Frans Lievens, theaterdirecteur en ondernemer
16
Eigenlijk had de Zeeuwse theaterdirecteur en ondernemer Frans Lievens al
afscheid willen nemen, maar door de coronapandemie was het alle hens aan
dek. ,,Ik dacht: 44 jaar ben ik bezig geweest dit bedrijf op te bouwen, het kan wel
eens in 44 dagen naar de knoppen gaan."
Hij heeft al enkele nachten nauwe
lijks geslapen. De noodopvang
voor vluchtelingen die in allerijl
moest worden ingericht in Studio
A58, zijn evenementenhal in Mid
delburg, vergt het uiterste van Frans Lievens en
zijn mensen. „Onvoorstelbaar wat er binnen
een week allemaal kan gebeuren. We zijn er
dag en nacht mee bezig geweest. In dit soort si
tuaties haal ik niet meer dan twee uurtjes op
een nacht, wat ik ook probeer. Dan lig ik te
prakkiseren over alle dingen die moeten ge
beuren. Mijn hoofd staat niet stil. Constant ben
ik aan het appen en mailen."
Begin volgend jaar wordt Lievens 70. Nog altijd
bestiert hij een imperium met naast Studio
A58 ook Zeelandtheaters (Scheldetheater,
Schouwburg Middelburg en Theater De My
the), Reynaertland in Hulst (zwembad, horeca,
evenementen) en sportcomplex De Eenhoorn
in Oostburg. ,,Ik geniet nog steeds. Van de be
drijven, van de mensen met wie ik werk, maar
vooral ook van mijn familie. Ik heb een hart
stikke mooi gezin en zeven kleinkinderen.
Mijn allergrootste kapitaal zit in mijn gezin.
Dat is echt de beste en belangrijkste investe
ring die je kunt doen."
,,Ik heb een aantal trajecten met kanker gehad.
Daar ben ik gelukkig met succes voor geope
reerd. In april van dit jaar moest ik een ingreep
aan mijn halsslagader ondergaan, nadat ik een
paar TIA's had gehad. Zo'n operatie is niet zon
der risico's, omdat de ader dicht bij je hersenen
zit. Als er iets losschiet, kan het verkeerd gaan.
Toen ik wakker werd op de IC, wilde ik meteen
nagaan of ik alles nog wist. Omdat ik katholiek
ben, hoewel niet meer praktiserend, probeerde
ik een weesgegroetje en een onzevader om te
kijken of ik die nog kende."
,,Mijn geheugen was gelukkig oké, maar later
bleek dat er wel een tongzenuw was geraakt.
Daardoor was ik mijn smaak kwijt en had ik
problemen met praten. Mijn tong ging alle
kanten op. Ik dacht: wat moet ik nu? Als ik ac
tief wil blijven in het bedrijf, moet ik toch kun
nen praten? Met logopedie heb ik de spraak
moeilijkheden overwonnen en ook de smaak is
terug. Het is dus allemaal goed gekomen. Ik
voel me weer hartstikke fit. Daar doe ik ook al
les aan. Ik drink alleen af en toe een van de be
ste wijnen en werk veel aan mijn conditie. Zo
als ik als ondernemer een controlfreak ben - ik
heb onderhoudscontracten van hier tot Tokio -
zo ben ik dat ook als het gaat om mijn eigen
lijf."
,,Dat denk ik wel. Ik laat nu meer dingen aan
anderen over. Mijn dochter Valerie is nu direc
teur van het Scheldetheater en verzorgt ook de
programmering van de andere theaters. Dat
doet ze voortreffelijk. In onze theaters werken
supergoede mensen. Ik heb vertrouwen in hen
en zij in mij. En de klus met de vluchtelingen
in Studio A58 heeft mijn broer Jan vooral opge
pakt."
,,Er zijn maar twee wegen: óf je staat midden in
de dagelijkse praktijk, óf je neemt helemaal af
scheid. Je kunt niet met één been binnen en
één been buiten staan. Je moet degenen die het
na jou voor het zeggen hebben, de ruimte ge
ven om door te ontwikkelen. Ik heb zelf op
jonge leeftijd hotel-restaurant Hof van Koop
handel in IJzendijke van mijn vader overgeno
men, omdat hij de zakelijke zorgen niet langer
wilde. Elke keer als ik hem daarna advies vroeg,
zei hij alleen maar: dat is goed. Hij bedoelde ei
genlijk: trek je eigen plan. Mijn vader was 50
toen hij stopte. Ik word 70. Blijkbaar heb ik veel
meer moeite om te stoppen dan hij."
,,Ik wil niets liever dan dat het ook na mij alle
maal goed gaat. Dit is toch mijn levenswerk. In
januari 2020 zei ik: dit is mijn laatste operatio
nele jaar, want ik moet het echt gaan overdra
gen. Maar twee maanden later kwam corona. In
het begin dacht ik: 44 jaar ben ik bezig geweest
het bedrijf op te bouwen, het kan wel eens in
44 dagen naar de knoppen gaan. Toen wist ik
nog niet dat we gecompenseerd zouden wor
den. Er is zo ontzettend veel gebeurd, dat is
werkelijk ongelooflijk. We moesten constant
bijschakelen, steeds weer herprogrammeren,
nieuwe afwegingen maken. De afgelopen tijd is
een aanslag op ons allemaal geweest."
Zijn ogen beginnen te glinsteren. ,,Fan-tas-
tisch! Dat was in het Scheldetheater, met Her
man van Veen. De mensen waren laaiend en
thousiast. De zaal plofte bijna. En een dag later
hadden we de Dolly Dots. Dat was ook niet
meer normaal. Ik heb vrouwen zien janken
omdat ze eindelijk weer een geweldig avondje
uit met hun vriendinnen hadden. Voor mij was
het ook een soort verlossing. Zo'n leeg theater
is niets anders dan stenen. Het wordt pas echt
theater als er iets te doen is, als het vol mensen
zit."
„Helemaal niet. Eind jaren 90 ben ik puur uit
zakelijke motieven in het Scheldetheater ge
stapt en keek ik alleen naar de inkomsten en
uitgaven. Van theater had ik geen verstand.
Het eerste jaar heeft Walter de Clercq, toen in
terim-directeur van het Zuidlandtheater, me
geholpen met de programmering. Hij heeft
me veel bijgebracht. Na het eerste jaar heb ik
een sollicitatieprocedure opgezet voor een
theaterdirecteur. Daar kwamen allemaal men
sen met zo'n strik op af. Terwijl ik met die ge
sprekken bezig was, dacht ik: dit is het leukste
werk dat er is, dat laat ik me toch niet afnemen?
Dus toen ben ik het zelf gaan doen. Het is voor
mij een ware ontdekkingstocht in de podium
kunsten geworden, die me enorm heeft ver
rijkt."
ZATERDAG
'Ik wil niets liever dan
dat het ook na mij
allemaal goed gaat'
ROLF BOSBOOM
De afgelopen jaren bent u een paar keer
ernstig ziek geweest. Hoe gaat het nu?
En?
Hebben de medische perikelen u veran
derd?
Toch houdt u in alle opzichten de regie, ter
wijl u al in 2003 aankondigde binnen een
aantal jaren een stap terug te doen. Hoe zit
dat?
Hoe komt dat?
Sinds kort mogen alle stoelen weer worden
bezet. Hoe was de eerste keer dat de zaal
weer vol was?
Dacht u, toen u op de Hogere Hotelschool in
Maastricht zat, het ooit tot theaterdirecteur
te zullen schoppen?
