GELIEFD EN BEWONDERD, MAAR NIET DOOR DE PERS
Vijf jaar geleden, op eerste kerstdag, overleed George Michael.
Journalist en fan WIM SPIJKERS verdiept zich in de zanger die niet in
staat was een slecht liedje te schrijven. En vraagt zich af waarom houden
van George Michael voor critici gelijk stond aan fout zijn in de oorlog.
n december is George Michael overal. Hij schreef
en zong niet alleen een van de populairste kersthits
aller tijden, maar presteerde het ook nog eens op
de geboortedag van Jezus te overlijden, binnenkort
precies vijf jaar geleden. In het Verenigd Koninkrijk en
de rest van Europa had men net het kerstdiner achter
de kiezen toen het nieuws de huiskamers binnendrong.
De Amerikanen vernamen het nieuws voordat de kalkoen
ter tafel kwam: George Michael, slechts 53 jaar oud, was
vredig heengegaan in zijn huis in Goring-on-Thames.
Another big one is dead kopte een muziekblad, want eerder
in 2016 hadden David Bowie, Prince, Leonard Cohen,
Beatles-producer George Martin, Glenn Frey van de
Eagles, Maurice White van Earth, Wind and Fire en Rick
Parfitt van Status Quo (op kerstavond) het tijdelijke voor
het eeuwige verwisseld.
De wereld was in shock, collega-sterren gaven uiting aan
hun droefenis, Elton John en Madonna voorop. Ze hadden
een vriend verloren, een lieve, hartelijke ziel en bovenal
een briljant artiest. Comedian Ricky Gervais en voormalig
Wham!-maatje Andrew Ridgeley waren er kapot van,
Miley Cyrus en Lady Gaga gingen hem heel erg missen.
En toch mag je vaststellen dat het gevoel van diepe rouw
- in januari teweeggebracht door Bowies heengaan, drie
maanden later dunnetjes overgedaan na de dood van
Prince - in zijn geval simpelweg ontbrak. George Michael
was een der groten en werd alom bewonderd, maar hij
werd niet aanbeden. Het is een nuanceverschil dat past
bij zijn tragische bestaan. Hij was een vaak miskend genie
die iets te veel met zichzelf en zijn imago overhoop lag om
bigger than life te worden.
In de documentaire Freedom, waaraan George nog 48 uur
voor zijn verscheiden meewerkte, vertelt hij uitgebreid
over zijn liefdesverdriet, oneindig lijden en aanhoudende
gevoelens van neerslachtigheid. Hij noemt zijn leven zelfs
'tijdverkwisting' en 'vergeefse moeite'.
werd in Noord-Londen geboren als Georgios Kyriacos
Panayiotou, de enige zoon van een Grieks-Cypriotische
restauranthouder en de Engelse Lesley Angold. Het gezin
bestond verder uit twee oudere zussen, Yioda en Melanie
(die exact drie jaar na hem overleed). George was een
mollig, brildragend knulletje van dertien - altijd met
muziek bezig, onzeker over zijn uiterlijk - toen hij op
school bevriend raakte met de mooiste jongen van de
klas, Andrew Ridgeley. Samen speelden ze in een ska-
bandje en na het uit elkaar klappen ervan gingen ze door
als het duo Wham!. George was inmiddels afgeslankt en
droeg contactlenzen. Hij nam grotendeels de teksten en
Michael
o
CD
O
CD
co
I
co
LU
I
TERWIJL HET TOCH ALLEMAAL ZO VROLIJK BEGON. Hij
26
