Saskia Noort
Spotje tegen abortus is
anno 2021 een gotspe
Lezers over hun pensioen: 'Ik
Drie dagen
onderweg
Stoppen met
werken, is dat erg?
Of is het juist
heerlijk?
Nieuwbakken
pensionado Frank
Poorthuis vroeg u
onlangs om uw
ervaringen. U
reageerde massaal,
hieronder een
bloemlezing in vijf
thema's.
Saskia Noort schrijft op deze plek wekelijks
over nieuws dat haar raakt
Al bijna, of nog maar veertig jaar is de Nederlandse vrouw baas in
eigen buik. Wij kunnen bij een ongewenste zwangerschap kie
zen voor een abortus, en zijn er dan van verzekerd dat het in een
steriele, veilige omgeving gebeurt. Dankzij de makkelijke toe
gang tot voorbehoedmiddelen, en goede voorlichting, is het
abortuscijfer in ons land laag, en vindt de meerderheid ervan plaats in de
eerste acht weken. 97,5 procent van de vrouwen die een abortus ondergin
gen, heeft er geen spijt van. Misschien wel verdriet, maar dat is logisch. Een
zwangerschap laten afbreken om welke reden dan ook, is een zeer heftig
besluit dat niemand lichtzinnig neemt.
In landen waar abortus verboden is, worden meer abortussen gepleegd
dan hier, maar dan illegaal, met breinaalden bijvoorbeeld. Onveilig, niet
steriel, pijnlijk en gevaarlijk voor zowel moeder als foetus. Een verbod op
abortus leidt dus niet tot het door religieus-rechts zo gewenste resultaat
van vrolijk rondhuppelende ongewenste kindertjes. Integendeel. In Polen,
waar de strengste abortuswet van Europa geldt, overleed onlangs een 30-ja-
rige vrouw die haar niet levensvatbare foetus pas mocht laten weghalen als
het kind in haar buik was overleden. Uiteindelijk stierf zij aan sepsis, een
direct gevolg van de weigering om de foetus uit
haar buik te halen. Leg me uit wat dit te maken
heeft met 'de Week van het Leven'.
Het recht op abortus is een zwaarbevochten
grondrecht van vrouwen en het is te gek voor
woorden dat dit nog steeds ter discussie staat.
Dat er weer gekken bij de klinieken staan, dat
we godbetert dagelijks op de radio moeten
horen dat een acht weken oude foetus meer
rechten heeft dan de vrouw die deze draagt.
Welk leven staat deze kinderen dan precies te
wachten, bij ouders die niet in staat zijn voor
hen te zorgen? Welk leven staat deze moeders
te wachten? En vanwaar toch dat paternalisti
sche wantrouwen naar vrouwen, alsof zij niet
nadenken, lui zijn, en egocentrisch? Wat hierachter zit, is de drang het
vrouwenlichaam te beheersen en te controleren, en te zien als het bezit van
een God, de overheid, de man. De Vrouw als broedmachine, aan banden
gelegd door heersers, barend voor het grotere goed. In Texas, Trump county,
is elke abortus na zes weken verboden, en de burger heeft het recht ieder
een aan te klagen die een abortus ondergaat, of mogelijk maakt. Wie een
zwangere vrouw naar de abortuskliniek rijdt, riskeert een boete van tien
duizenden dollars. Hiermee is de Texaanse vrouw alle privacy over haar
seksleven en bijbehorende keuzes kwijt, en krijgen bedrijven, echtgenoten,
vrienden, buren, de overheid, macht over haar reproductieve status. Als de
vrouw haar hart wil luchten, om raad vraagt, steun zoekt bij dierbaren,
belast zij hen met mogelijke hoge boetes en gevangenisstraffen. Het kan
erop uitdraaien dat zij wordt aangegeven door haar verkrachter, tenzij ze
zijn kind baart.
'Baas in eigen buik? Bekijk het eens van de andere kant, en vergeet het
baasje in eigen buik niet!' is de slogan van de Week van het Leven. Het is
een gotspe dat in 2021 dergelijke teksten uit de radio en tv komen, dat de
zenders dit platform geven aan een stichting die zo manipulatief aan de
fundamenten van onze grondrechten knaagt.
ZATERDAG 13 NOVEMBER 2021 GO
Afgelopen woensdag schreef ik
mijn laatste stukje in de krant.
Sindsdien ben ik met pensioen. Ik
geef toe: het is een beetje gek om
dan nu weer in diezelfde krant te
staan. Maar dat is een spelletje
met de tijd. Ik heb dit stukje
maandag al geschreven. Dat u het
maar weet.
Deze bijlage gaat voor een groot
deel over mensen in mijn situatie:
zij die gestopt zijn met werken. Van
hen zijn er een heleboel in Neder
land. Het Centraal Bureau voor de
Statistiek en de ministeries hebben
er ladingen cijfermateriaal over. Al
les weten ze daar. Dat er 2.618.874
mensen in Nederland leven tussen
de 65 en de 80, en dat er 883.661
80-plussers zijn bijvoorbeeld. Hoe
veel mensen een AOW uitkering
krijgen: 1.814.000. Ook kan ik u
precies vertellen hoeveel de AOW
in 1957 was, het eerste jaar van uit
kering: 32,45 euro voor een alleen
staande per maand, 54 euro voor
een echtpaar. In 1965 pas werd dat
bedrag opgetrokken naar het soci
aal minimum. Op dit moment krijgt
een alleenstaande 1226,60 euro
per maand, iemand die getrouwd is
ontvangt 838,35 euro.
Mooi en interessant, zulk cijferma
teriaal. Maar zoals altijd zit er een
wereld achter de cijfers. Want wie
weet er nou echt het meest over
de gepensioneerden in Nederland?
Zijzelf natuurlijk. Weken geleden al
legde ik de gepensioneerden on
der onze lezers (en zij die ernaar
toe leefden) een aantal vragen
voor: wat was de reden voor uw
(vroeg)pensioen, hoe was het af
scheid, hoe ervaart u de tijd na het
stoppen met werken; en hoe staat
u er financieel voor?
Honderden reacties kwamen bin
nen. Lange verhalen over geluk en
soms een beetje ongeluk, mooie
ervaringen, fijne anekdotes en een
paar rotverhalen. Maar als ik een
grote lijn mag trekken uit de brie
ven en mails: u hebt het gemiddeld
niet slecht getroffen. Er is veel op
luchting over de vrijheid zonder
werk, over al die dingen die nu ein
delijk eens kunnen, over de wekker
de wekker laten.
Lees het allemaal verderop maar,
als u de tijd hebt. En als u nu even
geen tijd hebt maar later veel meer,
doet u het toch later een keer. Dat
is het voordeel van een krant als je
met pensioen bent: je kunt hem
wegleggen en later nog eens te
ruglezen.
Ikzelf overigens weet
er, behalve uit uw
brieven, nog weinig
van. Ik ben net drie
dagen onderweg in
het leven zonder
baan. We gaan
het zien.
Frank
Poorthuis
