u
B
Belangrijk
winternieuws
van de bijen
Wv 1
c Tanja Nijmeijer schrijft over haar tijd als guerrillastrijder
- I
13
'&r
Vanuit de jungle van
Colombia werd de
Nederlandse Tanja
Nijmeijer een van de
bekendste gezichten
van guerrillagroep
Farc. In haar
autobiografie kijkt ze
terug: 'Ik fluisterde
zachtjes tegen mezelf:
Dit was het dan.'
anja Nijmeijer uit
Denekamp zit ach
terin een stadsbus in
de Colombiaanse
hoofdstad Bogota.
Het is 2003. Tussen haar benen
staat een colafles, gevuld met
benzine en teer. Een brandbom.
Als de passagier tegenover haar
naar buiten kijkt, stopt ze zwa
velzuur in de fles en stapt ze uit.
'Nu wegkomen', schrijft ze.
'Toen ik bij de uitgang van het
busstation was, hoorde ik kreten
achter me en mensen verdron
gen elkaar om de bus uit te ko
men.'
Een paar dagen later zit Nij
meijer (dan halverwege de 20)
met een zwaardere bom in een
stadsbus. Ze heeft opdracht ge
kregen het explosief op een ver
laten industrieterrein te laten af
gaan. Tijdens de rit merkt ze dat
het ontstekingsmechanisme ka
pot is. Nijmeijer stapt in paniek
uit, legt de bom op straat en
wacht in een café af wat er ge
beurt. De bom gaat niet af. ,,Dit
incident had tragisch kunnen af
lopen, dan was ik verantwoorde
lijk geweest voor de dood van
wie weet hoeveel onschuldige
burgers'', concludeert ze.
Het zijn twee onthutsende be
schrijvingen uit de autobiografie
van Nijmeijer die vandaag uit
komt: Van guerrilla naar vredes
proces. De Nederlandse sloot zich
begin deze eeuw aan bij de Co
lombiaanse strijdgroep Farc. Die
marxistische organisatie is voor
de één een guerrillabeweging die
decennialang streed tegen de
corrupte Colombiaanse elite.
Voor de ander is het een terroris
tische organisatie die leefde van
afpersing en drugshandel.
Het verhaal van Nijmeijer, die
internationaal bekend werd om
dat eerst haar dagboeken uitlek
ten en later omdat ze aanschoof
bij vredesbesprekingen tussen
Farc en de Colombiaanse over
heid, is vaker opgeschreven door
journalisten, maar nog nooit zo
gedetailleerd als nu in haar auto
biografie. Ze had geen interesse
r-"K
y -é
- r„ XM&i
in een interview met deze krant
over haar boek.
In 2000, ze studeert dan
Spaans in Groningen, gaat ze een
half jaar Engelse les geven op een
school in Colombia. Van de Farc
heeft ze dan nog nauwelijks ge
hoord. In de jaren daarna plant
de enorme ongelijkheid in de
Colombiaanse samenleving
zaadjes van radicalisering in haar.
'Ik begon alles in twijfel te trek
ken, de fundamenten waarop
mijn leven gebouwd was stort
ten in elkaar en boven op die ruï
nes begon ik nieuwe ideeën en
nieuwe overtuigingen te ontwik
kelen', schrijft ze.
Wapens
Terug in Nederland voelt ze zich
'alleen, onbegrepen en verwij
derd van haar familie'. Als ze te
rugkeert naar Colombia sluit ze
zich, via een bevriende docente,
aan bij de Farc. 'Ik was tot de con
clusie gekomen dat er met de
elite van dit land niet te praten
viel, dus dat er wapens nodig wa
ren.' Na een periode bij een
stadsmilitie in Bogota (waar ze
met de bommen de bus instapt),
trekt ze de jungle in van waaruit
Farc-bataljons strijd leveren met
het leger. Er volgen jaren van
ideologische en militaire scho
ling, van marsen door de jungle,
gevechten met het leger en
schuilen voor bombardementen.
'Middenin de nacht, in mijn zelf-
gegraven schuilkuil, terwijl bo
ven me tientallen bommen afge
schoten werden. De krekels wa
ren opgehouden met tsjirpen, de
tijd stond stil. Ik klemde mijn ge
weer tegen me aan en fluisterde
zachtjes tegen mezelf: Dit was
het dan.'
De andere kant van dat jungle
leven zijn de 'diepe vriendschap
pen' tussen rebellen. En de seks.
Tussen de strijders ontstaan veel
relaties, prikpillen en condooms
behoren tot de standaarduitrus
ting. 'Een van de condooms rook
naar Amaretto di Saronno. Ik
haalde het uit de verpakking en
rook er zo nu en dan aan, want ik
vond het een heerlijke geur.'
