V 1
'IK VOND HET
ONVERTEERBAAR
DAT MIJN OUDERS
ME ZOUDEN
VERSTOTEN'
GEDWONGEN ABORTUS
Ineke Westbroek <7<» was 21
toen ze zwanger werd van haar huisgenoot. 'Ik had
het in die tijd niet makkelijk. Ik was op kamers gaan
wonen maar had heimwee naar huis. Bovendien
had ik amper vrienden en deed ik een studie die
niet bij me paste. Ik had het gevoel dat ik op alle
fronten faalde. Eigenlijk was er maar een ding dat
ik echt wilde: moeder worden. Ik had verkering met
een huisgenoot, we gebruikten geen voorbehoeds
middelen en toch was ik verrast dat ik meteen
zwanger raakte.
Ik wilde mijn ouders pas inlichten als er geen weg
terug meer was. Ze hamerden er altijd op dat ik mijn
studie moest afmaken zodat ik later op eigen benen
kon staan. Daarom was ik bang dat ze zouden aan
dringen op een abortus. Maar het lukte me niet
het voor me te houden. Ze schrokken enorm. Mijn
moeder nam me mee naar een gynaecoloog, een
oudere man die het eens was met mijn moeder:
hij vond me ook onvolwassen en onevenwichtig.
Hij opperde een abortus. Mijn ouders waren het
daarmee eens, zoals ik al had verwacht. We kregen
flinke ruzies, ik was vastbesloten het kind te houden
en zelf groot te brengen.'
'IK MOEST NIET ZEUREN,
ZEIDEN ZE'
'Mijn moeder bleef maar huilen. Ze was zo overstuur
dat zelfs vrienden van mijn ouders avonden op mij
inpraatten om een abortus te laten uitvoeren. Ik
vergooide mijn talenten, zeiden ze, ik had nog een
heel leven voor me, een kind kon altijd nog. Aan
vankelijk luisterde ik niet, ik zocht wanhopig naar
manieren het toch te kunnen houden. Mijn huis
genoot was er vandoor, ik heb nog via contact
advertenties geprobeerd een potentiële 'nieuwe
vader' voor mijn kind te vinden. Uiteindelijk ben
ik gezwicht omdat ik van mijn ouders
niet meer mocht komen logeren als ik
het kind zou krijgen. Dat was een schrik
beeld. Ik vond het een onverteerbare
gedachte dat ze me zouden verstoten.
Een dag voor de ingreep werd ik in het
ziekenhuis opgenomen. Die avond was ik
radeloos, ik kon niet stoppen met huilen.
Het was overduidelijk dat ik grote twijfels
had, maar de gynaecoloog stelde me
gerust en gaf me een kalmeringsmiddel.
Mijn verzet brak. De abortus gebeurde
onder volledige narcose, de ingreep op
zich viel mee. Het grote verdriet kwam
pas later, ook omdat er geen ruimte was
om te rouwen. Mijn ouders vonden het
gezeur en wilden dat ik vooruitkeek. Ik
voelde me in de kou gezet.
Later heb ik nog twee kinderen én een
fijne man gekregen waar ik heel gelukkig
mee ben. Met mijn werk kwam het ook
goed, maar het verdriet over de abortus
heeft me lang achtervolgd. Door het delen
van mijn verhaal wil ik laten zien hoe
belangrijk het is dat er na een abortus
ruimte is voor rouw, zeker als de beslis
sing onder druk tot stand kwam. Dan is
het zaak dat iemand je opvangt, serieus
neemt en steunt.'
MEZZA29
