WIM HOFMAN
Scheef
Tijdens een avondwandeling met de honden
9
In een tijd dat je vaak thuis bent en
je zelfs afgeraden wordt te gaan
reizen, is het soms wel aardig om
aan vroegere reizen te denken en te
proberen bepaalde tochten als het
ware in gedachten na te lopen. Dat
lukt niet altijd, maar soms herinner
je je opeens iets dat je duidelijk is bij
gebleven.
Zo weet ik nog dat Toke en ik de
hele dag gelopen hadden door een
gebied met beboste heuvels die soms
zo steil waren dat je bij het klimmen
en zeker bij het dalen af en toe wel
een boom wilde vastpakken. We wa
ren blij dat we na wat zoeken een ho
tel vonden, onze wandelschoenen uit
konden trekken en onze rugzakken
af konden doen. Met de kamer die we
hadden gekregen was echter wel iets
eigenaardigs aan de hand. Toen ik de
grote spiegelkast die daar stond, open
deed viel hij voorover, gelukkig kon
ik hem tegen houden en weer recht
zetten en de deur met de spiegel
weer zonder probleem dicht doen.
De vloer was erg scheef. In de badka
mer zagen we een algengroen plasje
in het bad. Alles was scheef.
Dat merkten we ook 's nachts.
We rolden ongemerkt allebei één
kant uit. Eerst rolde ik uit bed. Ik liep
om het bed heen en ging op de plek
liggen waar Toke eerst gelegen had
en ik dacht na over de betekenis van
scheefheid. Later viel zij uit bed en zij
deed hetzelfde. We rolden steeds
naar één kant. Zo ging dat nog een
paar maal. We sliepen steeds weer in,
waarschijnlijk omdat we moe waren
van de wandeltocht.
De volgende morgen was het al
vroeg dag. We wilden verder. Aan de
wand van de kamer hing een zeege
zicht met een ruwe zee en een scheef
hangend zeilschip. Dat leek een
waarschuwing achteraf.
De deur ging moeilijk open en viel
gemakkelijk weer dicht. Op de duur
zag je overal scheve dingen. Bij het
ontbijt leek het brood erg scheef ge
sneden en degene die ons bediende,
leek de koffiepot op een speciale ma
nier op het scheefstaande tafeltje te
zetten.
Toke en ik keken elkaar wat scheef
aan en glimlachten. Het weer was
goed, de zon scheen scheef door het
raam en op de heuvels met scheve
bomen.
René Stoker met zijn vrouw Sylvia Rodermond en honden Q.T. en Dio. foto lex de meester
Je verwacht het niet
tijdens je dagelijkse
rondje met de honden.
Dat je tussendoor
iemands leven moet
redden. Het overkwam
René Stoker uit
Vlissingen.
Het was rond een uur of half zeven
's avonds toen René en zijn vrouw
Sylvia Rodermond door Wester-
zicht liepen om hun twee honden
Q.T. (Cutie) en Dio uit te laten. Op
het schelpenpaadje dat langs de
wijk parallel aan de Sloeweg loopt,
komen ze twee jongens op een
scooter tegen. Die hebben, in het
schijnsel van hun voorlamp, een
man ontdekt in de sloot.
Kopje onder
Als René zijn zaklamp erbij pakt,
ziet hij de onfortuinlijke man staan.
Er stond een man van een jaar of
tachtig tot net onder zijn borst in
het water. Mijn eerste gedachte was
dat hij daar stond te vissen. Maar hij
was duidelijk kopje onder gegaan.
Hij was van top tot teen doorweekt
en helemaal van streek. Ik had zo
met hem te doen."
Volgens René zei de man niet
veel, behalve dan dat hij er al een
half uur daarvoor in was gevallen.
,,Het was duidelijk dat hij niet op ei
gen kracht uit die sloot kon komen.
Hij hield zich stevig vast aan zijn
fiets en wilde die ook niet loslaten.
Samen met die twee jongens heb
ben we hem toen op de kant gehe-
sen. Dat deed pijn, dus hij moet
zich ook bezeerd hebben bij de val.
Toen we hem en zijn spullen gered
hadden, zijn de twee jongens weg
gegaan. Samen met een ander stel
hebben wij toen nog gewacht op de
ambulance."
Volgens René zijn ambulance
medewerkers meteen aan de slag
gegaan om de man op te warmen en
is hij daarna overgebracht naar het
ziekenhuis in Goes. Mijn vrouw
heeft vanochtend nog naar het zie
kenhuis gebeld om te vragen hoe
het met hem gaat, maar helaas
mochten zij ons daar niets over ver
tellen. Wat we wel weten is dat hij
bij Ter Reede woont. Hopelijk kun-
nen we daar nog iets over zijn toe
stand achterhalen of kan iemand
het ons naar aanleiding van dit stuk
vertellen."
Bocht
De Vlissinger denkt dat de man
over het schelpenpaadje fietste, de
bocht heeft gemist en toen zo met
fiets en al het water in is gereden.
,,De man moet zich rot geschrok
ken zijn." René is blij dat de be-
Hij was van top tot
teen doorweekt en
helemaal van streek
jaarde man op tijd is gevonden.
,,We liepen daar toevallig. We doen
niet elke avond hetzelfde rondje. Ik
moet er niet aan denken wat er was
gebeurd als hij niet ontdekt was. Als
het klopt wat hij zegt, heeft hij ze
ker een half uur in die sloot gestaan
en dat met deze temperaturen."
René en zijn vrouw vinden het
vanzelfsprekend dat ze de man
hulp aanboden. ,,Ik denk dat vrijwel
iedereen dat wel zou doen. Het was
zo sneu voor die man. Hij was com
pleet van streek en dat was zo aan
doenlijk. Wij hopen maar één ding
en dat is dat het goed afgelopen is
met deze man."
GO VRIJDAG 10 DECEMBER 2021
De wereld van Wim Hofman, schrijver/illustrator
- Wim Hofman
René redt man uit sloot
Wendy de Jong
Vlissingen
- René Stoker
