Vreemd: tehuizen vinden
de zorg voor Ties te complex.
Wij zijn er niet voor opgeleid,
maar kunnen het wel
de twintig en staat hij al drie jaar op wachtlijsten. Thuis
wordt het steeds pittiger. Hij heeft het lichaam van een
man, maar vraagt de verzorging van een baby. Hij kan
zichzelf niet vermaken, niet verplaatsen en is dus voor
alles van ons afeankelijk. De twee weekends per maand
dat hij in een logeerinstelling verblijft, zijn bij lange na
niet genoeg voor ons om op te laden. Vaker uit logeren is
niet mogelijk: alles zit vol.
Gelukkig brengt Ties ons ook
veel moois. Hij is goedlachs,
aanspreekbaar op het niveau van
een zesjarige en draait gewoon
mee in ons drukke gezin. Hij heeft
het talent iedereen die met hem te
maken krijgt een goed gevoel te geven - van de kinder
fysiotherapeut tot een wildvreemde op straat. En juist
omdat hij niet praat en in alles afeankelijk is van mij,
is onze moeder-zoonband van een haast telepathisch
niveau.
Als baby hield hij niet van drukke cafés, nu kan ik hem
niet blijer maken dan door ergens samen wat te drinken.
Vandaag zitten we weer in onze favoriete koffietent. Het
is een mooie herfstdag. We hebben geen haast. Ik lees
de krant met een latte en geef Ties slokjes van z'n choco
mel. Als ik opkijk, zie ik hoe een jonge vrouw naar ons
glimlacht. Ik verwacht niet dat ze denkt: ik wil nü een
gehandicapt kind. Maar ik hoop wel dat ze denkt: als ik
er een krijg, dan zo'n leuke.
Toen onlangs een nieuw logeer
huis de tekst rolstoelgebonden
geen probleem in zijn flyer had,
was ik er als de kippen bij. De
medewerkster schrok zich een
hoedje toen ik Ties aanmeldde.
Nee, zülke complexe zorg konden
ze niet bieden. Dat is ook wat we te
horen krijgen bij de tehuizen waar
we Ties aanmelden om te wonen.
Ik vind dit vreemd. Zó complex is
de zorg ook weer niet. Oké, z'n
luier heeft de grootte van de rug
zak van zijn zestienjarige broer en
hij moet met een soort hijskraan
in bed worden getild. Maar Ties is
vrolijk, lief en sociaal. Als wij voor
ons gemakkelijke, rustige rolstoel
kind al geen plek vinden, hoeveel
'lastige' gevallen moeten er dan
niet thuis zitten? Kennelijk leven
we in een maatschappij waarin je
zwaar gehandicapte kinderen aan
de straatstenen niet kwijt kunt.
Omdat er niet genoeg zorginstel
lingen zijn die complexe zorg
aankunnen. En waarin er maar
van wordt uitgegaan dat ouders,
die hier niet eens voor zijn
opgeleid, dit wel kunnen.
MEZZA 25
Elise van der Veldes podcast Weggestopt, over haar gezins
leven en de tehuizen die ze bezoekt, is te beluisteren via iTunes,
Spotify, Stitcher, Google Podcasts en de NPO Radio 1-app.
