selectie bij doorverwijzing gynaecoloog
Laatste
keer: de
QR-code
ZSSÈ****
5
de code op inijl?eigbe]invfer;
wmmmmzz
moeder die aandrong, ga nou maar, het is
maar vijf minuten. Het uitstrijkj e wat ze als
nog liet doen in april zou haar leven redden.
Bij de huisarts bloedde ze hevig bij het
maken van het uitstrijkje, ze maakte zich er
geen zorgen over, want alles was immers
toch bekeken? Een week later ziet ze ineens
gemiste oproepen van de huisarts. Het blijkt
foute boel, stadium pap3b, maar, zo stelde de
arts haar gerust, dat hoeft nog niet echt iets
te betekenen. Een vervolgafspraak met gy
naecologie volgde. Een onderzoek, echo's,
een biopt, aanstippen.
Slechtnieuwsgesprek
De week na het onderzoek was ze in het zie
kenhuis voor de uitslag. Aan het gezicht van
de gynaecoloog ziet ze het al. ,,Dit gaat een
slechtnieuwsgesprek worden. En inderdaad,
die viel met de deur in huis. Er zit een tumor
in je baarmoeder." Ze schrikt enorm, op dat
moment zijn er tranen. De baarmoeder moet
De gynaecoloog viel
met de deur in huis.
'Er zit een tumor in
je baarmoeder'
worden verwijderd. Vanwege haar grote
kinderwens is een baarmoederbesparende
operatie misschien nog een optie. Maar
zoals het haar werd gezegd: ze hoopten dat
ze haar leven belangrijker vond dan dat
van een kind, want in haar geval zou de
overlevingskans van de moeder klein zijn.
,,Toen drong voor het eerst tot mij door
dat ik hieraan dood zou kunnen gaan."
Als ik begin stop ik niet
Ze rijdt door naar haar moeder die dag. ,,Ik
heb kanker", zei ik. ,,Mijn moeder begon
meteen te huilen. Hou eens op met hui
len, het zit in mijn lijf, niet in het jouwe."
Nog heeft ze daar spijt van. Want haar
moeder heeft ze juist heel vaak bedankt,
zonder haar aandringen had ze het uit-
strijkje laten schieten. Zelf heeft ze die
hele periode amper een traan gelaten. ,,Als
ik eenmaal begin met huilen, hou ik niet
meer op. En het helpt niets. Ik wilde de
kanker uit mijn lijf en weer een toekomst
hebben."
Haar moeder, haar broertje en haar
vriend noemen het 'een Melanie-bespa-
rende operatie.' Die duurt zeven uur. Eind
juni halen ze haar baarmoeder weg, de op-
hangbanden en lymfeklieren. Ze vertelt
het bijna uitdrukkingsloos. Er volgen zes
maanden revalidatie. Verdere chemobe-
handeling is niet nodig, omdat alles is ver
wijderd. Eindeloos ligt ze op de bank. Ze
voelt zich alleen, ondanks dat iedereen er
voor haar is. Haar vrouwelijkheid is weg,
zo denkt ze. ,,Een loodzware tijd. Eigenlijk
is heel 2018 aan me voorbij gegaan." Het is
pas nu, drie jaar later, dat de impact door
dringt. Vriendinnen krijgen kinderen. Dat
stukje, van het kinderloos blijven, heeft ze
nog in een laatje gedaan.
Op de eerste plek
Hoe bang iedereen voor haar dood is ge
weest, heeft ze niet durven vragen. Ze zijn
niet van die praters. Als het over haar
broertje gaat, schiet ze vol. Dat hij bang is
geweest, dat voelt ze. Door de ziekte is ze
zichzelf op de eerste plek gaan zetten. Ze
is een opleiding in de zorg gaan doen, om
dat ze iets terug wil doen. Daarmee hoopt
ze straks jongeren te kunnen helpen.
De maatschappij wil dat je kinderen
hebt, en als je ze niet kunt krijgen, moet je
een oplossing zoeken, merkt ze. Een
vriendin bood 'heel lief' aan draagmoeder
voor haar te zijn. Weer zijn even haar ogen
vochtig. ,,Dat kon ik niet. Ik wist niet wat
ik moest zeggen. Ik wil nu dealen met het
feit dat het er voor mij niet in zit, ik moet
gelukkig zijn met een leven zonder kinde
ren. Dat geeft mij meer rust dan dat ik al
tijd een sprankje hoop blijf houden."
en onderzoeken", aldus de Ge
zondheidsraad.
