h
4\
12 UITVAART
Hospice De Vier Vogels in Rotterdam is een plek waar
mensen naartoe gaan om te sterven. Bewoonster
Mien Bleuanus (80): 'Hospice vind ik een nare
naam. Ik noem dit liever het verwenhuis.'
De kamer van Mien
Bleuanus-Merceij
kijkt uit op straat en
staat vol foto's, kaar
ten en bloemen. Én
een blauwe wc-rol. Ze schiet in de
lach als ze erover begint. ,,Weet je
hoe ik daaraan kom? Een van de
verpleegkundigen zei steeds: 'Ik
vind jouw achternaam toch zo
bijzonder.' Toen heeft ze die voor
me meegenomen." Dochter Mary
Ponstein-Bleuanus (62), die zoals
iedere dinsdag op bezoek is, kan er
ook om lachen: ,,We gaan de situa
tie met humor te lijf. We hebben
nog even geen zin in verdriet.''
Het is tekenend voor de sfeer in
het oudste hospice van Rotterdam,
waar de medewerkers en vrijwilli
gers alle aandacht hebben voor
mensen die aan het einde van hun
leven niet thuis kunnen of willen
blijven wonen. Ze doen alles om
het hun naar de zin te maken. Of
dat nu met een goed gesprek,
medicijnen, iets lekkers of een
grapje is. ,,Dit een bijna-thuis-
huis'', zegt coördinator Denise
van der Pijl. ,,Wij zijn te gast bij
de bewoners.''
Taboe
De Vier Vogels - er zijn vier ka
mers, die allemaal een vogelnaam
hebben - ging in 1999 open aan de
drukke Mathenesserlaan, maar
toch is het er een oase van rust.
Veel buurtbewoners weten niet
eens dat er een hospice in de straat
reportage
zit. ,,Jammer dat we niet zoveel
naamsbekendheid hebben, maar
aan de andere kant geeft het aan
dat we opgaan in de wijk'', zegt
Denise. ,,Dat is heel fijn, want ook
dit hoort bij het leven.''
Denise begon er in 2011 als vrij
williger, sinds 2017 werkt ze er als
coördinator. Als ze aan mensen
vertelt wat voor werk ze doet, is
hun reactie vaak: 'Is dat niet heel
zwaar?' Die denken dan dat ze in
een doodshuis werkt, maar zo
ervaart Denise het helemaal niet.
,,Er heerst nog een taboe, veel
mensen willen gewoon niet over
de dood praten. Het hospice is dan
een plek waar ze niet graag willen
zijn. Maar voor mij persoonlijk
draait het hier om het leven en de
dood hoort daarbij. Het is heel
gaaf werk, waar ik energie van
krijg. De maskers van mensen
gaan af, je hoort zoveel verhalen.
Je leert van bewoners hoe je kunt
leven en op welke manier je kunt
doodgaan. Dat is zó leerzaam.''
De Rotterdamse Mien nam in
juli haar intrek in De Vier Vogels,
nadat de longarts haar had verteld
dat de doelgerichte therapie die ze
kreeg tegen uitgezaaide longkan
ker, niets meer deed. Naar huis
wilde ze niet. Ook haar kinderen
Mary en Albert vonden dat geen
fijn idee. ,,Zorgen voor onze
moeder vonden we niet zwaar, ons
zorgen maken over haar wel'', zegt
Mary. Zo viel ze weleens als ze
alleen in huis was. En dus kwam
De Vier Vogels in beeld.
Gezellig
Over haar ziekte wil Mien het ver
der niet hebben, wel wil ze graag
vertellen hoe ze haar verblijf op
deze plek ervaart. ,,Ik vind het hier
heel fijn. Vooral de persoonlijke
verzorging. Ik hoef maar te bellen
en er komt iemand. Het is echt een
verwenhuis.'' Ze vertelt het vlak
nadat ze zelf, achter haar rolstoel,
naar de serre van het hospice is
gewandeld, waar ze uitzicht heeft
op de tuin. Daar zit ze graag, liever
dan op haar kamer. ,,Hier is het
gezellig.'' Ze legt uit dat ze hier
iedere avond eet en dat er dan
altijd een paar vrijwilligers bij haar
komen zitten.
Die maken voor haar klaar waar
ze trek in heeft. Dat is sinds kort
iedere avond hetzelfde: opgebak
ken aardappels met tomaten
salade. ,,lk hoef niet meer gezond
te eten, ik eet wat ik lekker vind'',
zegt Mien. Ook de rest van de dag
kan ze al haar wensen kenbaar
maken. Als ze zin heeft in een
voetmassage, krijgt ze die. Als ze
een portie kibbeling wil, gaat een
vrijwilliger die direct voor haar
halen. En als ze ook maar ergens
pijn heeft, wordt er onmiddellijk
gehandeld. Haar kinderen geeft
dat een goed gevoel. Mary: ,,Het is
fijn om te weten dat ze goed
verzorgd wordt in het laatste
stukje van haar leven.''
DINSDAG 2 NOVEMBER 2021 GO
Het draait om
het leven'
TEKST SUZANNE EIJGENRAAM FOTO'S MAARTEN NOORDIJK
