H
15
Tijdens de zoveelste coronagolf bericht verslaggever Jurriaan Nolles over de
zorg, het werk en de drukte in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Vandaag
volgt hij een verpleegafdeling met beveiliging.
Om half zes, een half
uur voor het begin
van het bezoekuur,
verschijnt André
Bijster in het kantoor
van de beveiligers van het zieken
huis. Hij groet zijn collega's,
neemt een pieper uit de oplader en
loopt naar de liften. ,,Bel me als
jullie me nodig hebben.''
Bijster is eigenaar van een bevei
ligingsbureau in Eindhoven. Sinds
twee weken worden hij en zijn
mannen ingehuurd door het zie
kenhuis, als extra hulpkrachten.
Om lastige bezoekers tot bedaren
te brengen. ,,Het is te gek voor
woorden, maar wel nodig'', zegt
Ynette van Orsouw, afdelingsma
nager van 'Kort verblijf.
Haar afdeling is één van de drie
verpleegafdelingen die moesten
sluiten om een afdeling voor co
ronapatiënten te worden. Ze is de
tel kwijt, maar het moet de vijfde
of zesde keer zijn dat haar afdeling
een Covid-cohort is geworden.
Toen de leiding van het zieken
huis met die boodschap kwam,
moesten de verpleegkundigen
flink slikken. Opnieuw patiënten
waar ze niet voor hebben gekozen,
de roosters helemaal omgegooid,
's nachts en in het weekend wer
ken. Veranderingen die ze bijna
niet meer op kunnen brengen.
,,Toen ze het allemaal weer moes
ten gaan doen, hadden ze een
grote wens: een beveiliger voor de
deur.''
Want de bergen chocolade, ca
deautjes en applaus die ze hier in
de eerste golf kregen, zijn al heel
lang verleden tijd. De onvrede van
de samenleving, die corona meer
dan beu is, lijkt soms op de ver
pleegkundigen te worden botge
vierd. Het leidt tot woede en soms
zelfs agressie. Vooral de bezoekre
geling (tussen 18.00 uur en 20.00
uur, twee bezoekers per patiënt,
maar niet tegelijk) leidt tot on
vrede.
Verpleegkundigen vertellen dat
ze worden gefilmd om later op so
ciale media te worden gezet. Soms
zijn ze urenlang bezig om familie
leden te kalmeren, tijd die ze niet
kunnen gebruiken om voor pati-
enten te zorgen. Ze worden uitge
scholden voor 'vuile teef' of 'kut-
hoer' of ze krijgen bezoekers die
zeggen: 'Ik wacht je buiten wel op.'
Joyce Witlox is zo'n verpleeg
kundige die het allemaal over zich
heen heeft gekregen. ,,Stond een
man op een paar centimeter tegen
me te schreeuwen en te roepen dat
ik kapot kon vallen.''
Het werd zo erg dat ze tegen het
bezoekuur opzag. ,,Je bent continu
alert, de hele tijd aan het opletten
dat je niet wordt verrast door een
boos familielid.''
En daarom is ze zo blij dat André
Bijster met zijn mannen voor de
deur staan. ,,Dat ze er alleen al zijn,
geeft mij rust.''
Een van die beveiligers is Santos,
die zijn achternaam liever voor
zich houdt. Op zijn kisten en in
zijn zwarte vest staat hij voor de
deur. Hoe het gaat? „Rustig", zegt
hij.
Hij is wel wat gewend. Normaal
is hij portier bij café Tracé op Stra-
tumseind, de uitgestrekte uit-
gaansstraat in Eindhoven. Trekt
hij vechtende kroeggangers uit el
kaar. Maar nu de cafés gesloten
zijn, vroeg zijn baas hem om hier
te komen werken.
Hij hoort dagelijks de verhalen
van de bezoekers, ziet hoe families
afscheid komen nemen, en andere
families die hun naasten weer mee
naar huis nemen. ,,Het is heftig'',
Dat die beveiligers
er alleen al zijn,
geeft mij rust
teamleider van de longafdeling.
Een ziekenhuisbezoek gaat vaak
gepaard met onmacht en veel
emoties. Ziekenhuispersoneel is
ervoor opgeleid om daarmee om te
kunnen gaan. Maar van de mate
waarin het nu gebeurt, zijn ze wel
geschrokken. En dat verpleegkun
digen aan de bel trekken, laat zien
dat er echt iets aan de hand is.
De discussies met families die
niet in corona geloven, verharden,
merken ze in heel het ziekenhuis.
Er zijn patiënten die bang zijn dat
ze stiekem een vaccin ingespoten
zegt hij. ,,Blij dat ik wat kan doen.''
Het is halverwege het bezoekuur
als een man met een groene jas de
deur van de corona-afdeling uit
loopt met een geïrriteerd gezicht.
Hij trekt zijn mondkapje van zijn
neus. „Onmenselijk!" roept hij.
,,En die plastic pakken. Noem mij
één onderzoek dat bewijst dat die
zin hebben.''
Santos stapt naar voren om te
kijken wat hier allemaal aan de
hand is. De boze bezoeker is al
weer in de lift verdwenen.
Verpleegkundigen zijn heus wel
wat gewend, vertelt Bart Ugen,
krijgen of met een test via het
staafje in de neus corona krijgen
ingebracht. Ugen: ,,Ik ga de discus
sie niet eens meer aan, want het
kost ons te veel energie.''
Van Orsouw, afdelingsmanager
op Kort verblijf, maakt zich ook
zorgen over haar personeel. ,,We
hebben geen applaus, maar onder
steuning nodig.''
Beschermend pak
Die ondersteuning is in verschil
lende vormen gekomen. Naast de
opgeschroefde beveiliging is er een
secretaresse die administratief
werk uit handen neemt. En er
staat een gastvrouw of gastheer
voor de deur. Die helpt bezoekers
met het beschermende pak, een
tijdrovende klus, die verpleegkun
digen voorheen zelf deden. Eerst
het blauwe schort, dan de hand
schoenen, de bril en het mond
kapje. En onderwijl komen de ver
halen.
De hoogbejaarde vrouw die voor
haar zieke broer komt, de mooie
rozen die een echtgenoot mee
neemt voor zijn vrouw, de dochter
die haar moeder komt bezoeken
na een ic-opname van een week.
,,Ze gaat het redden.''
Want ondanks de vervelende
momenten is het ziekenhuis
vooral een plek waar mooie en
ontroerende verhalen aan de op
pervlakte liggen. Het is waarom
een verpleegkundige als Joyce nog
altijd van haar vak houdt. ,,Je doet
het voor de mensen die liefvoor
ons zijn. Die laten blijken dat je
wordt gewaardeerd.''
GO VRIJDAG 10 DECEMBER 2021
'Stond een man te roepen
dat ik kapot kon vallen'
Normaal staat
hij in de horeca.
Nu houdt deze
beveiliger in het zie
kenhuis een oogje in
het zeil. Tijdens de
huidige coronagolf
lopen de emoties
onder bezoekers
hoog op.
FOTO'S KOEN VERHEIJDEN
F Voor ze de corona
afdeling op mogen,
krijgen bezoekers
beschermende
kleding aan.
Jurriaan Nolles
Eindhoven
- Joyce Witlox, verpleegkundige
