Heleen van Royen
Zwangere dochter,
weg naar Londen. Ons doel: kerstshoppen en vriendinnen
bezoeken. We hebben alle benodigde vaccinatiebewijzen
en formulieren bij ons plus twee stuks handbagage, een
grote luiertas en een opvouwbare buggy. Goedgemutst en
allebei gehuld in een camelkleurige trenchcoat melden
we ons bij de douane.
'Hebt u als enige ouderlijk gezag over Spencer?' vraagt
de beambte terwijl hij onze paspoorten bekijkt.
'Nee, zijn vader ook,' antwoordt Olivia terwijl ze een
kopie van Pieters paspoort en een door hem ingevuld
toestemmingsformulier overhandigt.
Dit formulier is niet verplicht, maar zorgt wel voor een
snellere grenscontrole, was de belofte.
De man bestudeert de papieren. 'De handtekening lijkt
niet,' zegt hij. 'We moeten dit nader onderzoeken.'
Voor we kunnen protesteren, haalt een jonge, vrouwelijke
marechaussee ons uit de rij. Ik bel een beetje lacherig met
mijn schoonzoon: 'We worden verdacht van kidnapping.'
De marechaussee brengt Olivia, Spencer en mij plus al
onze bagage naar een kil complex met een smalle gang en
verhoorkamers. Een dikke, witte deur klapt achter ons
dicht.
'Neem daar maar plaats.' Ze wijst naar een wachtkamer
vol mannen die er op een of andere manier niet uitzien
alsof ze kerstinkopen gaan doen in Londen.
We blijven liever in de gang staan. De marechaussee haalt
haar schouders op en verdwijnt.
'Heel dom dat je Pieter hebt gebeld,' vindt Olivia. 'Dat
maakt je extra verdacht.'
'Hoezo? Ik heb het toch open en bloot gedaan. Een echte
crimineel zou dat niet doen.'
Al snel wordt duidelijk dat niemand zich met ons bezig
houdt. Spencer is het na tien minuten zat en begint te
huilen. Waar blijft etnisch profileren als je het nodig hebt?
Ik ga op zoek naar de vrouwelijke marechaussee. 'Luister,'
zeg ik. 'Ik ben Heleen van Royen en dat zijn mijn dochter
en mijn kleinzoon. Mijn schoonzoon heeft ons net weg
gebracht. Waarom houdt u ons tegen?'
'Ik ken u niet. U kunt wel van alles zeggen. We moeten dit
eerst uitzoeken.'
'Hoelang gaat dit duren?'
'Geen idee. U moet gewoon wachten.'
Ik druip af. Als ik die nacht lig te woelen in ons hotelbed,
heb ik daar spijt van. Dat ik me heb laten afpoeieren. Dat
ik niet veel meer stennis heb geschopt om mijn zwangere s
dochter en huilende kleinzoon uit deze idiote situatie te
redden. Niet worden geloofd in je eigen land terwijl je de
waarheid spreekt, is heel moeilijk te verteren.
Een ander uniform meldt zich en vraagt Olivia om Pieters
nummer. Het staat met een hartje in haar mobiel. Tip
voor kidnappers: zorg dat je een nep-ouder in je telefoon
hebt om je verhaal te bevestigen en zet er een hartje bij.
Het uniform komt terug nadat hij Pieter heeft gebeld.
'Alles is in orde, maar u gaat uw vlucht vast missen. Hier
hebt u een voucher voor een nieuwe.'
De deur mag open. Olivia kijkt op de borden. 'Gate bijna
dicht. Rennen, mam!' Zij neemt Spencer en de wagen, ik 2
de koffers. Hijgend arriveren we bij de D-pier, waar een
zilveren vogel ons naar de vrijheid vliegt.
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (35). Ze is moeder van Olivia (29) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
We worden
verdacht van
kidnappin,
CÜ
