Marije Onderweegs (32),
Oldenzaal, wacht op een
hersenscan voor haar
zware epilepsie.
,,Sinds mijn 17de heb ik te maken
met een ingewikkelde, zware
vorm van epilepsie. Sindsdien
staat mijn leven deels stil, ik heb
niet kunnen doen wat al mijn leef
tijdsgenoten deden: studeren, op
kamers, carrière maken. En zo is
het nu nog steeds. Omdat mijn lijf
niet doet wat ik zou willen, heb ik
het gevoel dat ik niet meegroei
met mensen om me heen.
Sinds april 2019 zit ik in een on
derzoekstraject voor hersenchi-
rurgie. Op 6 en 7 december zou de
laatste scan in dat onderzoek
plaatsvinden, ik wacht daar al
meer dan een jaar op. Ze willen
kijken waar de epilepsie in mijn
brein zit, en of ze het kunnen ope
reren. De risico's kunnen groot
zijn, dus dat luistert heel nauw.
Maar vorige week is de operatie af
gezegd. Ik weet niet wanneer het
nu gaat gebeuren. De uitkomst van
het traject is al onzeker, en door
dit uitstel is de hoop op een goede
afloop weer veel verder weg.
Ik zou willen dat mensen die
zich niet aan de regels houden, of
zich zonder medische reden niet
laten vaccineren zouden beseffen
hoeveel last ze anderen daar mee
bezorgen. Deze pandemie is uit
eindelijk tijdelijk, maar een her-
senaandoening is voor heel je le
ven beperkend. Ik heb geen werk,
kan veel dingen niet die voor een
ander heel normaal zijn. Mensen
kunnen zich gewoon laten vacci
neren. Doe die kleine moeite nou
voor een ander. En besef ook in co-
ronatijd wat je allemaal wél kunt."
Robert Koelewijn (67),
Heemskerk, heeft
blaaskanker en wacht op
een operatie.
,,Als je hoort dat je kanker hebt,
wordt je wereld heel klein. Er gaat
zoveel door je heen: hoeveel tijd
heb ik nog, zijn er uitzaaiingen,
hoe agressiefis de tumor? Ik sta
met prioriteit op de wachtlijst
voor een operatie die moet uitwij
zen of mijn blaas eruit moet of dat
een andere behandeling mogelijk
is. Maar het ziekenhuis in Bever
wijk heeft een aantal operatieka
mers gesloten, dus het kan voorlo
pig niet doorgaan. Ik heb geen idee
wanneer het wel kan.
Ik ben fotograaf, heb heel mijn
leven al demonstraties vastgelegd.
Wat ik bij de coronaprotesten heb
gezien, slaat echt alles. Zoals de
monstranten de mobiele eenheid
uitdagen, de media aanvallen. Het
is walgelijk wat je ziet gebeuren.
Ik kwam deze week in de super
markt een man zonder mondkapje
tegen. Ik had er één over, dus vroeg
of hij die wilde hebben. Nee, was
het antwoord. Ik legde uit dat
mensen als hij ervoor zorgen dat
mijn operatie niet door kan gaan.
Hij vond het heel erg, zei hij, dat ik
ziek ben. Maar ik dacht: het inte
resseert je geen reet. Je hebt ge
woon overal schijt aan.
En dat soort mensen worden in
het ziekenhuis geholpen als ze
corona hebben, maar ik kan niet
worden geopereerd. Wat als ik
straks uitzaaiingen blijk te heb
ben? Ik voel me een tweederangs
patiënt en sta als iemand die zich
aan alle maatregelen houdt met
mijn rug tegen de muur. Mijn lijf
zit vol boosheid en emotie."
Gijs Willemse (17), Oss
wacht op een operatie
wegens een littekenbreuk
in zijn buikwand.
„Tijdens mijn examenweek had ik
enorm veel stress, doordat ik op
een operatie zat te wachten. Wat
als het scheurtje in mijn buik
wand spoed werd?
In september had ik ineens ont
zettende buikpijn, net boven mijn
navel. Ik bleek een scheurtje van
zo'n 8 millimeter in mijn buik
wand te hebben. Dat was veroor
zaakt door een litteken van de ver
wijdering van mijn blindedarm.
Het is een beetje jammer dat ik
van zo'n sneetje zoveel last heb. Ik
kan niet meer fitnessen, want dat
geeft te veel spanning op die buik.
Op mijn werk kan ik niet meer til
len en lukt het maar net om achter
de kassa te zitten. Af en toe moet
ik eerder weg van school, omdat ik
enorme pijnscheuten krijg.
De arts zei dat mijn operatie
Elke keer als ik
hoor dat mensen
met corona naar
de ic gaan, word ik
boos
Wat als ik straks
uitzaaiingen blijk
te hebben? Ik voel
me tweederangs
patiënt
Zelf heb ik een
spuit genomen
voor mijn familie
en zodat ik geen
Ik slik pijnstillers
en alsnog komt er
de hele dag een
zeurende pijn
doorheen
De operatie werd
een dag ervoor
afgebeld. Ik heb
zoveel pijn!
misschien vijf tot tien minuten
duurt en dat ik een dagopname
nodig heb. Maar zolang het geen
spoed heeft, moet ik paracetemol
slikken.
