Lucas van de Meerendonk
lacht zijn bekende Jeugd
journaal-lach: zo eentje
waarbij het hele gezicht
meedoet. Hij vertelt over
zijn vriendin, fotograaf Shody
Careman, die de foto's bij dit inter
view maakte. Zij wees hem laatst
in de stad op een kind dat naar
hem stond te staren. Dan is Lucas
de beroerdste niet: je mag wel met
me op de foto, hoor. 'Het is natuur
lijk een beetje genant dat zelf aan
te bieden, maar zo'n kind durft dat
misschien niet te vragen.'
Je vader zegt: 'Als hij wordt herkend,
gaat hij in gesprek met dat kind.'
'Altijd. Ik vind: het hoort er gewoon
bij. Het is belangrijk dat ik bereik
baar ben, niet iemand die afstan
delijk en arrogant is. Hetzelfde
geldt voor interviews voor het
Jeugdjournaal. Als ik daarvoor
naar een kind ga, moet dat echt
een belevenis zijn. Ik heb Jack van
Gelder ooit een brief geschreven,
omdat ik fan van hem was. Die
w belde mij toen op. Dat maakte
m zoveel indruk op me, dat wil ik
J ook aan anderen geven.'
O VANAF ZIJN VEERTIENDE, vijftiende
z droomde Lucas van de Meerendonk
ervan presentator te zijn bij het
z NOS Jeugdjournaal. Hij kwam na
zijn studie journalistiek al snel op
de redactie terecht, maar werd
drie keer afgewezen als presen-
5 tator. In 2018 werd hij eindelijk
een van de vaste gezichten.
'Nou ja, juist omdat het mijn
droombaan is. Ik heb trouwens
tussen twee pogingen wel even
iets anders gedaan, op de redacties
van Serious Request en de Keurings
dienst van Waarde. Maar na drie
maanden belde ik mijn oude baas
op: ik wilde weer terug. Gelukkig
was dat geen probleem. Voor mij
komt alles samen bij het Jeugd
journaal: de mensen die er werken
zijn heel warm, het werk is divers
- we doen het grote nieuws, maar
ook kleinere dingen en sport. Ik
ben zelf een groot kind, zeg maar,
deze baan is daarom voor mij het
summum; beter wordt het niet.'
Je zegt dat vaker, dat je een groot
kind bent.
'Ik vind het gewoon leuk om in die
fantasiewereld van kinderen te
zijn, weg van de realiteit. Bijvoor
beeld door eindeloos met mijn
dochter Koosje te spelen, of haar
op te halen in een dino-pak. Het
helpt ook in mijn werk. Zoals
laatst tijdens een reportage, toen
ik met een jongetje in zijn slaap
kamer stond. Hij had een klim-
muur op zijn kamer, daarmee
klom hij in zijn stapelbed. Maar hij
had ook een gebroken arm. Hoe
doe je dat dan, vroeg ik. Hij deed
het voor. Ik probeerde het ook, dat
lukte natuurlijk totaal niet, maar
het ijs was wel gebroken. Je zag dat jongetje
denken: hij doet gewoon wat ik doe. En ik
vond het ook echt leuk om te doen, om te
kijken of het me zou lukken.'
'Nou, als ik me verspreek kan ik daar een
week mee zitten. Een eindredacteur zei: het
is helemaal niet erg dat je iets verkeerd zegt,
maar je ziet het bij jou altijd zo.'
'Ook weer: juist omdat het mijn droombaan is.
Ik wilde dit zo lang, dan moet het ook goed
zijn. Het zit ook in me, om het per se goed te
willen doen. Ik deed in 2018 mee aan De Slim
ste Mens, ik heb mijn laatste aflevering nooit
kunnen terugzien. Ik heb het programma twee
jaar niet gekeken. Pas laatst heb ik het weer
eens aangezet, toen ging het wel weer. Ik kreeg
een vraag over Moeder Teresa. Ik wist alles:
India, Nobelprijs, tehuis voor armen, maar ik
had 'non' niet. Ik had gewoon kunnen winnen!'
Een kinderboek schrijven nam hij ook niet
licht op; eerst peilde hij bij vrienden of zij er
iets in zagen. Tijdens het gesprek laat hij een
drukproef van Pas op voor de billenbijter! zien:
griezelige versjes met veel poep, pies en gekke
ouders. Hij lacht: 'Oké, weer een bekende
Nederlander die zo nodig een kinderboek
moet schrijven. Maar ik schrijf mijn hele
leven al, reisreportages en onder andere
voor Ouders van Nu. Ik was zeventien toen
14
'Ik hoef geen
talkshow of zo.
Ik heb al een
droombaan'
CO
CO
LU
Drie keer afgewezen worden als
presentator. Hoe lukte het je jezelf
steeds weer bij elkaar te rapen?
Die droombaan heb je nu zo'n drie jaar. Valt het
ook weleens tegen?
Waarom kan je zoiets niet loslaten?
