'Datjeje gestorven
geliefde achterna
wil springen,
ik kan me dat zo
goed voorstellen'
Toch lukte het me open te blijven staan voor het leven. Al
op weg in de auto naar het ziekenhuis waar hij opgebaard
lag, zei ik tegen mijn goede vriendin Maria Goos: "Ik beloof
je dat ik niet op slot zal gaan." Ik wist ook meteen dat ik
ooit weer van iemand anders zou houden. Natuurlijk,
want het leven gaat over mensen toelaten in je hart en
liefde delen. Maar eerst moest mijn amputatiewond helen.
Na Coens dood heb ik meteen een hondje aangeschaft en
ben ik in de buurt van twee vriendinnen op het platteland
in een caravan gaan wonen. Daar heb ik een jaar lang
gehuild en de pijn van me afgeschreven.'
Behalve dat vaststond dat ze opnieuw iemand zou lief
hebben, had ze een andere overtuiging. 'Ik ga nooit meer
spelen. Want in mijn verdriet vond ik acteren ineens
zoiets onbenulligs.'
'Mijn passie voor spelen was volledig ondergesneeuwd,
maar kwam toch weer bovendrijven.
Het hoort zo bij me. Als ik nooit
was gaan acteren, was het misschien
slecht met me afgelopen. Ik was
vroeger extreem verlegen. Spelen
heeft me geleerd te voelen en mijn
emoties te uiten. Ook heb ik mijn
werk nodig om af en toe verlost
te kunnen zijn van mezelf. Ik
ben best een zeikwijf. Niet voor
anderen, voor mezelf. Ik kan
makkelijk een uur in een ver
moeiende innerlijke dialoog
verstrikt raken over een of ander
onnozel probleem. Als ik acteer,
heb ik even vakantie van mezelf.
Heerlijk.'
'Daar maak ik me geen zorgen over. Samen met mijn vriendin
Jhanna Houweling speel ik de eenakter Glad ijs die we tot aan
de kist kunnen uitvoeren, ook in huiskamers. Maar als zowat
bejaarde ben ik ook gewend aan het idee dat ik straks misschien
geen zin meer heb om te spelen.
De laatste tijd vrees ik dat theater binnenkort een zachte dood
sterft. Van dat virus komen we nooit meer af, vermoed ik. Veel
toneelgezelschappen zijn failliet. Voor eeuwig op anderhalve
meter afstand van elkaar spelen in een vrijwel lege zaal is niet te
doen. Intussen worden er nog steeds massa's jongeren opgeleid
voor het vak. Dat baart me zorgen. Die kunnen straks nergens
terecht. In mijn tijd waren er maar drie toneelscholen en was
acteren een roeping. Nu struikel je over de theaterinstellingen
en is beroemd worden de drijfveer. Ik dreigde eind jaren tachtig
zelf een BN'er te worden door mijn rol in de televisieserie
Medisch Centrum West. Ik vond het afschuwelijk hoe ik werd
achtervolgd in de supermarkt.'
MEZZA 33
Een jaar later stond je weer op de planken.
Stel: je krijgt geen rollen meer aangeboden, wat dan?
