alleen een bruine beer, met strik. Die andere knuffels
vond Antoinette in een schoenendoos in de kelderkast.
Ze zette hen bij die bruine beer. Dan voelt hij zich niet zo
alleen.
Antoinette doet haar best haar moeders huis zoveel moge
lijk moeders huis te laten blijven. Maar die kruiden in de
keukenkast kon ze toch onmogelijk laten staan. Moeder
had er plichtsgetrouw een aankoopdatum op gezet, maar
weggooien ho maar. Sommige potjes stamden uit 'het jaar
stillekes', zoals Antoinette dat noemt. Sommige waren
meer dan vijftien jaar oud. Ze heeft de rest van de keuken
kastjes ook maar geordend.
Ook het ronde spanen doosje met Hindelooper schilder
werk is leeggeschud. Moeder gooide er bijeen geveegde
kruimels in en de eeltresten van haar voeten. Plus het
gezichtshaar dat ze met behulp van spiegel en pincet
zorgvuldig verwijderde. De papieren zakdoekjes die moeder
altijd in een vouw van haar relaxfauteuil moffelde zijn in
de afvalbak gegooid. En dat is pas het begin.
Antoinette dacht dat ze de weg kende in het huis omdat
ze hier de laatste anderhalf jaar van haar moe
ders leven bijna elke dag kwam. Ze meende
dat ze zicht had op moeders spullen, dat ze
wist waar alles lag. Het bleek een misvatting.
Rondkijkend in dit huis viel ze van de ene in
de andere verbazing. Als ze een kastdeur
opentrok waarachter ze nooit eerder een blik
had geworpen. Als ze een laatje inspecteerde
waarvan ze de inhoud nooit had gezien.
Pas nu beseft ze dat ze maar een beperkt deel
van moeders huis kende. Dat ze sommige
kamers zelden bezocht. Op de zolder kwam
ze alleen voor de was. Wat moeder allemaal
had vergaard en zorgvuldig weggeborgen -
Antoinette had geen flauw benul.
MEZZA 23
Wat doen we met de spullen? Een portret van
Nederland in één nalatenschap verschijnt op
Allerzielen, 2 november, bij De Correspondent
22,50.