Pas na negen jaar komt ze weer
uit de jungle. Als in 2012 de Farc
en de Colombiaanse overheid in
Cuba vredesonderhandelingen
beginnen, is Nijmeijer één van
de delegatieleden. Ze groeit uit
tot een van de bekendste Farc-ge-
zichten. In de loop van de jaren
verliest ze het vertrouwen in die
organisatie, er is te veel onder
linge strijd. Ze zegt in januari
2020 haar lidmaatschap op.
Terugkeren naar Nederland
doet ze niet. Hier loopt ze kans
uitgeleverd te worden aan de VS,
vanwege betrokkenheid bij het
gijzelen van drie Amerikanen.
Haar toekomst ligt in Cali, waar
ze met haar Colombiaanse
vriend Boris en andere guerrille
ro's een coöperatieve onderne
ming heeft opgezet die de ver
koop van agrarische producten
wil bevorderen.
Vergiffenis
Reflecteren op haar Farc-tijd doet
Nijmeijer, nu 43 jaar oud, in haar
boek wel. 'Een van de dingen die
ik het moeilijkst te accepteren
vind, is dat de Farc soms schade
heeft berokkend aan de mensen
voor wie we zeiden te vechten. Ik
ben gelukkig dat er een vredesak
koord is ondertekend. Maar ver
giffenis vragen, betekent geens
zins dat je een fulltime dader
bent geworden en niet meer te
gen een systeem mag of kunt
vechten.'
Nog 8 dagen
(Ook als u niet van bijen houdt: dit
stukje heeft nieuws voor u. Dus even
doorlezen svp.)
Imker zal ik nooit worden. Die toe
wijding ontbreekt me. Maar de
laatste maanden begin ik wel
steeds meer ontzag voor de bij te ont
wikkelen. En imkers, trouwens. Mooi
volk. Het begon toen ik driekwart
jaar geleden met u op zoek ging naar
natuurgeneesmiddelen en een me
vrouw op de Veluwe me 'propolis'
aanraadde. Een product dat de bij
maakt om zijn kroost en korf te be
schermen. Er worden grote helende
krachten aan toegeschreven, waar
door er een groeiende schare fans van
het goedje in Nederland is. Er zijn in
middels dokters die erbij zweren.
Maar ik ga
niets propage
ren. Ik laat het
hierbij.
Er is hoop
voorde
liefhebbers
van ijs
Eentje vertelde
me tussen
neus en lippen
nieuws, dat ik niet zonder trots door
geef. Want 't zal een vuurtje ontste
ken in veler harten. Maar daarvoor
moet u dus weten dat bijen echt een
reuze intelligent volkje zijn. Een bij
die kilometers ver van een korf een
voedselbron ontdekt kan die plek op
de meter nauwkeurig doorvertellen
aan zijn soortgenoten. Dat doet-ie
met een bijendans. Ik geef het je te
doen. Enfin, die imker zag dat zijn
bijenvolken bezig zijn met het ver
kleinen van de vliegopening in de
korf. Voor u en mij is dat abacadabra,
maar een kenner weet: de bijen ver
wachten een strenge winter. In ieder
geval een vroege.
Dus is er hoop voor de liefhebbers
van sneeuw en ijs, maar in het bij
zonder de schaatsers. Binnenkort is
het 25 jaar geleden dat de laatste Elf
stedentocht werd verreden. Bij mij
op de krant zijn ze al een tijdje bezig
daarover herinneringen te verzame
len voor een mooie jubileumuitgave.
Hoe mooi zou het zijn als zo'n boek
samenviel met een nieuwe editie van
de tocht. Als-ie komt: herinner u wie
'm voorspelde.
Ikzelf kan me daar speciaal op ver
heugen, trouwens. Niet dat ik mee
rijd. Zoals ik nooit imker zal worden,
word ik ook nooit lid van de Elfste-
denvereniging. Ik ben een belabberd
schaatser. Maar één ding is zeker: op
4 januari 2022 gaat bij mij om 04.00
uur de wekker af. Ik ga die tocht kij
ken en ik zal niet bang zijn om moe
op mijn werk te komen. Ik ben dan
namelijk gewoon vrij.
GO WOENSDAG 3 NOVEMBER 2021
Bommen, ideologie en
amaretto-condooms
Cyril Rosman
Rotterdam
T
- .V
«4 -r»
-
'r
r-
TGv',*
Tanja Nijmeijer
(met de klok mee): in
2017 in een tijdelijk
'demobilisatiekamp'
van de Farc, in 2012
met Farc-leider
Jesus Santrich in
Cuba en in 2010 in
een kamp in de jun
gle.
FOTO'S GETTY IMAGES, AFP, ANP
Frank
Poorthuis
Frank Poorthuis beschrijft hoe
het leven verandert als je stopt
met werken.
Ik hield sinds
dien wel con
tact met een
paar imkers.
Reageren:
frankpoorthuis@dpgmedia.nl
