'Die uitzaaiingen zijn straks
spoorloos verdwenen,'
bluf ik. 'God heeft andere
plannen met mij'
Ik lach hem weg. 'Nee joh, wat een onzin. Blijven wie je
bent. Ik ga toch niet ineens Jan Jezus spelen met het
evangelie van Janus Blanus.'
Precies op dat moment komt Daan de kamer binnen met
een prachtig opgemaakt bord met vis, noodles, kool:
'Alleen wit eten.'
Wit! Zuiver! Nog voor ik de lepel naar mijn lippen breng,
braakt een inktzwarte massa over bord, bed, vloer. Elvis
komt het opruimen.
'Het was de duivel,' wil ik troosten, 'ik heb hem uitgedreven!'
Maar dit is niet het moment. Toch is met de duivel ook de
hik verdwenen. Ik zou eindelijk kunnen slapen, maar krijg
mijn gedachten niet stil.
'Misschien helpt muziek?' Goed idee. Mijn Mattheuspassie
natuurlijk.
"Vanaf nu komt-ie jaarlijks in het Concertgebouw,' verzeker
ik.
Elvis glimlacht. Ik heb hun al meer voorspeld. 'Een week
na de bekendmaking zitten we bij Joe Biden in het Witte
Huis. Iedereen wil kennismaken met de Mensenzoon.
Obama, Steven Spielberg, Bono, Cher...' Misschien vraagt
Bruce Springsteen me wel op het podium, rockers onder
elkaar. 'Ons leven wordt zo geweldig, nog mooier dan het
al was!'
DE DAG EROP KOTS IK ONTLASTING. Hoe ik het precies
in vier lege kopjes en glazen weet te mikken, blijft een
raadsel. Dokter grijpt in. Per ambulance naar het Francis-
cus, waar een IRC-scan en spoedoperatie volgen. Als ik
wakker word, heb ik een stoma. 'Er bleek een enorme
tumor door uw maag te zijn gegroeid tot aan de milt,
maar de verwijdering lijkt goed gelukt. Ik waarschuw
wel dat de scan ook uitzaaiingen op de longen toonde.'
'Die zijn straks spoorloos verdwenen,' bluf ik. 'God heeft
andere plannen met mij.' De chirurg glimlacht: 'Ik ving
zoiets op, ja.'
Het herstel gaat snel, maar als ik per se de derde dag wil
opstaan, remt de hoofdzuster me af. 'U kunt sowieso niet
naar huis, want we hebben nog dat andere gevalletje, hè.'
Ik begrijp haar niet. 'U ziet de dingen niet zoals wij ze
zien.'
Ah, oké. De ziekenhuispsychiater komt langs. Waarom ik
denk, dat ik de Messias ben. 'Nee, niet de Messias, maar...'
Hij is niet-kerkelijk, de assistentes dragen allebei een
hoofddoekje. Dit is tegen dovemansoren. 'Vooral belangrijk
is dat het geheim blijft. Anders staat er binnen een dag een
drom voor ons huis. Media, nieuwsgierigen, bedevaart
gangers. Anderen zullen me juist willen doden.'
Hij aarzelt. 'Wij willen u graag verplaatsen naar de gesloten
afdeling psychiatrie van het Erasmus. Heeft u daar bezwaar
tegen?' Nee hoor, prima. Als ik daar kan bewijzen dat ik
niet gek ben, word ik vanzelf geloofwaardig. Nog die
middag ben ik verhuisd. Nagelschaartje en broeksriem
worden ingenomen. Verder is het er reuze knus en broeder
Nico is fan. Ik begin onmiddellijk weer te schrijven, dag
en nacht.
DAAN OP BEZOEK, ZO TOEGEWIJD, met allemaal nieuwe
kleertjes voor me. We babbelen over de goede zorg hier,
de kinderen, de lieve berichtjes op social media, maar dan
breek ik weer in: 'Zodra ik alles rond heb, moet Gert-Jan
Segers langskomen, in een hoodie, dat niemand hem
herkent. Hij zal mij geloven en regelt een afspraak op
Huis ten Bosch met Rutte en het koningspaar. Zij moeten
zorgen dat wij een jaar Paleis Soestdijk krijgen, met
bewaking.' Mijn grootouders woonden ernaast, en als
28
