'Iedereen was er, ook
mijn ouders. Niemand
die me groette
ALTIJD WAS ER HET VERTROUWEN: wanneer een anekdote
te persoonlijk werd, zou die het boek niet halen. Van der
Vlugt: 'Met het boek in het vooruitzicht stelde ik mijn
vragen een stuk bewuster. "Wat ging precies door je hoofd
op dat moment?" Vertaalde wat ze zei en vroeg: geeft dit
de situatie goed weer?' Dingler: 'Simone had mijn verhaal
niet beter kunnen verwoorden. Als je me niet kent, zul je
niet weten dat ik model stond voor het boek, daarvoor is
er te weinig overlap tussen Ella en mij.' Lacht: 'Het thriller
gedeelte heb ik natuurlijk niet meegemaakt, maar het
boek geeft de impact van breken met de jehova's heel
goed weer.'
Dingler: 'Veel jehova's die ook uit het geloof stapten, bena
deren me. Zeggen: wat fijn dat je ons verhaal verkondigt.
TOCH HEEFT ZE OOK POSITIEVE DINGEN geleerd van het
geloof, benadrukt Dingler. 'Ik heb een fijne jeugd gehad,
ben heel sociaal opgevoed. Zo hielden we elk jaar een De zonde
geloofsbarbecue. En geloofsfeestjes. Ik leerde aardig en waard
vergevingsgezind te zijn. En bidden is eigenlijk een soort verschijnt op
meditatie, dat komt ook van pas nu ik niet meer geloof. 2 november bij
De eenzaamheid om mijn andere denkwijze en seksuali- Prometheus
teit kwam pas jaren later.' 22,50.
Ella af had, legde ze die voor aan Dingler. 'Het was
bijna psychotherapie,' zegt Dingler. 'Ik bagatelliseerde
mijn levensverhaal altijd een beetje. Door de vragen die
Simone stelde, realiseerde ik me hoeveel ik had mee
gemaakt. Dat ik was grootgebracht in een sprookjeswereld,
waarin ik dacht dat ik gered zou worden door God en de
rest van de wereld - de niet-jehova's - gestraft zouden
worden voor hun ongehoorzaamheid. Simone leerde me
dat je eigen mening geven mag. Dat je anders mag zijn en
denken, en niet hoeft te leven volgens een eeuwenoud
boek dat de regels voor je bepaalt.'
En ik krijg berichten van mensen die
willen breken met hun geloof maar de
moed nog niet hebben.'
Dingler: 'Daar heb ik de nodige psychotherapie voor
gevolgd, en nog steeds gaat het met vallen en opstaan.
Vorig jaar bezocht ik een begrafenis. Iedereen uit de
gemeenschap was er, en niemand die me groette - ook
mijn ouders niet. Ik besloot mezelf niet langer in situaties
te plaatsen waarin ik word afgewezen.
Ik was 21 toen een vriendin me voor het eerst in mijn
leven meenam naar een verjaardag. Ze feliciteerde ook
de ouders van de jarige. "Zijn zij ook jarig?" vroeg ik.
Sinds vijf jaar speel ik voor roetveeg-Piet. Ik ben een kind
als het aankomt op feestdagen, die heb ik mijn hele leven
moeten missen. Hoewel: mijn tante en oom - de tweeling
broer van mijn vader en niet in het geloof, zoals dat heet -
trouwden expres op 21 december. Dan stond er een kerst
boom bij hen thuis en maakten we op die manier toch
een beetje kerst mee. Niemand was zich ervan bewust,
ik realiseerde me pas later dat mijn oom en tante dat
speciaal voor mijn zusje en mij hadden geregeld.'
MEZZA 33
Krijg je al reacties op je mediaoptredens van vroegere
geloofsgenoten?
Hoe is het om na zo'n beschermde jeugd als achttien
jarige opeens met niets op straat te staan?
