Rouwen
is ook:
beseffen
hoe fijn je
het samen
hebt gehad
Het eigen bedrijf van Judith Smits
begint weer een beetje te lopen na
de lockdown. Dat moet gevierd met
een drankje in haar zonovergoten
tuin. Als haar man een telefoontje
opneemt, ziet Judith zijn gezicht betrekken. In
de verte herkent ze de stem van haar zwager.
Als haar man ophangt, vertelt hij heel rustig
dat haar ouders een auto-ongeluk hebben
gehad. Haar moeder is overleden, haar vader
ligt zwaargewond in het ziekenhuis.
Judith schreeuwt het uit en voelt de lucht uit
haar longen gedrukt worden. Dan schiet ze in
de regelmodus. Ze sluit de tuindeuren, vraagt
de buren op de kinderen te passen en vertrekt
met haar man naar het ziekenhuis. Ze weet
nog dat ze heel helder was. Dat ze bij het over
steken van de straat dacht: goed uitkijken, als
ik nu word aangereden zijn we nog verder van
huis. Judiths vader overlijdt tien uur na het
ongeluk aan zijn verwondingen.
Haar moeder was net drie weken met
pensioen, ze werkte in een verzorgingstehuis.
Vanwege de coronaregels kon ze niet persoon
lijk afscheid nemen. Ze had alle bewoners een
handgeschreven kaartje gegeven met de bood
schap dat ze elkaar snel weer zouden zien.
Judiths vader was al langer met pensioen.
Haar ouders hadden een grote vriendenkring
en de carnavalsoptocht van Boven-Leeuwen
begon elk jaar op hun erf. Had haar vader zin
in een praatje, dan liep hij de dijk naast het
huis op. Vaak zat er dan even later een vreemde
aan de keukentafel met een kop koffie. Die
open, positieve levenshouding moest ook
doorschemeren in het afscheid, vonden
Judith, haar broer en zus. Op de rouwkaart
kwam een foto van pa en ma in kleurrijke
kleding, de letters waren groen, geen zwarte
randjes. Er waren mensen die dachten dat
het om een uitnodiging voor een huwelijks
feest ging.
Ook de condoleance, crematieplechtigheid en
de borrel stonden in het teken van hun blije
levenshouding. De kleinkinderen beschilderden
de kisten, een vriend van haar vader draaide
op zijn oude jukebox muziek van de Golden
Earring. De leden van de zangvereniging van
Judiths moeder droegen hun kleurige show-
kleding.
Omdat er tijdens de lockdown maximaal
dertig mensen naar een uitvaart mochten
komen, werden de kisten door het dorp
gereden, langs de weg stonden honderden
mensen. Op de borrel werden de flessen Zuid
Franse rosé geopend die Judiths ouders haar
hadden gegeven toen ze elkaar de laatste keer
zagen bij een barbecue. Met die rosé op hun
levens toasten was mooi én verdrietig. Haar
ouders gaven graag feesten, dit hadden ze
prachtig gevonden.
Soms overvalt het verdriet haar,
vooral omdat alles zo plotseling is gebeurd.
Ze heeft geen afscheid kunnen nemen, haar
ouders niet voor alles kunnen bedanken.
Afgelopen kerst bleek wat dat in de praktijk
betekent. Dat vierden ze altijd samen, haar
moeder maakte dan een geweldige zalm
cocktail. Judith deed drie pogingen haar
moeder te evenaren - het recept had ze nooit
gevraagd. Alle pogingen mislukten.
Rouwen doet Judith het liefst in haar eentje.
Dan trekt ze zich terug en luistert naar de
favoriete muziek van haar vader. Soms laat
ze de edelstenen die zij en haar moeder
verzamelden door haar handen glijden.
Binnenkort gaat het huis van haar ouders in
de verkoop. Judith reed er naartoe om nog
een keer op haar plekje aan tafel te zitten,
tegen de verwarming, in haar handen de kop
rooibosthee die haar moeder altijd voor haar
maakte. Ze zat naast haar vaders stoel, dat
voelde weer even heel geborgen. Rouwen is
ook: beseffen hoe fijn je het samen hebt gehad.
28
JUDITH SMITS (43) verloor haar ouders
in 2020 bij een auto-ongeluk.