Verbetering
Ook adviseert de raad om na te
gaan ofscreenen met de computer
kan helpen. Nu worden de uit-
strijkjes nog volledig handmatig
gescreend. De computer zou dan
een voorselectie maken die daarna
handmatig wordt beoordeeld. De
inzet van deze minder arbeidsin
tensieve methode kan bijdragen
aan verdere verbetering van het
bevolkingsonderzoek.
De Gezondheidsraad en het
Rijksinstituut voor Volksgezond
heid en Milieu (RIVM) verwach
ten dat het meesturen van de zelf-
test de drempel om mee te doen
aan het bevolkingsonderzoek ver
laagt. Bij een proefbevolkingson-
derzoek bleek 30 procent gebruik
te maken van de zelfafnametest.
Dat is aanzienlijk hoger dan het
aantal vrouwen dat sinds 2019 bij
het bevolkingsonderzoek koos
voor de zelftest. Sinds 2019 heeft
ongeveer 11 procent van de deel
nemers de zelftest gebruikt. Pro
grammacoördinator van het be
volkingsonderzoek Sandra van
Dijk: ,,De verwachting is dat je de
barrière verlaagt en dat dit tot
meer deelname leidt. Je hoeft ge
woon een actie minder te onder
nemen.''
#S> i
Stop;
Frank
Poorthuis
Nog 23 dagen
Ik heb er zolang over gezeurd, ik
moet u nu ook maar even vertellen
dat het is gelukt. Ik heb mijn QR-
code. Binnenin me juichte het. Lichte
schaamte kwam daar overigens direct
overheen. Hele volksstammen willen
'm niet, haten 'm zelfs. En er is objec
tief geen enkele reden om blij te zijn
dat ik 'besta' middels een gedigitali
seerde zwart-witcode. Maar het is
nou eenmaal zo.
De assistente van de huisarts belde.
We kennen elkaar al zo goed, dat we
op voornaamniveau zijn. We uën nog
wel steeds. Hadden veel telefonisch
contact de afgelopen weken. Dan
belde zij: 'Hebt u hem nou al binnen?'
Ik: 'Nee, vanochtend nog geprobeerd.
Niets.' Of ik draaide na de ochtend
vergadering van m'n werk maar weer
eens haar nummer: 'Er is zeker nog
niets veranderd?' 'Nee, we weten niet
waar het aan ligt.'
Ze konden 'm niet vinden, niet ver
sturen; hele teamvergaderingen heb
ben ze eraan gewijd. Ik stuurde zelf
mailtjes door van lezers die oplossin
gen wisten: computerklokken gelijk-
zetten, de corona-checkapp weg
gooien en opnieuw laden (vier keer
gedaan), het RIVM kapotbellen
(vanaf gezien). Niets werkte. Ik ge
loof overigens dat zij meer met hun
handen in het haar zaten dan ik.
Honderden ingeënten konden ze
netjes hun QR-code sturen. Bij drie
patiënten
lukte het niet.
Daar was ik er
een van. Ik
voelde me
bijna uitverko-
print van ren. En tot
rassing bleef ik
de telefoon er zeer relaxed
onder; zwaaide
wekenlang ij-
zerenheinig met mijn gele boekje bij
de koffiewinkel. Scheelt misschien
dat ik op veel andere QR-gevoelige
plaatsen niet kwam. Maar goed, dat
kan vanaf nu. Want ze hebben me
een QR-code gemaild. Die kon ik uit
printen, waarmee bewezen was dat
ik mijn tweede vaccinatie heb gekre
gen. Ik wist 'm zelfs op mijn telefoon
te zetten en heb hem al drie keer te
voorschijn getoverd. En weer weg. En
weer terug. Toen moest ik mezelf
dwingen te stoppen. Zou toch ty
pisch mijn pech zijn om 'm per onge
luk te vernietigen.
Nou ja, het lucht op. Voelt daad
werkelijk als een bevrijding. Wat ik
jammer vind, dat zal ik ook weer niet
verhullen. Omdat het betekent dat
we echt in zo'n samenleving zitten
waartoe je met een QR-code toegang
hebt. Maar meer nog, merk ik nu, zie
ik het als een afsluiting van het
hoofdstuk corona in mijn leven.
Ik zette de
GO DINSDAG 19 OKTOBER 2021
G Melanie Brand: ,,Ik wilde de kanker uit
mijn lijf en weer een toekomst hebben.''
FOTO VINCENT JANNINK
Melanie Brand
- Marcia Nieuwenhuis
r
G De zelfaf-
nameset
moet naar
alle vrou
wen worden
gestuurd,
adviseert
de Gezond
heidsraad.
"p| fafrtarrvesgl
zak/eer
^tourenvuP
Frank Poorthuis beschrijft hoe
het leven verandert als je stopt
met werken.
I Reageren:
frankpoorthuis@dpgmedia.nl
