'In dat
appelsapflesje zit
whisky om mijn
stem op te
peppen'
HOOP
Jane Goodall
|k ormaal gesproken
I ben ik driehonderd
I dagen per jaar op
reis om lezingen te
geven, congressen
te bezoeken en om medewerkers
van mijn Jane Goodall Institute
aan te moedigen. Corona zette een
dikke streep door die activiteiten,
ik ben nu al anderhalf jaar in
Engeland. Sinds ik van school
ging, zo'n zeventig jaar geleden,
ben ik niet zo lang thuis geweest.
Fijn voor je, zeggen veel mensen.
Maar het maakt mij onrustig: er
is nog zoveel werk te doen en ik
mis mijn vrienden en studenten
en bijzondere evenementen. Zo
kon ik niet bij de opening van
een Jane Goodall-expositie in
Los Angeles zijn en bij de opening
van een nieuw instituut in Taipei.
De positieve kant: als virtuele
Jane bereik ik in kortere tijd meer
mensen. Ik zoom me helemaal
gek. Ook nu weer, om mijn nieuwe
boek te promoten. Al vind ik het
wel ongelooflijk vermoeiend.
Bij fysieke presentaties put
ik energie uit de interactie.
Nu beeld ik me maar in dat
ik applaus en gelach hoor.
Maar eigenlijk zit ik tegen
een zwart gat te praten.
Als iemand een flesje met
een appelsapetiket op mijn
bureau ziet staan: het is
gevuld met whisky. Ik
neem af en toe een slokje
om mijn stem een oppepper
te geven.
Want ik wil zoveel en zo vaak
mogelijk laten weten dat we
moeten blijven strijden tegen
klimaatverandering. Dat er nog
tijd is. Dat er nog hoop is. De
veerkracht van de natuur is
onvoorstelbaar. Ik noem in mijn
boek als voorbeeld de trees of hope
in Nagasaki: alles was verwoest
door de atoombom, maar aan
die bomen groeiden al snel weer
bladeren. De veerkracht van jonge
mensen is ook groot. In gebieden
in Afrika waar ik heb gewerkt,
zagen zij nieuwe milieuvriende
lijke oplossingen op het gebied
van landbouw en wonen, en zij
inspireerden ouderen.
Er is hoop als we zorgen
voor opleidingen en
gezinsplanning in
arme landen: wie geen
geld heeft, maakt zich
echt geen zorgen om
het milieu. En er is
hoop als we allemaal
ons gedrag aanpassen.
Zelfs heel kleine
micro-veranderingen
helpen. Cliché maar
waar: miljoenen
druppels vormen
een oceaan.
Ik was al vegetariër,
maar ben nu veganist.
Ik verspil geen kruimel
uit mijn koelkast, waar
schijnlijk omdat ik de
Tweede Wereldoorlog
heb meegemaakt. Het
is geloof ik acht jaar
geleden dat ik voor het
laatst kleding kocht. Ik
draag altijd hetzelfde.
Medewerkers van mijn
instituut zeggen: Jane,
dat is zo versleten, daar
kun je echt niet meer in lopen. En
dan schaffen zij, een beetje tegen
mijn zin, iets nieuws aan. Tsja,
daar ga ik dan toch mee akkoord.
Soms zie ook ik het somber in. Bij
berichten over overstromingen,
tornado's en bosbranden. Maar
opgeven is geen optie. Zeker nu
er nog hoop is om het tij te keren.
Tot mijn dood zal ik mensen met
die boodschap blijven bestoken.'
87 is JANE GOODALL. En hoe slecht
het ook gaat met de planeet, de bioloog
en chimpansee-expert houdt de moed
erin. Ze zoomt zich een slag in de
rondte en schreef Het boek van hoop.
MEZZA39
MIJN
BOEK
Levenslossen voor ec
mooiere toekomst
Het boek van hoop - levenslessen
voor een mooiere toekomst verschijnt
bij HarperCollins 22,99.
