6
'Ik ben nu 19 jaar
met pensioen.
Een heel dure dus
voor het ABP'
een collega op bezoek. Ik kreeg een
cadeaubon van 25 euro uit de pot
waar ikzelf ook aan meebetaald
had. Vijf dagen later werd er een
boeket bezorgd van mijn teamlei
der, met een kaartje 'geniet van je
pensioen'. Dat was het, na 47 jaar
werken, waarvan de laatste 14 jaar
bij deze werkgever. Ik geniet elke
dag van mijn vrije tijd en mis mijn
werk absoluut niet!
Mijn pensioen is als een ge
wone werkdag voorbijgegaan. Ik
ben om 16.00 uur mijn collega's
maar langsgegaan om gedag te
zeggen. Van de directie zag ik er
één, die zei: ,,Oh ja, vandaag laat
ste dag. Nou, we bellen je nog.''
Nooit meer iets gehoord, nu bijna
tien jaar geleden. Zo kan het dus
ook gaan.
Ik heb helemaal geen af
scheid gehad. Sterker nog: op de
dag dat ik met pensioen ging,
moest ik nog twee uur komen
werken anders werd ik gekort op
het maandloon. En dat na ruim
dertig jaar en vijf maanden dienst
verband. Er viel wel een flink gat
in het inkomen, maar door een dag
per week nog te werken en onze
levensstijl aan te passen was het
goed te doen. Nu, met onze AOW
erbij, hebben we geen klagen.
- Joh. P de Ridder
Na diverse reorganisaties
werd mijn functie overbodig. Er
was geen alternatief. Op 57-jarige
leeftijd kwam er een eind aan
mijn bijna 43-jarige carrière. Uit
eindelijk zag ik ernaar uit om te
kunnen vertrekken. De lente van
2008 werd de mooiste van mijn le
ven! Het afscheid zelf was overi
gens waardeloos. Vanwege een
vrijwillige vertrekregeling werd
geen echt afscheid gevierd. Op de
laatste dag kreeg ik een waarde
loze toespraak van een tijdelijke
manager met allerlei fouten en on
waarheden. Een plastic bekertje
koffie, zonder gebak, dat was alles.
Ik zag er tegenop om me bij het
UWV te melden voor een WW-
uitkering. Uiteindelijk heb ik,
dankzij een coach die mij begreep,
voor mijn uitkering vrijwilligers
werk gedaan, twintig uur per
week. Hoewel dit niet mocht, ik
had immers sollicitatieplicht. Zo
ben ik niet in een zwart gat geval
len en heb ik de WW-periode
nuttig kunnen invullen. Ik heb
zelfs een lezing gegeven bij het
UWV, omdat meer mensen
met hetzelfde probleem zaten.
- Christ van lersel
'We kopen
En geniet u nu van het
leven?
'Realiseer je dat je de
meeste aardappelen al
hebt gegeten.'
De laatste tien jaar fietste ik
iedere dag gemiddeld 50 kilome
ter naar mijn werk. Tot mijn
dochters zeiden: ,,Pa, wordt het
niet eens tijd om vervroegd uit te
treden?'' In 2005 ben ik na een
mooi afscheid en 42 jaar gewerkt
te hebben gestopt met werken. Fi-
nancieel was dit
geen groot offer.
Mijn kleindoch
ter Linde is een
paar maanden
eerder geboren.
Wat ik heb mogen
beleven, is met geen
goud te betalen. Ik heb
zoveel voor mijn klein
dochter mogen doen: op
passen, luier verschonen, flesje
geven. Ik heb haar leren fietsen.
Ze werd door mij naar school,
dansen, gitaar, judo en korfbal ge
bracht. We hebben nog een goede
band en als er na de studie tijd
over is, gaan we de stad in om te
shoppen en de bioscoop te bezoe
ken.
Heb gevaren en de
laatste 23 jaar was ik
loods in Rotterdam. In
2008 ging ik verplicht
met prepensioen. Had er
vrede mee. Altijd maar onregel
matigheid en op afroep werken
gaat je niet in je koude kleren zit
ten. Nooit met tranen in mijn
ogen aan de Waterweg gestaan
om naar schepen te kijken. Finan
cieel niks te klagen. Van een
zwart gat nooit wat gemerkt en
een hobby heb ik ook niet. En dat
bevalt me prima. Dat laatste vin
den mensen raar. Eind 2008 werd
het mogelijk om vrijwillig door te
varen en best veel collega's tuin
den daar in. Bang voor het grote
onbekende pensioenleven en fi
nanciële achteruitgang. Sommi
gen moesten wel omdat hun las
ten te hoog waren (te luxe leven,
scheiding, nieuwe vrouw, tweede
leg, te duur huis, kinderen aan de
uni) of dat ze niet graag thuis wa
ren. Heb die collega's altijd ge
zegd dat er nog meer was dan het
loodswezen. Staan ze je appelig
aan te kijken. Niks mooier dan
pensioen, geloof dat maar van
mij.
Ik werkte al decennia in
ploegendienst en dat
werd beloond. Met 59
j aar kon ik weg. Ik ging
twee weken later op va
kantie. In de gutsende
regen op weg naar
Frankrijk met de ruiten
wissers aan speelde de
cd Old and Wise van The
Alan Parsons Project. Ik
zat te janken achter het
stuur na veertig jaar emotio
neel werk in het hart van de
samenleving. Maar misschien
waren het ook wel tranen van
vreugde. De laatste jaren waren
een hel. Ik wilde geen officieel af
scheid nemen, maar liet mij over
halen door mijn directe chef:
,,Het wordt betaald.'' En dus gin
gen we karten en nodigde ik tien
mensen uit van wie ik wist dat ze
niet zo'n goede beoordeling had
den. Ik vond er niks aan. In de we
ken en maanden en jaren daarna
heb ik 8500 dia's gedigitaliseerd,
twee boekjes geschreven en zo de
overgang naar weinig doen glij -
dend laten verlopen. Ik ben nu
negentien jaar met pensioen. Een
heel dure dus voor het ABP. In het
begin had ik geen financiële zor
gen, maar nu, na zo veel jaren
ZATERDAG 13 NOVEMBER 2021 GO
VERVOLG VAN PAGINA 5
- K.Kelders
- Luc Winters
v
- Bram Hund
Na een win
ter rekenen van
wege een veel kleiner
inkomen voor de komende
acht jaar, waren we eruit: mijn
man zou stoppen met werken. Ge
zondheid is een veel groter goed. We kopen
wel minder kleding. De kasten zijn nog goedgevuld
en ik kan goed met mijn naaimachine overweg om tex
tiel te repareren en te veranderen. Ook op voedselge-
bied is het simpel om zelf aardappels, groenten en fruit
te wassen en te snijden, wat veel winst oplevert. Uit
eten gaan, doen we thuis! Gelukkig zijn we snel te
vreden, ook met kleine dingen, maar die moet je
wel zien. We zijn er prima doorgekomen, geen
zwart gat voor mijn man hoor, genoeg hob
by's en een kleinkind was op komst!
- Sjaan van der Harts-Korpel
- John van Leeuwen
