'De slappe lach tijdens repetities,
fantastische vrienden, mijn
hondjes. Ik tel mijn zegeningen'
2019 SOLDAAT VAN ORANJE
'Ik verlangde terug naar het theater en wilde geen televisiehoofd
krijgen. In mijn tijd werkte dat in de theaterwereld tegen je. Er
werd op neergekeken omdat het geen kunst was. Nu is een
bekende kop hebben juist een pre om een hoofdrol in een
voorstelling te krijgen.'
'Ik heb na Coens dood veel mannen in mijn armen gehad en ben
ook even getrouwd geweest. Een verschrikkelijk slecht huwelijk
was dat. In Joop, de broer van een vriendin, vond ik negen jaar
geleden mijn tweede grote liefde. Ik had hem nog nooit ontmoet,
maar toen ik op Facebook zijn foto zag wist ik meteen: jij wordt
mijn aanstaande. Dat wist ik zeker. Heel vreemd. Dat had ik
trouwens ook bij Coen. Als zestienjarig meisje zag ik hem op
televisie bij Farce Majeure en wist: jij wordt ooit de mijne. Jaren
later zagen we elkaar in een kroeg aan de bar, keken elkaar in de
ogen en waren op slag verliefd.
Ik heb een sterke intuïtie. Ik voorvoelde ook dat Coen dood zou
gaan. In zijn laatste jaren keek ik 's nachts vaak naar hem als hij
sliep en dacht dan: ik moet jou absorberen als een spons, straks
ben jij weg. Ook wist ik dat Joop, die kanker had gehad voordat
we elkaar ontmoetten, weer ziek zou worden en zou sterven.
Toch stortte ik me er helemaal in. Liefde laat zich niet tegen
houden door een akelig voorgevoel.'
'Ik ben geen vechter, schik me in alles wat op mijn pad
komt. Ook toen duidelijk werd dat Coen en ik geen
kinderen konden krijgen, had ik daar snel vrede mee. Ik
denk bij rampspoed altijd: dit is kennelijk de bedoeling.
Dat klinkt slap, maar dat is het niet. Ik overleef door mee
te bewegen met het leven. Coen en Joop zijn ook niet
echt weg. Soms hoor ik mezelf ineens hardop 'hé Coen'
zeggen, of 'hai Jopie'. Dan voel ik ze heel sterk bij me. Ik
was misschien allang de gracht in gesprongen als ik niet
geloofde in hun voortbestaan.'
'Dat betekent niet dat ik het leven ook makkelijk vind.
Op sommige dagen voel ik me verpieteren, overspoeld
door melancholie. Bijvoorbeeld als ik verdriet heb om
Coen, of Joop, of andere lieve doden. Het lukt me ook
niet goed mezelf op zo'n donkere dag uit mijn somberheid
te trekken. Wel spoor ik mezelf aan: hup, dat bed uit,
krant halen, koffiedrinken, met de honden wandelen.
En ik houd mezelf voor: dit gaat ook weer over.'
'Onbezorgd zijn; als dat bestaat. Er is altijd wel wat om
over te tobben: hoe moet het straks als ik ouder word,
ik heb niemand die voor me kan zorgen. Onzin, weet ik
ook. Want ik ken genoeg jonge mensen, zoals de kinderen
van vrienden die zeggen: ik ben er voor je.
Gelukkig ben ik me altijd bewust van mijn zegeningen.
Tijdens de repetities van Madam Scrooge had ik elke keer
de slappe lach. Een genot. Ik heb fantastische vrienden,
een heerlijk huis op een prachterf waar ik samen met de
buurmannen oud kan worden en ben heel blij met mijn
hondjes. Elke avond slapen ze tegen me aan in de pipo-
wagen achter in de tuin. In mijn eigen huis slaap ik zelden.
Daar word ik somber wakker.'
'Die dan ook weer doodgaat? Ach, ik ken mezelf. Als
ik verliefd word, spring ik er weer in; als er nog iemand
in mijn buurt durft te komen. Wil je sterven, ga naar
Wivineke, ha! We zien wel. Vooral hoop ik dat er lichtheid
in mijn leven komt.'
Twee dagen na het interview stuurt ze een e-mail:
'Gisteren viel me de slotconclusie in van mijn verhaal:
wees gul naar anderen. Ook naar jezelf, maar dat is
moeilijker. Verder is mijn moedertje vanochtend
gevlogen. Och dan toch.'«
1989 MEDISCH CENTRUM WEST
Je hebt de rol van Eva in Medisch Centrum West uiteindelijk maar
een jaar gespeeld.
Hoe verging het je in de liefde na een jaar van rouw?
Twee grote liefdes verliezen, hoe overleef je dat?
Je lijkt het leven makkelijk te accepteren.
Heb je nog verlangens?
Nog een nieuwe liefde misschien?
Madam Scrooge van Opera Spanga gaat 26 december in
première in het Friese Langelille en is daar tot 8 januari te zien.
Meer informatie op operaspanga.nl
34
