27
TERUGKIJKEN OP HET JAAR
WAT EEN VERHALEN!
Met één positieve test vervloog hun
olympische droom. En dan moesten ze in
Tokio ook nog het quarantainehotel in: een
soort gevangenis, met opstand én
smokkelwaar, vertellen lotgenoten Candy
Jacobs en Reshmie Oogink. „Gewoon een
hamburger brengen, is dat zo moeilijk?"
n de deprimerende eet
zaal van het quarantaine
hotel is Candy Jacobs de
monstratief op een tafel
gaan zitten. De dichtge
timmerde ramen, het be
roerde eten en het gebrek
aan perspectief: ze is het
spuugzat. „Jullie hebben tot de lunch
om mij frisse lucht te geven, anders
ga ik niet terug naar mijn kamer",
dreigt de Nederlandse skateboardster
tegen het Japanse personeel. Ze heeft
haar telefoon meegenomen en ziet
wel hoever ze gaat komen met deze
staking.
Jacobs (31) is afgelopen zomer in
Tokio het eerste coronageval binnen
TeamNL. In de eerste week van de
Spelen verwelkomt de speciale app-
groep, Team Quarantaine, zo'n beetje
elke dag wel een nieuw lid. Als me
laatsen worden uiteindelijk zeven
positief geteste atleten en begeleiders
naar het Day Nice Hotel in de wijk
Koto gebracht. Vanaf het moment dat
Jacobs er de deur van haar snikhete
kamer 1016 opentrekt, weet ze dat de
days hier niet nice zullen zijn.
Met een grote zonnebril op heeft ze
's ochtends in alle haast het olym
pisch dorp verlaten. ,,Ik wilde niet dat
iedereen in paniek zou raken. Ik
moest zo hard huilen." Ze zat net op
het balkon, toen haar coach binnen
kwam. ,,Candy, je bent positief. Ik
vloekte, maar dacht: dat zal toch wel
niet, ik voel me top. Tegen Keet en
Roos (collega-skateboarders Keet Ol-
denbeuving en Roos Zwetsloot, red.)
zei ik dat ze hun deur dicht moesten
doen. Ik heb een paar spullen bij el
kaar gegrist en werd naar een kliniek
gebracht voor een hertest. Daar had
ik drie uur om op de uitslag te wach
ten, en om helemaal gek te worden."
Het is 21 juli. De Zomerspelen zijn
nog niet eens begonnen, maar voor
Jacobs zijn ze al klaar. Nu zit ze hier,
in een hok van een paar vierkante
meter, een soort gevangenis. De ra
men gaan niet open. Waarschijnlijk
zijn de Japanners bang voor zelf
moordgevallen. Van het gebrek aan
frisse lucht wordt Jacobs langzaam
'para'. ,,Ik was 21 uur per dag wakker
en dan spookte er van alles door mijn
hoofd."
Na een dag krijgt ze gezelschap.
Op kamer 1008 zit taekwondoka
Reshmie Oogink. Zij was er al bang
voor. Op vlucht KL861 van Schiphol
Sporten? Nee,
in quarantaine
Toen Candy
positief testte,
begon ik al te
zweten. Ik
kende haar
niet, maar ben
goed in
gezichten en
had haar
gezien op de
vlucht
naar Tokio hoorde en zag ze een
Japanner op rij 25 constant hoesten.
Zelf zat ze op rij 24. ,,Toen Candy
positief testte, begon ik al te zweten.
Ik kende haar niet, maar ben goed in
gezichten en had haar gezien op de
vlucht, het vliegveld van Tokio en in
het busje naar het dorp."
Andersom had Jacobs ook Oogink
leren kennen. Nu, samen terugblik
kend: ,,Jij zei in het busje dat je niet
naast een Indiase atlete wilde zitten.
Ik dacht nog: dat kan je écht niet zeg
gen." Oogink: ,,Ik dacht: ho, ho, del
tavariant. Ik ga bij de roeiers zitten."
Jacobs en Oogink zien elkaar deze
ochtend in Arnhem voor het eerst
terug, maar hebben sinds Tokio altijd
contact gehouden. ,,Wat wij samen
hebben meegemaakt, kun je moeilijk
uitleggen", zegt Jacobs. Oogink (32)
spreekt over lange dagen in een
'strafkamp'. ,,Ik was totaal afgesloten.
