PLAYM^
Realityshow neemt deelnemers in de maling
29
Sinds albums Lost in the dream
(2014) en A deeper understanding
(2017) heeft The war on drugs een
naam hoog te houden. Met het
vijfde studioalbum stelt de Ameri
kaanse indierockband opnieuw
niet teleur. Op I don't live here any
more regent het stemmige, am
bachtelijke liedjes. De opener Li
ving proof is net zo fraai als de af
sluiter, Occasional rain.
Het gezelschap blinkt uit in be
zwerende melodieën die steunen
op piano, (bas)gitaar, drums en
synthesizer. De songs worden op
getild zodra de herkenbare stem
van zanger Adam Granduciel te
horen is. Voor wie oppervlakkig
luistert kan het soms wat saai klin
ken, maar wie het album echt de
kans geeft, wordt beloond met tien
liedjes die zeer de moeite waard
zijn. Tijd om maar één liedje te be
luisteren? Kies dan het prachtige
Rings around my father's eyes.
- Alexander van Eenennaam
Na het onvoorstelbare succes van
Squid Game hoopt Netflix met de
misdaadserie My Name een
nieuwe megahit uit Zuid-Korea in
huis te hebben. Of dat gaat lukken
is afwachten. Een mondiale rage
zit er in elk geval niet in.
De opzet van deze achtdelige
geweldsserie is wel prikkelend.
Hoofdpersoon is de tienerdochter
van een gangster die op school het
mikpunt is van spot en vernede
ring door haar klasgenoten. Ze
laat het gelaten over zich heen ko
men, terwijl zij toch thuis fana
tiek traint om haar vechtconditie
op peil te houden. Dat komt haar
later goed van pas.
In de eerste aflevering van My
Name ziet zij door het kijkgaatje
van haar voordeur hoe haar vader,
die haar nota bene op haar ver
jaardag met een presentje wil ver
rassen, wordt afgeslacht door een
gemaskerde man. Het levert haar
een trauma op dat resulteert in
een missie om af te rekenen met
de dader, vermoedelijk afkomstig
uit politiekringen.
De wijze waarop zij haar doel
probeert te bereiken, is de rode
draad van dit drama dat aanvan
kelijk in Zuid-Korea Undercover
heette, maar door Netflix - ver
moedelijk om verwarring met de
Nederlandse serie te voorkomen -
onder de wat suffige titel My
Name wordt uitgezonden.
Infiltrant
De naam waarnaar in de titel
wordt verwezen, is die van Yoon
Ji-woo, het 17-jarige meisje dat
uiteindelijk jaren later als een
infiltrant onder een andere iden
titeit door de gangsterbende,
waarvoor haar vader ooit werkte,
wordt binnengeloodst in het poli
tiekorps van Seoel.
Het is haar plan om uit te vis
sen wat er met haar vader is ge
beurd. Tegelijkertijd moet zij ook
informatie over politieacties
doorspelen naar de gangsterbaas
die haar min of meer beschermt,
maar ook van haar kennis profi
teert.
Het geweld in My Name neemt
gaandeweg steeds genadelozer
vormen aan. In dat opzicht zit de
reeks in het voetspoor van Squid
Game. Origineel is in elk geval de
introductie van Ji-woo in een
sportschool voor gangsters in op
leiding waar zij als enig meisje
haar hitsige medevechtjassen van
het lijf moet houden. Dat doet zij
in enkele extreme confrontaties
die haar tegelijkertijd ook voorbe
reiden op wat haar later te wach
ten staat.
Ook deze reeks geeft net als
Squid Game weer inzicht in de
maatschappelijke verhoudingen
binnen Zuid-Korea. Duidelijk is
dat de drugsbendes over vol
doende macht beschikken om
zelfs in de hoogste regionen in
vloed uit te kunnen oefenen. Ook
corruptie is weer een terugkerend
thema.
