9 Een doorsneevader was hij niet. Ger Piet ontpopte zich als een vrolijke kameraad. Voor zijn dochter kocht hij condooms, regelde wiet zodat ze thuis kon experimenteren en liet haar de junks op de Amsterdamse wallen zien. Het syndroom van Korsakov werd hem deze zomer fataal. We hadden zulke felle discussies dat anderen vroegen of ze de messen moesten weghalen ziemaken zonder dat het hun relatie schaadde: ,,Aan tafel hadden we zulke felle politieke discussies dat an deren vroegen of ze de messen moes ten weghalen." Maathouden lukte hemzelf niet. Net als vrouwelijk schoon was de drank onweerstaanbaar. Spanningen en somberte dempte Ger met alco hol. Hij werd regelmatig opgenomen in de Jellinekkliniek. Michèle voerde als achttienjarige gesprekken met artsen. De behandelingen hield hij niet vol: ,,Iemand moet écht willen afkicken." Zo zorgde zij voor hem als hij 's ochtends te beroerd was om uit bed te komen. Het café zou zijn ver slaving niet overleven. Hij ging echter niet bij de pakken neerzitten. Vanaf 1979 werd hij taxi chauffeur en stond met een grote Amerikaan bij het Museumplein: ,,Arabieren van Schiphol naar dia mantairs in het centrum rijden. Aan het einde van zo'n middag kwam hij altijd vrolijk thuis: 'Meiden, we gaan uit eten!' Niet veel later vouwden we onze servetten open in het Amstel Hotel." Intussen bleef hij boemelen. Mi- chèle kwam hem wel eens tegen tij dens het stappen. Ze ging dan naar zo'n vrouw toe en zei: ,,Weet je wel dat hij getrouwd is?", waarop hij riep: ,,Waarom ga je verdomme niet er gens anders heen?" Tijdens zijn rit- Ik zag hem soms maanden niet. Toch had ik met hem écht contact ten bleef hij nuchter. Wel zag zij hem steeds vaker na een nachtdienst tril lend bovenkomen, met verse brood jes van de Joodse bakker en een heupflaconnetje voor hemzelf. Ondanks alles wist hij wat belang rijk voor haar was: ,,Hij begreep dat ik Mode en Creativiteit op de Rietveld Academie wilde studeren; waarom ik interesse had in plantheelkunde en daarvoor een half jaar op reis naar Egypte ging. Hij zou mij vreselijk missen, zei hij, maar zoiets moet je doen als je jong bent - later komt het er niet meer van." Vervuilde woning In 1988 verhuisde Michèle naar Zee land. Maar de zorgen om Ger namen toe. Ze reed vaak op en neer, zag zijn woning vervuilen, hoe hij achteruit ging en veel vergat. Zij maakte schoon, waste, kookte en regelde op zijn verzoek financiën en administra- tie. De opgewekte vriend die hij al tijd was, raakte ze in die jaren gelei delijk kwijt. Hij leed aan het syndroom van Korsakov en de ziekte van Ménière. In 2002 liet zij hem opnemen in ver pleeginstelling Huis der Boede in Koudekerke. Vandaaruit belandde hij in Ter Reede. Maar hij begreep niet wat hij daar deed - hij wilde naar Amsterdam. Als vrienden langskwa men, informeerde hij naar welke kroeg ze zouden gaan. Ook vroeg hij om zijn moeder. Hij viel steeds vaker en brak achtereenvolgens zijn arm, zijn tenen en pols. Op 17 augustus klapte hij met zijn gezicht tegen een deurpost en brak zijn heup. Michèle is nog bij hem langsgeweest. ,,Ik wil niet meer", zei hij. ,,Het is goed zo." En dat vonden ze allemaal. Omdat het nog dagen zou kunnen duren, ging zij 's avonds weer naar huis. Die nacht had ze een bijzondere gewaarwording. Ze werd om 02.00 uur wakker. Ger stond aan haar kant van het bed. Rustig, rechtop en vro lijk, zoals zij zich hem het liefst her innert. Hij keek haar aan. ,,Kind, ik ga naar mama," zei hij. ,,Ik verheug me." En zij hoorde zichzelf zeggen: ,,Ja, je mag gaan." Net zo zachtjes als hij was verschenen, verdween hij even later weer. In het donker wachtte zij op het telefoontje. Veilig vrijen Ze is vrij opgevoed: ,,Hij leefde op de vierde verdieping, en ik op zolder." Ook heeft ze veel van hem geleerd. Alles was bespreekbaar, mocht zij la ten zien en wilde hij uitleggen. Als hij het zelf niet wist, haalde hij zijn zus of een vriendin erbij. Hij gaf haar condooms zodat ze veilig kon vrijen. Toen zij samen met een vriendin sto ned wilde worden, wist hij een be trouwbaar adresje, kocht wiet en blowden ze onder zijn hoede. Wat la ter troonde hij haar mee naar de junks op de wallen, om te laten zien wat er met je gebeurt als je mateloos wordt. Hij was open, loyaal en hartelijk, ging naar theater en tentoonstellin gen, maakte makkelijk contact - zelfs met anderstaligen: ,,Met handen en voeten werden dat hilarische ont moetingen. Tijdens een trip naar Sint-Petersburg mocht hij zelfs het paard bestijgen van een officier van de Russische Garde." Vertrouwenspersoon Voor haar vrienden was hij een ver trouwenspersoon. Hij kookte graag voor iedereen. Zij samen konden ru- Het telefoontje kwam om half vier 's nachts. Ze had erop liggen wach ten, vertelt Michèle Piet (61). Haar broze vader, die de dag ervoor zijn heup brak, zou een operatie niet overleven. Boven dien wilde hij niet meer worden op genomen. In overleg met het perso neel van verpleeghuis Ter Reede in Vlissingen stemde zij in met medica tie en bedrust. Toen ze hoorde hoe hij zonder pijn heel zachtjes was weggegleden, verbaasde het haar niet. Ger Piet was de laatste jaren slechts een schim van de Amsterdammer die zij zich het liefst herinnert: de vro lijke flierefluiter die van de stad, rei zen en mensen hield, vooral van vrouwen - en die hielden ook van hem. Sinds de scheiding van haar moe der beleefde hij een knipperlichthu welijk met Mieke. ,,Ze zijn drie keer getrouwd en weer uit elkaar gegaan. De ambtenaar van de burgerlijke stand waarschuwde dat nóg een keer trouwen zou worden aangemerkt als economisch delict. Tussendoor had hij vriendinnen." Als kind woonde Michèle afwisse lend op twee adressen: ,,Vader zat vroeger op de grote vaart. Ik zag hem maanden niet. Toch had ik met hem écht contact. Hij voelde als een goede vriend." Op haar veertiende trok ze bij hem in. Hij exploiteerde in die tijd Café De Pits op de Overtoom, waar veel racers en mensen uit het kartcir- cuit aan de bar hingen. GO DINSDAG 21 DECEMBER 2021 Ger (Gerrit) Piet 15 juli 1938 - 18 augustus 2021 'Vooral een goede vriend' Ger Piet op het paard van een officier van de Russische Garde in Sint-Peters burg, 1982. FOTO MICHÈLE PIET - Michèle Piet Michèle Piet Jacoline Vlaander Vlissingen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2021 | | pagina 41