'Ik weet eigenlijk helemaal
niet hoe dat moet: teksten
uit mijn hoofd leren'
Klabam, boem. De auto
tolt om zijn as, en nog
eens, en misschien nog
een keer. Het voelt als
honderdmaal.
Willeke van Ammelrooy stapt
trillend uit haar Volvo, en man
keert niets. Geen schrammetje.
De vijftien jaar oude cabrio is total
loss, zowel aan de linkerzijde als
rechts ligt de carrosserie in de
kreukels maar de airbags hebben
hun werk gedaan. 'Er kwam een
ziekenauto, ze hebben me
nagekeken en in mijn oren en zo,
maar ik had niets. De volgende
dag alleen een beetje spierpijn.'
De grande dame van de Neder
landse cinema was half oktober
op weg naar de repetitie van
The Mousetrap in Amsterdam
Noord toen ze van achteren werd
aangereden, door 'een lieve man'.
'De klap kwam uit het niets.
Verschrikkelijk. Ik ben alles
nagegaan, maakte ik een fout?
Maar ik weet zo zeker dat ik alles
goed gedaan heb.'
Ze vertelt het beduusd, alsof het
zojuist gebeurd is. 'Ik was helemaal
de weg kwijt. Het was vreemd,
iedereen was druk bezig met
papieren en zo en ik stond daar
maar te bibberen. Op een gegeven
moment duwde een agent een
papier onder mijn neus. 'Doe
even uw handtekening,' zei hij.
Ik antwoordde nog: mijn hand
tekening is veel te lang, die past
daar nooit op.' Ze glimlacht
flauwtjes.
Nou goed, Marco regelde in de
gauwigheid een tweedehands
autootje, want hoe moest het
anders met die repetities en straks
de toneelvoorstelling? Nu staat er
een Toyota op de parkeerplaats van het
kampeerterrein in Wijk aan Zee waar de
actrice de komende maanden verblijft.
'Kom, we lopen naar mijn huisje,' zegt ze
als ze haar bezoek oppikt. Het houten chaletje
is in de jaren 40 eigenhandig gebouwd door
haar vader zaliger, onder de rook van de
Hoogovens. Als kind ging ze hier iedere
zomer zeven weken naartoe, op de fiets
vanuit Amsterdam.
Het ziet eruit alsof het betere tijden heeft
gekend. Gammele tuinstoelen in het natte
gras. Een wiebelig opstapje leidt naar een
voordeur die klemt, het houtwerk bladdert.
'We gaan het niet meer opknappen,' zegt ze
schouderophalend. 'Over vijf jaar gaat alles
hier tegen de vlakte.'
BINNEN IS HET BEHAAGLIJK, er brandt
een gaskacheltje. Koffie komt op tafel. Sinds
Willeke van Ammelrooy en haar man een jaar
geleden verhuisden naar een boerderijtje in
Margraten, Limburg, is dit haar thuis als ze
voor werk in de Randstad moet zijn. Op-en-
neer reizen zou gekkenwerk zijn. Ach, zegt ze,
het voldoet. En als het gaat vriezen, is er een
logeerbed bij haar zus in Amsterdam, of bij
haar dochter. Haast verontschuldigend: 'Ik
hou niet van kou.'
Wat bezielt een dame op leeftijd die heel wat
te verhapstukken heeft gehad, kanker en een
nieuwe hartklep bovendien, in deze fase van
haar leven nog op een kampeerbed te gaan
slapen voor een toneelstuk? Nou, dat ging zo:
producent Rick Engelkes zocht een oudere
actrice voor The Mousetrap van Agatha
Christie, de rol van mrs. Boyle, en belde
haar op. Of ze zin had. 'Het leek me enig. En
bovendien: ik had door corona anderhalf jaar
geen werk gehad. Alles lag stil. Dus ik zei ja.
En je weet in dit vak nooit wat zich aandient.'
Ze laat haar stem zakken, en vervolgt
geheimzinnig: 'Er zit nog wat in het vat, een
horrorfilm. Dat heb ik nog nooit gedaan.
Met regisseur Frank van Geloven, ik vind het
geweldig met hem te werken.'
14