Het is geen fijne gedachte dat dit
precies in mijn examenjaar ge
beurt. Ik zit in 5 havo en wil mijn
diploma halen. Door corona is dat
al lastig, want we hebben ontzet
tend veel lesuitval gehad.
Ik vind het triest dat het zo moet
gaan. Ik vind dat ook vooral zielig
voor mensen met kanker of hartfa
len. Bovenal vind ik het erg moei
lijk dat mensen zich niet laten vac
cineren en ziekenhuisbedden be
zet houden. Zelf heb ik een spuit
genomen voor mijn familie en om
te zorgen dat ik geen bed nodig
heb. Ik hoop dat ik en vele anderen
zo snel mogelijk hulp krijgen."
Hennie van der Bent (61),
Voorburg, heeft een
navelbreuk.
„Natuurlijk weet ik dat er mensen
zijn die er erger aan toe zijn. Maar
toch, als je elke dag met pijn moet
lopen... Ik heb sinds september
een navelbreuk. Het ziekenhuis zei
dat ik binnen een paar weken tot
drie maanden geopereerd zou
worden.
Dat gaat veel langer duren. Zo
lang mijn darm er niet uitpuilt, is
er geen gevaar. Maar zodra dat ge
beurt, moet ik direct naar de
spoedeisende hulp en wordt het
mogelijk een spoedoperatie. Dat
wil je niet, want dan heb je een
darminfarct en kunnen stukjes
darm afsterven.
Ik slik dagelijks pijnstillers en
alsnog komt er de hele dag een
zeurende pijn doorheen. Zeker
twee tot drie keer per week krijg ik
aanvallen. Dan lig ik echt te kron
kelen en neem ik morfine. Ik wil
niet te veel morfine gebruiken,
want daar word je suf van en ik
werk gewoon. Bovendien ben ik
bang dat ik eraan verslaafd raak. Al
die medicijnen zijn ook niet goed
voor je.
Ik zit ook nog op een operatie
aan mijn oor te wachten, want
daar zit een gat in. Dat vind ik niet
zo erg. Ik hoor vooral slecht, maar
vraag gewoon drie keer: wat zeg je?
Daar heb ik geen pijn aan.
Ik word chagrijnig en een beetje
depressiefvan deze situatie. Het is
zo uitzichtloos. Als ze zeggen: over
twee maanden helpen we u, heb je
een stip op de horizon. Nu weet je
niets, kan het zo driekwart jaar
duren. Ik zit totaal niet lekker in
mijn vel, wil van die pijn af."
Jacqueline de Keijser
(60), Barendrecht, wacht
op een operatie voor een
nieuwe knie.
,,Ik heb al een jaar of drie pijn in
mijn knie, door een scheur in mijn
meniscus. Die is op een gegeven
moment verwijderd, maar daar
door is mijn kraakbeen in hoog
tempo afgebroken. Ik heb nauwe
lijks kraakbeen meer over, het is
bijna bot op bot als ik loop. Het is
heel veel pijn lijden, al probeer ik
dat met zware pijnstillers zoals
oxycodon tegen te gaan. Maar dat
is weer slecht voor je lever. En
mijn conditie gaat achteruit, daar
baal ik van.
Afgelopen woensdag zou ik een
nieuwe knie krijgen, maar de ope
ratie werd een dag ervoor afgebeld.
Heel erg zuur, ik word daar boos
en verdrietig van. Ik heb zoveel
pijn! En waar liggen de ziekenhui
zen vol mee? Met mensen die zich
bewust niet hebben laten vaccine
ren. Die zeggen dat corona maar
een griepje is, en het niet serieus
nemen, zelfs niet als ze in het zie
kenhuis belanden. Ik vind het heel
oneerlijk.
Ik ben in staat om met een span
doek naar Den Haag te gaan, met
daarop: IK WORD GEDISCRIMI
NEERD, IK HEB OOK RECHT OP
ZORG. Het is ook de schuld van
het kabinet; er is zoveel bezuinigd
op de zorg. En ze zouden mensen
ook kunnen verplichten zich te
laten vaccineren. Dan hadden de
ziekenhuizen nu niet vol gelegen.
Het ziekenhuis zelf verwijt ik he
lemaal niets, dat wil ik benadruk
ken. Daar doen ze wat ze kunnen.
Ik was ook altijd mantelzorger
voor mijn vader. Dat kan ik niet
doen zolang ik niet geopereerd
ben. En ik heb geen idee wanneer
dat is. Nu moet de thuiszorg vaker
bij mijn vader komen, en die heb
ben het al zo druk. Dat schiet toch
niet op?"
GO ZATERDAG 4 DECEMBER 2021
Hennie van der Bent
Ronald Oostenbrugge
Hennie van der Bent
- Jacqueline de Keijser
