Frank', smeekt Rickles,
'Als je straks weggaat, loop even langs
mijn tafel, zeg hallo tegen me, laat
zien dat je me kent, dan komt het he
lemaal goed met mijn date'. Zo gezegd
zo gedaan. Sinatra gaat naar huis, stopt
bij Rickles tafel en zegt vriendelijk:
'Hallo Don'. Rickles springt uit zijn
vel. 'Frank! Kom op zeg, zie je dan niet
dat we zitten te eten!'
En weer moet ik erom lachen.
Plots begon iedereen te wande
len, toen corona bijna twee jaar
geleden stevig om zich heen
mepte. De Ommetje-app van Erik
Scherder aan, podcast op de oren en
kuieren. Wandelen en fietsen zijn nog
steeds de veiligste manieren om in be
weging te blijven, in een land waar de
slijterij wel als essentieel wordt be
schouwd, maar sportaccommodaties
niet. Maar na twee jaar vervelen de
vaste rondjes behoorlijk.
Mijn hele leven - op een paar stu
dentenjaren na - woon ik in dezelfde
middelgrote plaats. In de wijken waar
ik ooit woonde, ken ik elke brand
gang. Maar er zijn hele delen waar ik
geen straatnaam herken. Elke dag
wandel ik tegenwoordig in een ander
stukje van de stad.
Ik verwonder me over de architec
tuur in de nieuwbouwwijk aan de
rand (vaak), of bewonder de ontwer
pen juist (iets minder vaak). Wandel
vol weemoed door de buurt waar ik
als kind speelde. Op het teerpleintje
voor ons huis - een woord dat ieder
een in de straat gebruikte, maar dat ik
nooit meer tegen ben gekomen - of
iets verderop bij de Grote Glijbaan,
waarvan de hoogte 35 jaar later be
hoorlijk mee blijkt te vallen. Alleen in
mijn herinnering reikt ze nog tot in
de wolken.
Onlangs liep ik door de flatwijk die
vroeger zo'n slechte naam had, maar
waar sloopkogels, heipalen en visie
voor een prachtige transformatie heb
ben gezorgd. Heel even waande ik me
toch nog ergens een toerist.
Maar wel eentje die tien minuten
later thuis koffie maakte.
VRIJDAG 24 DECEMBER 2021
- Sanne Schelfaut
- Jeroen de Vreede
- Ellen van Gaaien
- Sandra Donker
- Bob van Huët
- Jeroen Schmale