Mijn leven was tien dagen niets meer
waard. Dit zou mijn laatste toernooi
zijn. In het voortraject had ik drie
kruisbandblessures gehad, drie jaar
weggegooid aan revalidaties. Ik kwa
lificeerde me toch, leefde als een
monnik toe naar Tokio. En dan ge-
beurt dit. Daar gingen mijn allerlaat
ste Spelen. Het was de hamerslag."
Meer nog dan aan een open raam
heeft Oogink, die geen klachten
heeft, behoefte aan eten en drinken.
,,Elke dag vroegen ze: wat heb je
nodig? Elke dag zei ik: wijn en Mc
Donald's. Je kunt toch gewoon een
hamburger komen brengen? Is dat zo
moeilijk? Het eten en drinken dat we
daar kregen, was mensonterend en
Olympische Spelen-onwaardig."
Na tien dagen hechtenis mogen de
lotgenoten één voor één naar huis.
Niet langs het olympisch dorp, me
teen met een vlucht naar Amster
dam. ,,Ik zat in het vliegtuig alleen
maar op die knop te drukken. Wijn
alsjeblieft", zegt Oogink. „Eindelijk
weg uit deze kutsituatie."
Claustrofobisch
De 'gevangenis' laat diepe sporen na.
Maandenlang hebben de twee spor
ters nergens zin in. Alles herinnert ze
aan hun traumatische ervaringen in
Tokio. Jacobs: ,,Dan pas realiseer je je
hoe vaak de Spelen voorbijkomen, in
gesprekken of op televisie. Het raakt
je oor anders. Heel sick." Ze slaapt on
rustig. ,,En ik ben zo claustrofobisch
als de pest geworden. Ze hebben me
laatst vier keer uit de MRI-scan moe
ten halen."
Oogink belandt in een 'halve de
pressie'. ,,Je hebt het toernooi van je
leven gemist; ik heb hulp nodig ge
had om weer fun in het leven te heb
ben. Ik ben nu redelijk genezen, maar
het blijft een open wond."
De eerste keer onder de mensen,
de hereniging met haar team, de eer
ste wedstrijd of hotelovernachting,
Jacobs moest flink wat mentale hor
des nemen. ,,In Salt Lake City had ik
voor het eerst in mijn leven geen zin
om te skateboarden. Maar als ik die
eerste wedstrijd niet zou doen, zou ik
de volgende ook niet doen. Dus ik
weer janken, alles moeilijk. Op brute
wilskracht heb ik er zelfs de finale
nog gehaald. Ik heb veel gehad aan
mijn mental coach. Maar op een ge
geven moment wisten we ook niet of
we er met zijn tweetjes wel uit zou
den komen."
Jacobs: ,,Wat wij hebben meege
maakt was superschrijnend, maar het
heeft ons ook verbonden. We hebben
wel een band voor het leven."
GO VRIJDAG 24 DECEMBER 2021
Deze krant brengt deze periode de mooiste eindejaarsverha
len. Vandaag het emotionele relaas van twee sporters die in
olympisch Tokio alleen een hotel van binnen zagen.
'Tien dagen lang was mijn
leven niets meer waard'
Tekst Arjan Schouten en Rik Spekenbrink
CANDYJACOBS
RESHMIE OOGINK
Candy Jacobs ging
naar Tokio als een
van de drie Neder
landse deelnemers
in een nieuwe sport
op de Olympische
Spelen: skateboar
den. Maar als team
genote Keet Olden-
beuving samen met
Churandy Martina
de vlag draagt bij de
openingsceremonie,
zit Jacobs moeder
ziel alleen op haar
kamer in het qua
rantainehotel. Ze is
positief getest op
corona. Reshmie
Oogink treft het
zelfde lot. Ook voor
de taekwondoka in
de klasse boven 67
kilogram zijn de
Spelen al voorbij
voor ze ook maar
één partij heeft
kunnen vechten.
- Reshmie Oogink (32)
Candy Jacobs (r) en
Reshmie Oogink keer
den getraumatiseerd
terug uit Tokio.
FOTO PIM RAS
