'Ik was negentien,
woonde in een
kraakpand en kon
alleen maar huilen
van eenzaamheid'
lsof er een vracht
wagen over haar
heen is gereden,
zo voelt Chantal
Janzen zich. 'En
dat de chauffeur
omkeek en dacht:
oké, ik zet 'm ook nog even in z'n
achteruit.'
Het is de dag na de laatste avond
opname van Chantals Pyjama
Party, de grootste show die ze
ooit maakte. In haar bedrijfspand
hartje Amsterdam hangt de
presentatrice achterover in de
stoel. Haar voeten ('Ik voel ze niet
meer') op een andere stoel, het
haar los, het gezicht make-uploos.
'Ik ging vanmorgen meteen van
pyjama naar joggingpak. Je treft
me in mijn slechtste staat. Ik
ben doodmoe. Als er nu brand
uitbreekt, zul je me uit deze stoel
moeten tillen.'
Haar achtbaan: acht tv-shows
in tien dagen. In een studio,
omgetoverd tot slaapkamer,
met driehonderd man publiek.
Allemaal in pyjama. Een doe-
spellen-show waarin gasten allerlei
uitdagingen aangaan, die vanaf
vanavond wekelijks op televisie is,
Chantal Janzen heeft er altijd van
gedroomd. 'Een mix van de vroe
gere Surpriseshow, Ron's Honey-
moonquizen Uhhh... Vergeet je
tandenborstel niet! Na de eerste
opname heb ik geroepen: al kijken
alleen mijn ouders, dit pakken ze me nooit
meer af. Ik zeg dat niet omdat de kijkcijfers
me niet interesseren want dat doen ze wel,
maar dit heb ik altijd gewild.'
De televisiereeks is een vervolg op Chantals
Pyjama Party, een zing-, dans- en doefestijn
in Ziggo Dome dat in 2019 tweemaal werd
gehouden. 'Daar was ik bang dat alleen mijn
beste vriendinnen in pyjama zouden komen,
maar er zaten twee keer veertienduizend
mensen. Nou, dan moet dat ook acht keer met
driehonderd mensen lukken in de studio. Ze
zaten er, in pyjama. Alsof een pantser wegvalt.
Dat je met z'n allen in hetzelfde schuitje zit.
Even in een andere wereld, net als met carnaval.
In de weken voor de opnames kreeg ik vragen
van cameramannen. "Klopt het Chantal, dat
we een mail hebben gekregen waarin wij
werden gevraagd ook in pyjama te komen?"
Ja dus, allemaal.'
Bij de eerste opnames, bij haar entree in de
volle zaal, kwamen de tranen. Chantal Janzen
dacht op dat moment aan Kiki, haar piepjonge
vriendin die deze zomer overleed. 'Kiki was
erbij in Ziggo Dome en zei: dit moet je ook
op televisie gaan doen. Het was haar idee.
Ze heeft het niet meer mee mogen maken.'
Ze leerden elkaar kennen via het Prinses
Maxima Centrum voor kinderoncologie.
Chantal Janzen is er ambassadeur, Kiki was
patiënt. Ze leed aan leverkanker en is maar
zestien jaar geworden. 'De eerste keer dat we
elkaar ontmoetten, zei ze: ik ben dus niet een
gekke fan, hè. Ze kwam net als ik uit een dorp
in Limburg. "Al die dingen die jij doet, die wil
ik ook doen als ik beter ben." Zei ik: "Alles?"
Ja, alles. Het was haar grootste droom. Ze
ambieerde wat ik deed, zonder adoratie. Daar
om werd het mooie vriendschap.'
Chantal Janzen herkende veel
van zichzelf in Kiki. Ze droomde
vroeger ook over alles. Dansen,
zingen, acteren, presenteren, ze
wilde het allemaal. Haar moeder
werkte in een modezaak, haar
vader was badmeester en in zijn
vrije tijd pianist. Die kleedde zich
's avonds om: ruilde zijn badkloffie
om voor een kostuum en ging als
artiest de deur uit.
Hij is 76 en speelt nog. In Tegelen,
haar Limburgse dorp, zat de kleine
Chantal aanvankelijk in een hoekje.
Stil. Alles op te nemen. Kleuren,
geluiden, liedjes. Tot ze stemmen
ging imiteren, zelf ging schrijven
en zingen. En ambitie uitstraalde.
Op haar elfde stond ze voortdurend,
en tevergeefs, met carnaval bij de
kroeg te wachten op dorpsgenoot
Huub Stapel. Die had het al gemaakt
in het wereldje. Die kon haar wel
verder helpen, dacht ze. Maar ze
moest het zelf doen, en dat deed
ze. Verruilde op haar negentiende
het beschermde Limburgse leven
voor de hippe hoofdstad waar ze
de theaterschool deed en antikraak
woonde. 'De eerste tijd heb ik
alleen maar gehuild van eenzaam
heid en heimwee. Vond ik een
brieve in mijn koffer van mijn
moeder. We zullen er altijd voor
je zijn. Uren belde ik met haar,
nachten lag ik te huilen. Maar als
ik dan de deur achter me dicht
deed, de Raadhuisstraat uitliep
naar de Jodenbreestraat, waar
mijn opleiding was, waren de
tranen verdwenen. Dan wist ik
waar ik het voor deed.'
Ze maakte haar dromen waar. Een
hoofdrol in Saturday Night Fever,
nog voordat ze haar diploma kreeg
uitgereikt. De ene na de andere
musical volgde, ze acteerde in
films en begon te presenteren,
van Idols en het Gouden Televizier
Gala tot het Eurovisie Songfestival,
Beat The Champions plus een jury-
rol in Das Supertalent in Duitsland.
Onderwijl sleepte ze tal van prijzen
in de wacht.
14
