'Kijk, zei mijn vriendin,
daar bij de gordijnen
staat Leendert te
dansen'
over verschenen, haar dochter
Denise heeft er documentaires
over gemaakt. Ze praat er niet
graag over. Ze raakten alles kwijt:
werk, vrienden, huizen. 'Waarom
de een wel rampspoed overkomt
en de ander niet, ik zou het niet
weten.' Met Leendert, om wie ze
zoveel verdriet heeft gehad, is
het allemaal nog goed gekomen.
Daarvan is ze overtuigd. Ooit was
ze bij een vriendin die dingen
'ziet'. 'Dat was zo confronterend
en zo goed. 'Kijk,' zei mijn vriendin,
'daar bij de gordijnen staat hij te
dansen.' Ze deed het voor. Nou,
niemand kon weten hoe hij
danste. Ik weet dat hij met ons
allemaal meeleeft. Dat geeft
zoveel rust.'
Al die pijnlijke dingen die Marco
en zij over zich uitgestort kregen
na het ongeluk: vergeven kan ze
niet, vergeten wel. 'Ik wil niet
verbitterd raken. Ik heb ook weer
zülke mooie, lieve mensen in mijn
leven kunnen omhelzen. Ik vind
dat het belangrijkste. Dat mensen
iets goeds doen voor elkaar.'
Opnieuw een pauze. 'En dat het
eerlijk is, dat het echt open is, dat
het écht is. Die mensen vind je, af
en toe, die komen op je pad. Dat
vind ik geweldig.'
Ze staat op uit haar stoel. Het is
een lange dag geweest, en in
haar tas wacht nog een stapel
toneelteksten. 'Ik breng je even
naar je auto.' Bij het schijnsel van
een zaklampje schuifelt Van
Ammelrooy in het aardedonker
over het uitgestorven parkje
richting parkeerplaats. Ze kan de
weg dromen, na ruim zeventig
jaar. Als de motor is gestart, tikt ze
op het raam. 'Rij je voorzichtig?'
een turbulente twee-eenheid
die zware stormen heeft
doorstaan. Marco is bij hun
vakantiehuis om het zwem
bad leeg te maken voor de
winter. Dat soort klusjes
wordt lastiger nu ze oud
zijn, zegt ze als het telefoon
gesprek is beëindigd. Ze
vindt het ook best eng. 'Hij
is 83, ik heb liever niet dat
hij dat nog alleen doet.' Dat
is het vervelende aan ouder
worden, zegt ze. 'Op een
gegeven moment moet je
kijken wat nog gaat en wat
niet. Dat lichaam - het werkt
niet meer altijd meer mee,
hoewel ik nog tennis en
tegenwoordig ook golf. Ik
heb soms te weinig adem,
ondanks die nieuwe hart
klep. Het wordt steeds een
beetje moeilijker. Dat had
ik vroeger niet gedacht.'
De duisternis valt in, de
gastvrouw knipt een lampje
aan. Boven de tafel hangt
aan een schrootjeswand een foto met de
lachende gezichten van vier kinderen aan
het strand, even verderop gekiekt. Het zijn de
kleinkinderen van haar zus. 'Kijk hoe mooi',
zegt ze vertederd. Die kleine cocon van familie,
haar man, haar dochter, haar kleinzoon Jesse
van achttien, van enkele goede vrienden, dat
is toch waar het uiteindelijk om draait. 'Dat is
zo belangrijk. Heel belangrijk. Je moet het
beschermen.'
Als geen ander weet ze hoe het kan verkeren.
Roem en rijkdom, filmprijzen, een Oscar voor
Antonia, een landhuis aan de Vecht, maar ook
de zelfdoding van haar manisch depressieve
eerste man Leendert. Een fataal auto-ongeluk,
bijna een kwart eeuw geleden, veroorzaakt
door tweede echtgenoot Marco en de gitzwarte
jaren die daarop volgden - er zijn biografieën
OPERETTEMUZIEK galmt ineens
door het huisje. 'Frankrijk belt!'
roept de actrice opgetogen, haar
ogen lichten op. Aan de andere
kant van de lijn klinkt onmisken
baar de bariton van Marco Bakker.
'Dag lief kind, ben je al in Wijk aan
Zee?' Sinds 45 jaar zijn ze samen,
zorgen dat je zo doet dat het
publiek het lekker vindt. Dat is
techniek. Toen ben ik oefeningen
gaan maken, de vraag waar het om
draait is steeds: geloof je hierin
of geloof je niet. Je hebt techniek
nodig om het echte leven te
kunnen spelen, zoals je denkt
dat het echte leven is.'
18
