DE BOER OP Het gezin Dekker, gemengd bedrijf met winkel bij
18
Boeren zijn het gesprek van de dag.
Ze stoten (te veel) stikstof
uit, spuiten (te veel)
bestrijdingsmiddelen,
zorgen voor (te veel)
slik op de weg, bezetten
met (te grote) tractoren
het Haagse Malieveld. Maar
wie zijn die boeren nu eigenlijk? In
deze serie zoeken we hen op.
Vandaag aflevering 9: Herman en
Natascha Dekker met hun dochters
Hendrien, Willemijn en Nathalie op
een klein gemengd bedrijf met een
boerderijwinkel ten zuidoosten van
Schoondijke.
'Ik was 8 of 9 jaar
toen ik voor het
eerst mocht
ploegen'
Als Hendrien op de
tractor aan het ploe
gen is, dan wil een
passant nog wel eens
vragen of de jongens
op zijn. Hetzelfde met Willemijn
in de stal. Of Nathalie op de vork
heftruck. Jong, in overalls en laar
zen en met een uitnodigende
lach, inmiddels zijn de dochters
Dekker een begrip voor Schoon
dijke en omgeving. Maar, weten
de dames, het is soms nog altijd
even wennen als ze vlotjes een
kiepkar met aardappelen achter
uit bij de losbak parkeren. Dat
zo'n meisje dat kan!
Ja, ik heb vier dochters die in
het agrarisch bedrijf zijn geïnte
resseerd. Dat liet moeder Nata
scha Dekker (1972) vooraf weten.
Inmiddels heeft Diny (1998), de
op één na oudste, werk als dieren
artsassistente in Terneuzen.
Vanaf volgende week kan ze in
IJzendijke aan de slag. Zij werkt
dus niet op het bedrijf. ,,Maar",
zegt vader Herman Dekker
(1968), ,,als ze hier komt, kijkt ze
altijd of het goed gaat met de die
ren." ,,Ja", vallen zijn dochters in,
,,we hebben Bailey hier rondlo
pen, onze golden retriever, de
waker van de stal. Diny inspec
teert hem van kop tot staart elke
keer als ze hem ziet."
Opvolging
Het gaat op Zeeuwse boerenbe
drijven vaak over opvolging. Voor
het bedrijf van Herman en Nata-
scha Dekker hoeft er geen zoek
tocht op touw te worden gezet.
Hier zijn ze: dochter Hendrien
(1997), dochter Willemijn (2002)
en dochter Nathalie (2004). 'Ons
kakkenisje', giebelen Hendrien
en Willemijn naar Nathalie. Ze
kan het hebben. Net als haar zus
sen eerder deden studeert ze nu
akkerbouw op het Scalda in Goes.
,,Ze kennen ons wel in Goes",
lacht Hendrien. Ja, beamen ze
rond de doordeweekse koffietafel
in huis, ze werken alle drie op het
bedrijf van hun ouders en willen
het overnemen als de tijd daar
voor rijp is.
Of zijn bedrijf last heeft van de
hele stikstofdiscussie? Boer Her-
man Dekker blijft er stoïcijns on
der. ,,Zonder stikstof kunnen we
niet leven. Niemand." En al die
beperkende regels dan, dat is toch
vast lastig? Herman: ,,We mogen
steeds minder spuiten, dat klopt.
Maar verderMet al dat gedoe
over stikstof is het vast net als
met dat gat in de ozonlaag waar
over een paar jaar geleden zo veel
te doen was. Nu hoor je er nie
mand meer over."
We staan op het erf van De
Groene Polderwinkel aan de
Groeneweg Oost. Schoondijke
ligt in het zicht. De witte water
toren van Oostburg laat zich op
deze druilerige herfstdag niet
spotten. Herman Dekker nam de
boerderij in 1994 over en heeft nu
een gemengd bedrijf. Om te be
ginnen 19 hectare akkerbouw met
in het teeltplan bieten, aardappe
len, tarwe, uien, groene asperges
en graszaad. In de stal en in de
wei lopen zo'n twintig vlees
koeien en vijftig schapen. Ach
terin de stal klinkt het geknor van
vier varkens, het aantal dat als
hobby mag worden gehouden. Er
is ook nog een boomgaard met
appels, peren en wat bessen, bra
men en frambozen.
Kers op de taart is de boerderij
winkel die in één van de schuren
is ondergebracht: De Groene Pol
derwinkel. ,,Dat begon bijna 25
jaar geleden toen Hendrien werd
geboren", vertelt Natascha, ,,eerst
met een paar zakjes aardappels in
de mendeur." Herman: ,,Die aan
pak heeft ervoor gezorgd dat we
nu een echt kringloopbedrijf
hebben. De mest van de koeien
gaat het land op. Daar krijg je
grote frieten van. Fruit verkopen
we in de winkel of we maker er
sap van. De kleine of beschadigde
aardappels gaan naar de varkens,
net als het overschot uit de win
kel. Al het vee vindt uiteindelijk
zijn weg naar een slachterij in
Koewacht: heenreis in een veekar,
terugreis in plastic verpakt in
blauwe kistjes."
Alle dochters hebben hun trac
torrijbewijs. Hendrien kan met
haar groot rijbewijs ook met een
vrachtwagen overweg. Vorige
week zaterdag reed ze met een
truck naar Limburg om sand
wichpanelen op te halen voor de
aardappelcel.
De maandag is één keer in de
maand bestemd voor het vee
transport naar Koewacht. Natha
lie: ,,Weet je nog toen we een dik-
bil in de kar hadden en dat die in
elke bocht vreselijk scheef ging
hangen. Zo scheef dat papa ging
kijken of de koe nog wel vast
stond." Willemijn: ,,Ik had met
papa gewed. Hij zei dat er 550 kilo
vlees van zou overblijven. Min
der, zei ik. Het was uiteindelijk
546 kilo. Ik had een krat bier ge
wonnen." Op vrijdag komt het
verpakte vlees binnen en moet er
hard worden gewerkt zodat de
klanten het de volgende ochtend
op kunnen halen. Natascha:
,,Kerst komt eraan. Dan maken
we gourmetschotels van ons
vlees, met hamburgertjes, var
kenshaas, biefstuk, shoarma." ,,En
de boerenprikker", wordt er ge
roepen. Dat is een prikker met
een balletje gehakt, ui, stukje ros
bief, paprika.
Streekmarkten
Voor de drie dochters is de boer
derij hun lust en hun leven. 's Zo
mers staan ze vaak op streek-
markten. Hendrien is gemiddeld
één keer in de vier weken 'boerin
van de week' op Omroep Zeeland,
dan vertelt ze wat er voor haar op
de planning staat. Voor de ko
mende weken is dat ploegen en
wintertarwe zaaien. Het ploegen
zit er van jongs af aan in. Hen-
drien: ,,Ik was 8 of 9 jaar toen ik
voor het eerst mocht ploegen. Op
het achterste eind lag een diepe
sloot. Ik kon net de koppeling in
trappen om te stoppen. Dan riep
ik papa, hij moest de tractor ke-
ZATERDAG 30 OKTOBER 2021 GO
De dochters zijn er klaar
JAN VAN DAMME
De Groene Polderwinkel met aardappels, groente, fruit en vlees
van het eigen bedrijf.
Hendrien Dekker
