7
TERUG IN DE STORM Tijdens de zoveelste
coronagolf in bijna twee jaar bericht verslaggever
Jurriaan Nolles over de zorg, het werk en de drukte
in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven.
Vandaag vanaf de intensive care:
,,Wij blijven maar Covid-patiënten
opnemen, maar daardoor gaan aan
de andere kant doden vallen.''
In de morgen stuurt de
woordvoerder van het Ca-
tharina Ziekenhuis een
appje: ,,28 Covid-patiënten
opgenomen. Vijf op de ic.
Er is echt weer iets aan de hand.''
Je gaat door de centrale hal
van het ziekenhuis, komt door
wachtruimtes, langs het opera
tiecomplex en aan het einde van
een verlaten gang is daar de in
tensive care.
Achter de schuifdeuren van
glas liggen patiënten met buizen
in hun mond, hun ogen gesloten
en aan hun lichamen hangen
draden. Er klinken piepjes over
de hele afdeling.
Vijf van de patiënten hebben
corona. Zij krijgen het virus niet
op eigen kracht uit hun lichaam.
Eén op de drie ic-patiënten met
corona overleeft het virus niet.
Dat besef geeft een gek gevoel
als je langs de schuifdeuren
loopt.
Voor de deur van kamer 5
praat verpleegkundige Rachel
Janssen met een arts. ,,Mijn
dochter woont in Den Bosch.
Tijdens de elfde van de elfde heb
je daar duizenden mensen ge
had.'' De arts: ,,Ook in Eindho
ven ging het gewoon door. Maar
ja, het zal allemaal wel.''
Ze zien het hier voor hun ei
gen ogen gebeuren. Hoe hun in
tensive care volstroomt met
nieuwe coronapatiënten, dat het
ziekenhuis weer operaties afzegt
en dat ze aan inhaalzorg hele
maal niet hoeven te denken. En
ze kunnen er niks aan doen.
Aan de koffietafel ploft inten
sivist-anesthesioloog Marco
Haanschoten op een stoel. ,,Het
is een ramp'', zegt hij.
het nieuws. Aan de wand van de
kamer hangen foto's van een
bruiloft. Vrouwen met bloeme
tjesjurken, mannen in pak, vro
lijke kinderen. En achteraan een
stralende opa.
Maar op het ziekenhuisbed is
van die man weinig over. Hij
gorgelt slijm omhoog, dat Ra
chel met een buisje opzuigt.
'Veel beterschap opa', staat op
een kaartje dat boven zijn bed
hangt.
Vandaag sprak Rachel de fa
milie van de patiënt. ,,Een man
die de touwtjes graag in handen
had. Hij was bang voor de bij
werkingen van het vaccin.'' Het
maakt haar niet uit: ,,We kun
nen ze niet op straat laten lig
gen'', zegt Rachel.
Dat het begint te knellen is
wel duidelijk, en waar het ein
digt, weet niemand. Intensivist
Dick Koning haalt zijn schou
ders op: „Misschien verandert er
pas wat als er een ramp gebeurt.
Dat ambulances nergens meer
naar binnen kunnen. We zijn al
drie keer langs de rand van de
afgrond gegaan. Niemand heeft
garanties dat het goed blijft
gaan'', zegt hij.
IJzig stil
Hij vertelt over die avond, onge
veer twee weken geleden. Dat de
laatste ic-bedden waren verge
ven en dat hij alleen maar kon
hopen dat het rustig zou blijven.
Maar dat halverwege zijn dienst
een patiënt uit het naburige zie
kenhuis in Veldhoven werd aan
gemeld met een gescheurde
aorta. ,,Dan moet je echt met
spoed opereren, anders gaat de
patiënt gewoon dood", zegt hij.
,,Maar wij moesten hem weige
ren, omdat we geen plek had
den. Die man is helemaal naar
Nieuwegein gebracht. Wij blij
ven maar Covid-patiënten op
nemen, maar daardoor gaan aan
de andere kant doden vallen.
Het is onacceptabel.''
Ze zijn boos en gefrustreerd, de
verpleegkundigen en artsen.
,,We krijgen onze boodschap
niet meer overgebracht op de sa
menleving'', zegt Joris Reijn-
ders, teamleider van de ver
pleegkundigen. Vlak voor de
verkiezingen ontvingen ze hier
Jesse Klaver, de burgemeester is
langsgekomen, maar nu? ,,Het is
ijzig stil'', zegt Reijnders.
Hij wijst naar twee lege ka
mers, in de hoek van de inten
sive care. ,,Ze zijn niet leeg om
dat we geen patiënten hebben.
Nee, ze blijven leeg omdat er
simpelweg geen personeel is om
voor mensen te zorgen.''
Ook op deze intensive care is
het ziekteverzuim naar record
hoogte gestegen: 11 procent van
collega's zit ziek thuis. De afge
lopen twee jaar hebben meer
dan dertig verpleegkundigen de
ic verlaten. Juist nu hebben ze
hulp nodig.
En daar zitten frustraties, ver
telt intensivist-anesthesioloog
Dick Koning, hoofd van de ic.
,,Omdat het niet had gehoeven.''
Hij wijst op de overheid die ach
ter de feiten aanloopt, de boos-
terprikken die pas in december
worden gezet en de grote evene
menten die gewoon doorgaan.
,,De elfde van de elfde, daar krij
gen wij last van. Het is gewoon
kansberekening: het gaat hon
derden besmettingen opleveren.
En wij kunnen het oplossen.
Snap je dat we boos zijn?''
Hij houdt rekening met een
ic die vanaf volgende week voor
bijna de helft is gevuld met
coronapatiënten. ,,Die liggen er
allemaal twee tot drie weken,
een hartpatiënt maar twee dagen.
Als hier tien co
ronapatiënten liggen,
kunnen wij honderd
hartpatiënten niet
behandelen.'' Het
Catharina Zieken
huis geldt als hart-
centrum voor het
hele zuiden van Ne
derland.
Tijdens de eerste
golf konden ze hier
opschalen tot 45 ic-
bedden, nu zou Ko
ning blij zijn als hij tot 28 bed
den kon komen. ,,Mensen zijn
moe, mentaal en fysiek. Een ver
pleegkundige zegt een keer dat
het klaar is. Dus de ic's opscha-
len? Ik zou niet weten hoe.''
Wattenstaafje
Na een dag op de intensive care
dringt de ernst van de pandemie
weer in alle hevigheid tot je
door. De zorgen, onmacht, som
bere vooruitzichten. Verpleeg
kundige Rachel Janssen gaat
langs bij de patiënt op kamer 5.
Na alle alarmerende verhalen
valt hier opeens de kalmte van
haar handelen op. Ze smeert een
mondverzorgingscrème op een
wattenstaafje. Als
haar patiënt wakker
wordt, moet hij geen
zweren in zijn mond
hebben. Daar is de
crème voor bedoeld.
,,Ik doe even je
mond open'', zegt ze
tegen de slapende
man. Liefdevolle
zorg gaat blijkbaar
altijd door.
Op de achtergrond
klinkt Radio 1 met
De elfde
van de elfde,
daar krijgen
we last van.
Snap je
dat we
boos zijn?
GO VRIJDAG 12 NOVEMBER 2021
'We moesten hem weigeren,
omdat we geen plek hadden'
Jurriaan Nolles
Verpleegkundige Joris
Reijnders (l) en intensivist
Marco Haanschoten op de ic.
FOTO KOEN VERHEIJDEN
