Klein geluk
4
Ik zie de kachel
met worstenbrood
bij opa en oma
Altijd dezelfde
films, altijd
dezelfde volgorde
Alweer een lockdown...
Hoe houd je de donkere
decemberdagen nog
leuk? Speciaal voor u een
verzameling positieve,
persoonlijke ervaringen
van verslaggevers van
deze krant.
De vorige bewoners hadden hem
in de tuin laten staan. Begrijpe
lijk. Er zijn twee mensen nodig
om dat geroeste gietijzeren geval te
verplaatsen. De sta-in-de-weg van
60 kilo stond op de lijst om naar de
milieustraat te brengen. Nu is de oude
vuurpot de ster op de koude en natte
decemberavonden.
Op de zaterdag vóór de lockdown
haastte ook ik me naar de winkel, met
maar één doel: haardhout scoren. En
dan genoeg zakken voor Kerstmis, een
paar borrels met vrienden én oud-
jaarsavond.
Mijn jongste dochter van 3 wijst
naar de houtblokken. Ze ziet in de vu
rige opening een gezicht. ,,En dat zijn
z'n tanden.'' Ik zie de houtkachel met
worstenbrood erop bij mijn grootou
ders; een kampvuur met een oude
vlam en de vorige romantische after
party met mijn vrouw bij de warmte
van het vuur. ,,Nog één blok en één
glas.''
Geen tv, geen telefoon, weg bij de
thermostaat die het op exact 19,5 gra
den Celsius houdt. Of het nu vriest of
miezert. Alleen, met zijn twee, of met
een groepje. Vuur verteert het cha
grijn. Echt, zelfs kerstliedjes zijn te
verdragen bij de rode gloed van de
vlammen.
De mijmeringen, goede gesprekken
of slap gelul en spontane dansjes als
de pan glühwein leeg is komen van
zelf. Marshmallows voor de kinderen,
wijn of trappist voor ons.
Prehistorisch vertier, zo'n fikkie in
de tuin. En het werkt aanstekelijk. Af
gelopen zondag gingen we op visite
bij vrienden. ,,We zitten buiten! Kijk,
vanochtend opgehaald. Gietijzer. Hij
moet worden ingebrand.''
In deze donkere dagen voor kerst
brand ik meer kaarsjes dan andere
dagen en kijk ik samen met mijn
jongste kind (puberknul van 14 jaar)
elke dag een kerstfilm. Dit zijn al jaren
dezelfde films in een vaste volgorde!
We trappen altijd af met de Polar Ex
press, gaan dan door naar een van de
Santa Claus-films om vervolgens
Home Alone 1 en 2 te bingen.
Mama sluit de reeks dan in haar
eentje af met de 'klassiekers' Love Ac
tually en The Holiday. Mochten er nog
dagen over zijn dan komt de ever
green White Christmas met Bing
Crosby - mind you, uit 1954! - ook
nog voorbij. We sluiten af met het kij
ken en luisteren van de Top 2000!
Vooral in de onzekere tijd waarin we
nu leven zijn deze vaste rituelen pret
tig, en de Top 2000 geeft een geborgen
gevoel door de vele flashbacks naar
mijn jeugd! Toen was geluk heel ge
woon ;-)
Deze lockdown gaat me beter af
dan de vorige twee, gek genoeg.
Niet als ik uitzoom en probeer
de wereld te overzien: dan duwen het
alomtegenwoordige chagrijn, de frus
traties en de uitzichtloosheid je on
vermijdelijk in een depressie.
Maar juist daarom is het verstandi
ger om de dingen kleiner te maken.
Zo klein mogelijk liefst.
Terwijl ik dit stukje tik, hoor ik be
neden het aanstekelijke gelach van
twee meisjes van 6. Mijn zoon van 13
zit vrolijk te gamen op zijn kamer,
'live' met zijn vriendjes. De gordijnen
zijn nog dicht: waarom ook niet, het is
nog ochtend.
In het tijdperk vóór corona keek ik
vaak onophoudelijk door het raam
naar buiten. Was er nog ergens een
voetbalwedstrijdje om naartoe te
gaan? Een festival misschien? Konden
we nog vlug even een dagje naar Ant
werpen of Utrecht dit weekend?
Het is niet zo dat ik daar nu minder
naar kan verlangen, integendeel zelfs.
Maar corona heeft me geleerd om bur
gerlijkheid op waarde te schatten, als
iets waar je niet continu gillend van
hoeft weg te rennen.
Daarbij helpt het om Facebook en
de talkshows links te laten liggen. Het
lukt me steeds gemakkelijker om weg
te blijven van de onophoudelijke co
ronadiscussies, gewoon, door ons
kringetje van vrienden en familie
klein en overzichtelijk te houden - en
stoïcijns te blijven zoeken naar klein
geluk.
Straks gaan we weer samen een
Hello Fresh-maaltijdje in elkaar flan
sen, met de nieuwe plaat van The War
on Drugs op tien. Vanavond? Stukje
wandelen, daarna Top Boy kijken op
Netflix. Het is allemaal geen rock 'n
roll misschien, maar ach, het went.
Leve de rust. De onrust komt later
wel weer.
Corona heeft me
geleerd om
burgerlijkheid op
waarde te schatten
VRIJDAG 24 DECEMBER 2021 GO
- Ton Voermans
- Babette Horeman
- Sjoerd Mossou
