Het leven is oké in Amerika,
zingen ze, maar alleen als je wit bent
in de lucht. De Amerikaanse jongens steken hun racistische
gevoelens niet onder stoelen of banken, bevreesd als ze
zijn hun territorium aan de nieuwkomers te moeten prijs
geven. Alhoewel, zelfs voor 1961 tonen Jets-leider Riff,
medeoprichter Tony en hun posse meer gelijkenis met
een stel koorknapen dan met een street gang uit de sloppen
van New York. Ook Sharks-voorman Bernardo maakt een
eerder zoete dan intimiderende indruk. Maar, zoals muziek-
journalist Tom Breihan onlangs stelde: 'deze kids zijn niet
gekozen om er gevaarlijk uit te zien, maar om te dansen'.
In 1957, vier jaar voor de filmpremière, opende West
Side Story op Broadway, met muziek van Leonard Bern
stein. Het idee om maatschappelijke issues te verpakken
in een musical was niet nieuw, maar West Side Story bood
ook een ongekend wervelend schouwspel: er werd meer
in gedanst dan ooit tevoren op een Broadway-bühne.
Regisseur Robert Wise werd aangetrokken om de verfilming
te realiseren. Hij moest aanvankelijk een duo vormen met
Jerome Robbins, de regisseur van de podiumversie, aan
gezien hij geen ervaring had met muzikale producties.
Omdat Robbins op zijn beurt weinig verstand had van
films maken, liepen diens zang- en dansscènes al snel uit
de klauwen. Ze kostten veel meer tijd en geld dan was
gepland, bovendien ontpopte hij zich op de set als een
soort slavendrijver après la lettre. Nog tijdens het draaien
werd Robbins ontslagen. Zijn weergaloze choreografie
bleef echter overeind en hij wordt op de aftiteling keurig
vermeld als (co)regisseur. Samen met Wise ontving hij ook
een Oscar in die categorie. Uiteindelijk vielen West Side
Story tien van die beeldjes ten deel. De soundtrack was
in de VS het bestverkochte muziekalbum van zowel 1962
als 1963, met dank aan evergreens als Maria, Tonight,
Somewhere, I Feel Pretty en vanzelfsprekend America:
Anita: 'Life can be bright in America.'
Bernardo en de Sharks: 'If you can fight in America.'
Anita en de meisjes: 'Life is all right in America.'
Bernardo en de Sharks: 'If you're all white in America.'
Het grote publiek gaf massaal blijk van zijn waardering,
misschien had dat ook iets met de boodschap te maken.
Hollywood kende al een lange geschiedenis van musical-
en dansfilms. Eind jaren vijftig begon in sommige van die
producties iets van engagement door te klinken. Zo werden
in South Pacific, de kaskraker van 1959, behalve de ver
schrikkingen van de Tweede Wereldoorlog ook racisme,
interraciale relaties en het hebben van vooroordelen aan
gesneden. Iets vergelijkbaars gold voor de verfilming van
Porgy and Bess, waarin een grotendeels zwarte cast te zien
was. Maar West Side Story was een voor die tijd uiterst
moderne poging een jong publiek te bereiken en alledaags
racisme aan de kaak te stellen. "Cause ev'ry Puerto Rican 's
22
