9
Een doorsneevader was hij niet. Ger Piet ontpopte zich als een vrolijke kameraad. Voor zijn
dochter kocht hij condooms, regelde wiet zodat ze thuis kon experimenteren en liet haar de junks op
de Amsterdamse wallen zien. Het syndroom van Korsakov werd hem deze zomer fataal.
We hadden
zulke felle
discussies dat
anderen
vroegen of ze
de messen
moesten
weghalen
ziemaken zonder dat het hun relatie
schaadde: ,,Aan tafel hadden we
zulke felle politieke discussies dat an
deren vroegen of ze de messen moes
ten weghalen."
Maathouden lukte hemzelf niet.
Net als vrouwelijk schoon was de
drank onweerstaanbaar. Spanningen
en somberte dempte Ger met alco
hol. Hij werd regelmatig opgenomen
in de Jellinekkliniek. Michèle voerde
als achttienjarige gesprekken met
artsen. De behandelingen hield hij
niet vol: ,,Iemand moet écht willen
afkicken." Zo zorgde zij voor hem als
hij 's ochtends te beroerd was om uit
bed te komen. Het café zou zijn ver
slaving niet overleven.
Hij ging echter niet bij de pakken
neerzitten. Vanaf 1979 werd hij taxi
chauffeur en stond met een grote
Amerikaan bij het Museumplein:
,,Arabieren van Schiphol naar dia
mantairs in het centrum rijden. Aan
het einde van zo'n middag kwam hij
altijd vrolijk thuis: 'Meiden, we gaan
uit eten!' Niet veel later vouwden we
onze servetten open in het Amstel
Hotel."
Intussen bleef hij boemelen. Mi-
chèle kwam hem wel eens tegen tij
dens het stappen. Ze ging dan naar
zo'n vrouw toe en zei: ,,Weet je wel
dat hij getrouwd is?", waarop hij riep:
,,Waarom ga je verdomme niet er
gens anders heen?" Tijdens zijn rit-
Ik zag hem soms
maanden niet. Toch had
ik met hem écht contact
ten bleef hij nuchter. Wel zag zij hem
steeds vaker na een nachtdienst tril
lend bovenkomen, met verse brood
jes van de Joodse bakker en een
heupflaconnetje voor hemzelf.
Ondanks alles wist hij wat belang
rijk voor haar was: ,,Hij begreep dat ik
Mode en Creativiteit op de Rietveld
Academie wilde studeren; waarom ik
interesse had in plantheelkunde en
daarvoor een half jaar op reis naar
Egypte ging. Hij zou mij vreselijk
missen, zei hij, maar zoiets moet je
doen als je jong bent - later komt het
er niet meer van."
Vervuilde woning
In 1988 verhuisde Michèle naar Zee
land. Maar de zorgen om Ger namen
toe. Ze reed vaak op en neer, zag zijn
woning vervuilen, hoe hij achteruit
ging en veel vergat. Zij maakte
schoon, waste, kookte en regelde op
zijn verzoek financiën en administra-
tie. De opgewekte vriend die hij al
tijd was, raakte ze in die jaren gelei
delijk kwijt.
Hij leed aan het syndroom van
Korsakov en de ziekte van Ménière.
In 2002 liet zij hem opnemen in ver
pleeginstelling Huis der Boede in
Koudekerke. Vandaaruit belandde hij
in Ter Reede. Maar hij begreep niet
wat hij daar deed - hij wilde naar
Amsterdam. Als vrienden langskwa
men, informeerde hij naar welke
kroeg ze zouden gaan. Ook vroeg hij
om zijn moeder. Hij viel steeds vaker
en brak achtereenvolgens zijn arm,
zijn tenen en pols.
Op 17 augustus klapte hij met zijn
gezicht tegen een deurpost en brak
zijn heup. Michèle is nog bij hem
langsgeweest. ,,Ik wil niet meer", zei
hij. ,,Het is goed zo." En dat vonden
ze allemaal. Omdat het nog dagen
zou kunnen duren, ging zij 's avonds
weer naar huis.
