Een weekendje op Marina Beach
4
'Maar als ik dan zie in wat voor luxe
Peter Gillis leeft en met wat voor
armoe hij zijn gasten hier opzadelt,
dan krijg ik toch mijn bedenkingen'
fond plakken een stuk of tien
doodgemepte vliegen, de bezem-
kast die moet doorgaan voor
douchecabine zit vol schimmel en
onderaan de ramen ziet het zwart
van viezigheid. „Aangekoekte
kotsvlekken", stelt mijn zoon van
acht vast. Hij zou best eens gelijk
kunnen hebben.
De inrichting van het houten
kot is op zijn zachtst gezegd sma
keloos. Aan de gaten in de muur te
zien, heeft er ooit iets van decora
tie gehangen. Nu zijn de muren
kaal, op de vlekken na dan. De gor
dijnen missen driekwart van de
haakjes, er zit kauwgom tegen de
zijkant van het kunstleren bank
stel, er mist een bed en de televi
sie, vol half afgekrauwde sticker-
tj es, geeft slechts besneeuwde
zenders weer.
Glimmende biljetten
Naar buiten dan maar. De buren
steken aarzelend hun hand in de
lucht als we voorbijlopen. Ze kij
ken chagrijnig. Dat geldt eigenlijk
voor iedereen die op het park
loopt, fietst of voor zijn caravan
zit. De aanblik van kapotte speel
toestellen en Litouwse kentekens
stemt ook niet bepaald vrolijk. Ge
lukkig is er een binnenspeeltuin.
Of ja, een voormalige tennishal
waar wat springkussens en een
oude midgetgolfbaan zijn neerge-
pleurd. Op de tafels liggen glim
mende stembiljetten om de fami
lie Gillis aan een Gouden Televi-
zier-Ring te helpen.
Peter Gillis is de eigenaar van
Marina Beach. De zelfverklaarde
selfmade miljonair achter de Oos
tappen Groep kocht het vakantie
park in 2013 samen met zwempa
radijs Scheldorado voor zes mil
joen euro van het echtpaar Verpa
len. Inmiddels staat Marina Beach
te koop voor 61,25 miljoen euro.
Hatseflats, zegt Gillis dan. On
danks alle toezeggingen is het tot
een definitieve verkoop tot dusver
niet gekomen.
Dansavonden
En het was zo mooi, vertelt Ria
Verpalen. ,,Toen het nog van ons
was, waren we 24 uur per dag in
touw. Alles wat kapot was, repa
reerden we. We organiseerden
dansavonden, bingoavonden en
als er feest was, kwam de fanfare
van Biervliet. Onze gasten stuur
den geboortekaartjes, wij stuur
den verjaardagskaartjes en als er
iemand kwam te overlijden, dan
gingen we naar die begrafenis. Het
was letterlijk één grote familie,
bijna 25 jaar lang."
Maar ja, het echtpaar werd ou
der. Er kwam een kans het park te
verkopen. ,,De kinderen zeiden:
doe het nou maar. Niet wetende
wat voor ellende we op ons zou
den afroepen. We zouden verko
pen aan Peter Gillis, die ik kende
van de Recron. Hij werd daar door
niemand geaccepteerd en ik had er
altijd een beetje meelij mee. Maar
op de dag van de notaris had hij
ineens geen geld. En toen zaten we
daar!"
Het echtpaar Verpalen verkocht
het park uiteindelijk aan een an
dere groep, die vervolgens failliet
ging. Daarna heeft Gillis de Braak
man alsnog op de kop getikt. Ria
Verpalen heeft er altijd drie huis
jes aangehouden, tot afgelopen ja
nuari. ,,Ik kon het verval niet lan
ger aanzien. Elke keer reed ik met
buikpijn het park op. We hebben
de huisjes maar verkocht."
Diep in haar hart heeft Verpalen
spijt van de verkoop. ,,Vanwege
het gedoe, maar vooral ook van
wege de gezelligheid die ik zo mis.
Ik heb zo'n heimwee gehad. Ik
kende alle gasten bij naam, snap je.
Ik verlang zo naar die tijd terug."
Alle bomen weg
Gouden tijden, herinnert zich ook
Hedwig De Clercq. De Vlaming
kocht zijn stacaravan nog net 'in
de tijd van Ria'. ,,We dachten: het
is daar zo hemels om te fietsen, we
willen daar vaker zijn. En het was
plezant, de eerste jaren. Tot Oos-
tappen kwam. Alle bomen op het
park werden gekapt en ze stouw
den het vol met die blauwe kotte-
kes. Honderden en honderden.
Een afgrijselijk gezicht. Binnen
een paar maanden kenden we het
niet terug."
Inmiddels is het 'helemaal niks
meer'. ,,We hebben geen wifi, de
tv doet het nauwelijks. Alles wat je
buiten ziet, is doodgewoon versle
ten. Ze hebben geen centen om te
herstellen, niet om personeel te
betalen, niets. En maar roepen dat
ze het gaan verkopen voor al die
miljoenen. Wie wil hier nou een
duit voor geven? Ik niet!"
We doen ogen maar toe
Tweeduizend euro stageld per jaar
heeft De Clercq er nog wel voor
over. ,,Met energie en toeristenbe
lasting erbij bijna drieduizend.
Het is te veel, ik weet het, maar we
staan hier nu eenmaal. We hebben
een goede plek, een mooie stacara
van met alles erop en eraan, we
hebben hier rust de helft van het
jaar. Voor ons is dat het waard.
Voor de rest doen we soms maar
de ogen toe. Het is beter dat je
sommige dingen niet ziet."
Maar er is geen ontkomen aan.
Waar op het park je ook loopt,
overal ligt het verval er dik bo
venop. Een compleet afgeblad
derde mascotte, oude douchecabi
nes met ingeslagen ruiten. Vuil
niszakken overal. En als het park
zo'n puinhoop is, dan doen de
vaste gasten ook weinig moeite
meer hun perceeltje te onderhou
den. Caravans met opgeruimde
tuintjes zijn per straatje op één
hand te tellen.
Veel sociale gevallen
,,Let niet op de rommel", verexcu-
seert Johan de Cuyper zich, vanaf
ZATERDAG 23 OKTOBER 2021 GO
VERVOLG VAN PAGINA 3
Veel mensen verzorgen hun stekje zelf ook
amper meer.
,,Wie wil hier nou een duit voor geven?'
vraagt Hedwig De Clercq zich af.
In de oude caravan van zijn tante werkt Johan In restaurant De Braakman, dat niet onder Geen onbekend beeld op Marina Beach.
de Cuyper aan zijn memoires. beheer van Oostappen Groep valt, is het
wel goed toeven.
Albert van Klooster, bezoeker park
Een totaal afgebladderde mascotte van het vakantiepark.
