'Zat ik met
mijn tengels
aan een echte
Rembrandt'
k was twaalf toen ik met de
klas voor de eerste keer van
mijn leven in een museum
kwam. Mijn vriendjes had
den die duffe plek allang
verlaten, ik stond nog steeds met
open mond voor een schilderijtje
van een jonge man met krullen.
Hóé, dacht ik, zijn die krulllen
gemaakt? Zo klein, zo precies.
Zou de schilder het met zijn nagels
hebben gedaan? Voorzichtig
probeerde ik of mijn nagel in een
inkerving paste. Dat lukte niet,
want over het doek zat een laag
vernis. Pas toen ik het bordje las,
begreep ik dat ik met mijn tengels
aan een Rembrandt had gezeten.
Mijn vrouw en ik bezoeken vaak
musea. Ik ben geen kenner, ik heb
geen kunstwetenschappen gestu
deerd of iets dergelijks: na zes jaar
mavo vond ik het wel welletjes.
Thuis in Delft hing alleen een
tekening: Het hertje, dat Han van
Meegeren tekende van een speel-
hertje van prinses Juliana. Het hing
in die tijd in veel woonkamers.
Eigenlijk was het geen hertje maar
een reetje, maar dat schuurde te
veel tegen majesteitsschennis aan
- dat soort kunstweetjes, daar
houd ik van.
Van Meegeren was schilder
en meestervervalser. Als
journalist schreef ik later
weleens over dat schimmige
wereldje. Op een dag dacht
ik: er moet een boek
komen. Ik ging aan de slag,
maar toen kreeg ik een
hartstilstand. Mijn lieve
vrouw Ineke heeft mij
7 minuten en 16 seconden
gereanimeerd op de harde keuken
vloer. Ik heb er niet zo gek veel
schade aan overgehouden, maar
daarna dacht ik: ik doe alleen
nog leuke dingen. Daarom besloot
ik Verfstreken te schrijven, een
boekje met anekdotes over schil-
Vroeger thuis hing een tekening van
het speelhertje van prinses Juliana:
Het hertje van Han van Meegeren.
BERT VOSKUIL (77), auteur van
Meestervervalsers: 'Eigenlijk was het
een reetje, maar dat schuurde tegen
majesteitsschennis aan.'
T meester
vervalsers
ders. Ik had me er een beetje op
verkeken, het kostte veel tijd om
van alles uit te zoeken. Toen Verf
streken af was, pakte ik de meester
vervalsers weer op.
Als journalist had ik al te maken
gehad met 'Pistolen Paultje' Wil-
king. Hij handelde in wapens en
vervalste schilderijen
- Herman Broods, Kees
van Dongens. Pistolen
Paultje had een boek
met reproducties. Dat
liet hij aan klanten zien
en dan belde hij zijn
bestellingen door naar
zijn vaste vervalser,
met zijn zware bas
stem: 'Bladzijde 41,
twee keer, bladzijde 18,
één keer.'
Geert-Jan Jansen, ook
zo'n verhaal. Woont in
een kasteel vól schilde
rijen. Die kon hij nooit
allemaal zelf hebben
gemaakt, dacht ik.
Wat bleek: hij kocht
reproducties op uit
China en verkocht ze
alsof het vervalsingen
van hemzelf waren.
Ik wil altijd graag het
waarom weten. Waarom
vervalsen mensen
meesterwerken? De
voornaamste reden is
geld. En ze zijn zelf
niet goed genoeg als
schilder. Ze hebben trucs om
schilderijen oud te laten lijken.
Gooien koffie en thee over het
doek of papier, gebruiken oude
doeken als ondergrond en lopen
soms met vieze schoenen over hun
kunst heen. Ik keur het niet goed,
maar kan wel zeggen: het is smul
len om in die verhalen te duiken.'
MEZZA39
MIJN
BOEK
■IE CU NS! 15 y<jj.
Kwisronfcruf
Meestervervalsers verschijnt bij
Just Publishers 20.
