Saskia Noort
Het leven mag ook
gewoon leuk zijn
Dierenmens
Dat arme, arme bronstige hert
Hij eet niet,
slaapt niet,
en piest over
zichzelf heen
12
k denk de laatste tijd vaak aan vroeger, en dan met name aan het begin
van de jaren 80, toen ik met No Future-buttons op m'n tweedehands le-
gerjas door de gangen van school slenterde. Zoveel overeenkomsten met
nu, behalve dat tweedehands nu vintage heet, en de huizencrisis toen
wel door te kraken werd bevochten. Maar het 's nachts wakker liggen van
pure machteloosheid is hetzelfde. Zeker nu, met de wind die giert, de regen
die slaat, de longvirussen die aanwakkeren, het water dat stijgt en een kin-
derrovend kabinet dat gewoon blijft zitten.
mensen hoor je eigenlijk nooit. Bestaan ze eigenlijk wel? Ik hoor ze niet,
maar ze moeten er zijn, want zouden er nieuwe verkiezingen komen, stem
men zij hupsakee weer op Rutte, Hoekstra en Kaag. Op wie anders, zeggen
ze vermoedelijk, terwijl ze in dezelfde file staan als voor corona, druk bezig
op de energievergelijker.
Daarom verlang ik zo terug naar Sonja's Goed Nieuws Show, de show van
Sonja Barend en Ellen Blazer die de moed erin hield toen wij in de eighties
vreesden om te komen in zure regen, een spervuur van neutronenbom
men, zonder woning of baan, onderwijl uitge
kleed door Deetman en lijdend aan aids. Goed
VJHKÜfeN nieuws als opkikkertje, we hebben het nodig.
Ik weet het, we leven in een narcostaat, nog
even en op de ic moeten de open hart- en risi
covolle kankeroperaties wijken voor corona-
lijers, de woningprijzen blijven maar stijgen,
niemand vertrouwd nog iemand, onze tolken
worden in Afghanistan vermoord, je wordt om
de kleinste verspreking gecanceld. Nikkie Ples-
sen shopt zich dun en daarom hebben onze
dochters een eetstoornis, er is zo veel grote en
kleine ellende die we dagelijks door onze strot
geduwd krijgen door de media, dat het niet gek
is dat we ons binnenkort als lemmingen van
een rots storten. Kutnieuws, we verzuipen erin
en we kunnen er niets aan doen, behalve elkaar de hele tijd de schuld te
geven van alles.
steeds dezelfde doemthema's herkauwen? Kan er daar misschien één goed
nieuwsshow van zijn? En dan niet uit het Gooische buurtcafé, met steeds
weer Gerard Joling, Francis van Broekhuizen, Ernst Kuipers en Caroline
van der Plas als usual suspects, maar eentje met inhoud en verrassingen.
Waar nieuwe talenten worden ontdekt, waarin zij meer tijd krijgen dan
één minuut zodat onze pool aan BN'ers ook weer eens wat ververst wordt
en cultuur-items niet de afsluiter zijn na verontrustende interviews met
Diederik Gommers. Je zou het bijna niet geloven maar het leven mag ook
gewoon leuk zijn, en blij, zonder dat je door schuld en angst verteerd
wordt. Het nieuws, het lijkt de kerk wel, met de ene doempreek na de an
dere. Niet gek dat mensen besluiten alleen nog maar Netflix te kijken, en
onder invloed van uppers te dansen tot het ochtendlicht. Niemand weet
meer hoe het moet, en dat brengt ons op gevaarlijk terrein. We hebben
hoop nodig, en goede vooruitzichten, niet alleen grote, maar ook kleine.
,,Kijk die dikke nek!" roept
boswachter Hans-Erik
Kuypers uit. In dit jaarge
tijde heeft het dier lange,
donkere manen.
Ons arme edelhert slaat
elk najaar op tilt. In de
bronsttijd - grofweg de
maand oktober - verliest
hij alle controle over zijn
normaal gesproken toch
kalme bestaan. Hij eet niet,
slaapt niet, is dag en nacht
bezig met het verdedigen
van 'zijn' meisjes (hindes)
en piest zichzelf onder.
Waarom trouwens dat laat
ste? ,,Misschien ruikt het
lekker, vinden de vrouw
tjes het aantrekkelijk", zegt
de boswachter.
Hij heeft zijn auto stilge
zet in een grasland op de
Oostvaardersplassen, waar
de mannetjes elkaar mo
menteel de tent uit vech
ten. In de bronsttijd verlie
zen hitsige herten 20 tot
25 procent van hun li
chaamsgewicht doordat ze
zich zo gek laten maken.