My Name mist de originaliteit
van Squid Game. Het is een lang
uitgesmeerde wraakmissie. Het
enige echt bijzondere element is
de hoofdrolspeelster Han So-Hee,
eerder te zien in het bezienswaar
dige tienerdrama Nevertheless, ook
te bekijken op Netflix.
Hardvochtig
Van haar nieuwe rol weet zij weer
wat bijzonders te maken. Zij over
tuigt helemaal als het fragiele
meisje dat zich in een hardvoch
tige mannenwereld wonder bo
ven wonder weet te handhaven.
Een dergelijk personage was niet
eerder te zien in soortgelijke
gangsterdrama's.
Helaas worden ook enkele
clichés uitgevent. Natuurlijk
krijgt de obsessieve Ji-woo ook
een aardige politiecollega aan haar
zijde die haar de mooie kanten
van het leven wil laten meema
ken. Helaas zijn die momenten
schaars in deze geweldsorgie die
er in visueel opzicht ook geen
doekjes om windt.
Ambachtelijke liedjes
die de moeite waard zijn
Diana Ross levert
een gedrocht af
Op papier lijkt het uitgangspunt
van de Spaanse realityshow Insi
ders heel spannend. Twaalf kandi
daten voor een Big Brother-achtig
tv-programma worden al meteen
gefilmd bij hun auditie. Het do
zijn wordt in de maling genomen
door de makers die niet vertellen
dat zich in alle ruimtes van de
woonruimte in de studio came
ra's bevinden die hun doen en la
ten vastleggen.
Een presentatrice, gespeeld
door Najwa Nimri (bekend van La
Casa de Papel), neemt de kijkers in
vertrouwen en hamert er tot ver- de camera's continu draaien.
velens aan toe op dat de deelne- Wat levert dit op? Eigenlijk bit-
mers niet in de gaten hebben dat ter weinig bijzonders. Het twaalf
tal, allemaal eindtwintigers, be
staat uit een mix van mensen met
een verschillende seksuele ge
aardheid en achtergrond. Echt
boeiende personen zitten er niet
bij. Een jonge lesbienne barst in
huilen uit als zij vertelt dat haar
ouders haar ooit met een vriendin
in bed betrapten. Het komt nogal
nep en hysterisch over.
Probleem is dat de kijker geen
enkele empathie kan opbrengen
voor dit deelnemersveld dat
hoofdzakelijk bestaat uit opportu
nisten en strebertjes. De grootste
grap zou zijn dat aan het slot van
deze zevendelige egorace blijkt
dat ook de kandidaten acteurs wa
ren. Maar dan wel heel slechte.
- Ab Zagt
Voor het eerst in meer dan twintig
jaar heeft Diana Ross (77) een
nieuw album uitgebracht en dat
had ze beter niet kunnen doen. De
gewezen frontvrouw van The
Supremes heeft er welgeteld één
geslaagd liedje opgezet en dat is het
openingslied, tevens het titelnum
mer. Thank you klinkt lekker, is op
gewekt en geeft zin in meer.
Dat meer komt er ook, maar stelt
alleen maar teleur. Het zijn stuk
voor stuk mislukte pogingen om
hedendaags te klinken of het zijn te
mierzoete, slaapverwekkende
songs waarin ze hemeltergende
teksten bezigt over wereldvrede.
Als een muzikale zendeling zingt
Ross haar luisteraars toe met een
herhaalde boodschap die niet veel
meer inhoudt dan: als we lief zijn
voor elkaar, dan is de wereld gered.
Wie een erg fout feestje organi
seert, heeft misschien nog iets aan
discoknaller Tomorrow, maar verder
had Ross zichzelf en ons dit album
moeten besparen.
- Alexander van Eenennaam
GO WOENSDAG 3 NOVEMBER 2021
Onze selectie nieuwe on-demandfilms, series, albums en podcasts. Bekijk en beluister op de site
INDIEROCK
I don't live here anymore - The war
on drugs
Misdaad
My Name
Te zien op Netflix
- Ab Zagt
Album POP
Thank you - Diana Ross
Reality
Insiders - Artiest
Te zien op Netflix