Die nacht had ze een bijzondere
gewaarwording. Ze werd om 02.00
uur wakker. Ger stond aan haar kant
van het bed. Rustig, rechtop en vro
lijk, zoals zij zich hem het liefst her
innert. Hij keek haar aan. ,,Kind, ik ga
naar mama," zei hij. ,,Ik verheug me."
En zij hoorde zichzelf zeggen: ,,Ja, je
mag gaan." Net zo zachtjes als hij was
verschenen, verdween hij even later
weer. In het donker wachtte zij op
het telefoontje.
Veilig vrijen
Ze is vrij opgevoed: ,,Hij leefde op de
vierde verdieping, en ik op zolder."
Ook heeft ze veel van hem geleerd.
Alles was bespreekbaar, mocht zij la
ten zien en wilde hij uitleggen. Als
hij het zelf niet wist, haalde hij zijn
zus of een vriendin erbij. Hij gaf haar
condooms zodat ze veilig kon vrijen.
Toen zij samen met een vriendin sto
ned wilde worden, wist hij een be
trouwbaar adresje, kocht wiet en
blowden ze onder zijn hoede. Wat la
ter troonde hij haar mee naar de
junks op de wallen, om te laten zien
wat er met je gebeurt als je mateloos
wordt.
Hij was open, loyaal en hartelijk,
ging naar theater en tentoonstellin
gen, maakte makkelijk contact - zelfs
met anderstaligen: ,,Met handen en
voeten werden dat hilarische ont
moetingen. Tijdens een trip naar
Sint-Petersburg mocht hij zelfs het
paard bestijgen van een officier van
de Russische Garde."
Vertrouwenspersoon
Voor haar vrienden was hij een ver
trouwenspersoon. Hij kookte graag
voor iedereen. Zij samen konden ru-
Het telefoontje kwam om
half vier 's nachts. Ze
had erop liggen wach
ten, vertelt Michèle Piet
(61). Haar broze vader,
die de dag ervoor zijn heup brak, zou
een operatie niet overleven. Boven
dien wilde hij niet meer worden op
genomen. In overleg met het perso
neel van verpleeghuis Ter Reede in
Vlissingen stemde zij in met medica
tie en bedrust. Toen ze hoorde hoe
hij zonder pijn heel zachtjes was
weggegleden, verbaasde het haar
niet.
Ger Piet was de laatste jaren slechts
een schim van de Amsterdammer die
zij zich het liefst herinnert: de vro
lijke flierefluiter die van de stad, rei
zen en mensen hield, vooral van
vrouwen - en die hielden ook van
hem.
Sinds de scheiding van haar moe
der beleefde hij een knipperlichthu
welijk met Mieke. ,,Ze zijn drie keer
getrouwd en weer uit elkaar gegaan.
De ambtenaar van de burgerlijke
stand waarschuwde dat nóg een keer
trouwen zou worden aangemerkt als
economisch delict. Tussendoor had
hij vriendinnen."
Als kind woonde Michèle afwisse
lend op twee adressen: ,,Vader zat
vroeger op de grote vaart. Ik zag hem
maanden niet. Toch had ik met hem
écht contact. Hij voelde als een goede
vriend." Op haar veertiende trok ze
bij hem in. Hij exploiteerde in die tijd
Café De Pits op de Overtoom, waar
veel racers en mensen uit het kartcir-
cuit aan de bar hingen.
GO DINSDAG 21 DECEMBER 2021
Ger (Gerrit) Piet
15 juli 1938 - 18 augustus 2021
'Vooral een goede vriend'
Ger Piet op het
paard van een officier
van de Russische
Garde in Sint-Peters
burg, 1982.
FOTO MICHÈLE PIET
- Michèle Piet
Michèle Piet
Jacoline Vlaander
Vlissingen