Als ik opmerk dat ze ten
minste mooi zijn met hun
bijna zwarte poten en buik,
antwoordt de boswachter
dat zelfs dat schijn is. ,,Ze
rollen door de modder,
daarom zijn ze zwart."
Vergeleken met het edel
hert heeft de homo sapiens
het een stuk makkelijker.
Stel je voor: zó veel moeite
voor een beetje seks. Menig
kerel zou na één zo'n jacht
partij in de buitenlucht al
de voorkeur geven aan een
gezapig avondje op de bank
met een zak chips.
Dat soort types heb je op
de Oostvaardersplassen
overigens ook. Zie het
mannetje dat op maar een
paar meter van de auto
vanuit het gras naar ons
ligt te staren. ,,Die heeft
niks te doen", weet Kuy-
pers. Het is een vent met
flinke toeven gras in zijn
gewei, hij heeft zich aardig
opgedirkt voor de meisjes.
Maar, ondanks het feit dat
hij een territorium heeft
veroverd, ontbreken de
hindes. Er valt nog niks te
verdedigen, dus dan maar
auto's kijken.
,,Hij ligt hier heel vaak",
weet Kuypers. De knok
partijen om hem heen lij
ken hem allemaal niet zo te
boeien, maar het hert
houdt wel degelijk scherp
in de gaten wat er gebeurt.
Waar onze chips etende
tv-macho op zeker mo
ment in slaap zal doezelen,
kan deze jongen zich geen
dutje permitteren. Want
als er toch dames in de
buurt komen, moet hij pa
raat staan om te verleiden.
Wilde hertenerotica be
zwangert de lucht. ,,Kijk,
kijk, kijk, daar begint weer
een gevecht!" Kuypers
volgt het door zijn verre
kijker. Het geburl van de
mannetjes te midden van
tientallen hindes is oorver
dovend. Met een beetje
fantasie klinkt het als ge
klaag. Ze zuchten en steu
nen alsof ze zelf ook dood-
moe worden van hun eigen
hormonen. Die willen im
poneren, verdedigen, ver
leiden en bespringen, 24/7.
Mensen die hier in de
buurt wonen, liggen soms
wakker van de herrie. Ge
lukkig komt er elk jaar
weer een eind aan het pa
ringsritueel. Na vier hef
tige weken zijn de meeste
vrouwtjes 'beslagen', ofwel
gedekt. Dan keert de rust
terug in de graslanden, die
zich deze avond van hun
mooiste kant laten zien. De
ondergaande zon geeft de
waterplassen een zilveren
glans. De edelherten die
met hun gewei ter grootte
van een kerstboom door
het water stampen en hun
grote bruine ogen richting
bezoekers draaien, zouden
niet misstaan op een
muurbehang.
Wat doen deze impo
sante dieren na de bronst?
,,Dan trekken de manne
tjes zich terug in de bossen
bij de Oostvaardersplassen.
Ze zijn flink verzwakt, ze
moeten aansterken."
Het gekke is dat de
grootste vechtersbazen de
rest van het jaar prima met
elkaar door één deur kun
nen. ,,Bij wijze van spreken
zitten ze dan gezellig sa
men te kaarten", zegt de
boswachter. Vanaf eind
mei moeten de hindes aan
het werk: zij zetten klein
tjes op de wereld.
Tot echte afranselingen
komt het deze avond niet
in de Flevopolder. Daar is
ook niemand bij gebaat.
Een edelhert dat zijn gewei
verliest, is afgeschreven.
,,Als een ridder zonder
zwaard", zegt Kuypers met
gevoel voor dramatiek.
Voor een verliezer zit er
niet anders op dan af te
druipen en volgend jaar
een nieuwe poging tot
geslachtsgemeenschap te
wagen.
Saskia Noort schrijft op deze plek wekelijks
over nieuws dat haar raakt
De boeren hebben geen vertrouwen meer in hun partij het CDA, maar
ik ben eigenlijk zo benieuwd naar wie er nog wel vertrouwen heeft. Die
.I"
Dus, waarom hebben we bij de NPO uitsluitend nieuwstalkshows die
ZATERDAG 23 OKTOBER 2021 GO
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp schrijft over
dieren met een verhaal.
FOTO TJIBBE HUNINK
Arm edelhert. Hij kan niet
anders dan zich nog bre
der maken en de rivaal zo
dreigend mogelijk tege
moet treden. Burlend
gooit hij zijn kop met dat
loodzware gewei in de
nek. Er komt alweer een
concurrent aan. Kop naar
beneden, duwen tegen
het gewei van die andere
vent. En hopen dat die in
bindt.
Soort:
Edelhert
Woonplaats:
Oostvaardersplas-
sen
Bijzonderheid:
Verliest in bronstijd
tot 25 procent van li
chaamsgewicht
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.haver-
kamp@persgroep.ne t
