Heleen van Royen
De eerste keer dat ik oma werd
kan ik me nog goed herinneren, want het is niet heel
lang geleden. Wat heb ik in die tijd een hoop tranen
geplengd. Het begon toen Olivia me vertelde dat ze
zwanger was: ik bleef maar snikken. Daarna toen ze me
vroeg of ik de voogd van de baby wilde worden, mocht
er iets met haar en haar vriend gebeuren. Een eervol
verzoek, maar een ellendige gedachte. Ogen op sap.
Toen in juli vorig jaar na een langdurige bevalling het
verlossende telefoontje kwam - hij is geboren, moeder
en kind maken het goed - stortte ik me snikkend in de
armen van Bart. De huilpartij ontaardde al snel in een
vrijpartij. Geboorte en dood maken altijd iets primairs
in me los.
Die avond mocht ik kennismaken met Spencer, samen
met zijn grote broers Dominic en Logan, mijn bonus
kleinkinderen. Geen tranen, alleen maar met grote ogen
staren naar het gave gezichtje dat nog helemaal nieuw
voor me was. Wat was hij klein. Wat straalden zijn ouders.
Zoveel vreugde in en om het kraambed.
'Ik ken je nog niet, maar ik weet nu al dat ik heel veel van
je ga houden,' sprak Logan plechtig. Hij had het niet beter
kunnen verwoorden.
Precies een jaar later mag Spencer op zijn eerste
verjaardagsfeest een kadootje uitpakken. Olivia helpt
hem erbij. Het is een fotoboekje. Op de voorkant prijkt
Spencer die met een tandeloze lach een echo-foto in zijn
hand houdt. Spencer wordt grote broer! luidt de titel.
Het duurt even voor het kwartje valt bij alle aanwezigen.
'Hè?' 'Wat?' 'Nu al?' wordt er geroepen. De meesten
blijven echter stil.
Ik heb mijn handen in verbijstering voor mijn mond
geslagen. Werkelijk? Nog een baby? Weer oma? Twee
kleinkinderen? Ik ben nog helemaal niet klaar met
Spencer. En waar ga ik deze laten? Ik heb maar één bedje.
Uiteraard werd het verrassingsmoment gefilmd. Olivia
laat me later enigszins verbolgen zien dat het zeker een
minuut duurt voordat iemand opstaat om haar te felici
teren. Sterker nog, je hoort haar zelf als eerste 'gefelici
teerd' tegen haar familieleden zeggen, omdat niemand
anders op dat idee komt. Degene die uiteindelijk opstaat
om Pieter en haar te omhelzen, ben ik, dat dan weer wel.
'We waren allemaal gefixeerd op de jarige,' verontschuldig
ik me namens iedereen. 'En je had het iets te ingewikkeld
gemaakt, een soort drietrapsraket. Spencer pakte een
boek uit over iemand die voor ons nog niet bestond. Op
de cover stond een echo, die wij nog niet hadden gezien.
Als je gewoon met een zwangerschapstest had gezwaaid,
hadden we het waarschijnlijk eerder begrepen.'
'Die echo had je wel al gezien,' zegt Olivia schouderopha
lend. 'Spencer hield zijn eigen echo vast. De echo van
deze baby had ik nog niet toen ik het boekje liet drukken.'
'Dat bedoel ik. Nodeloos ingewikkeld.'
Olivia is inmiddels twintig weken zwanger. Alles gaat
goed. Spencer is middenin de pandemie geboren, zijn
broertje hopelijk in de staart ervan. Wat is hij welkom.
Wat zullen we van hem houden. Laat die tranen maar
weer komen. Ik ben er klaar voor.
5
s
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (25) en oma van Spencer (1 jaar) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Ik ken je no^
niet, maar ik
weet nu al
dat ik van je
a houden
LU
3
