Saskia Noort
Herman Brusselmans
en de haatbukkake
Dierenmens
Waterbuffel is net een hond
Waterbuffels
zijn niet in
staat om te
zweten
12
Er was weer eens een rel rondom collega Herman Brusselmans.
Wat zal hij blij zijn geweest. Even weer een beetje relevantie, het
hoogbejaarde paard dat satire heet bestijgen, en onder het mom
daarvan vrouwen uitschelden en beledigen. Herman had een
goede week, en met hem al die andere minkukels die in zijn na
volging hun vrouwenhaat op Twitter uitbraakten. Wat was het geval: de
schrijver las op een literair festival voor aan drie mensen en een paarden
kop en gebruikte het N-woord. Sjiek is het niet, negeren is beter, de schrijf
sters eisten dat de festivalorganisatie afstand nam van Brusselmans treite-
rij, en Herman kreeg zijn zin: op menig platform mocht hij ongelimiteerd
het enige doen wat hij goed kan, namelijk vrouwen haten.
De vrouw die hem afgelopen week op de literaire marathon niet ne
geerde, Bregje Hofstede, noemde hij later, in een schrijfsel voor de Post On
line - want recht in haar smoel durfde hij niet - een tietloos defactum, dat
nodig eens heel hard in haar flamoes gebuffeld diende te worden. Een niet
bijster originele tekst, de gemiddelde anonieme twitteraar doet het beter,
maar zoals dat gaat met middelmatige witte mannen: ze komen ermee weg,
met dergelijke taal, waar wij, de objecten van zijn haat, het aan onze laarzen
dienen te lappen. Het is toch maar een grapje? Nou Herman, voor jou mis
schien, hoewel ik daaraan twijfel, maar voor vele duizenden die onvrijwil
lig celibatair leven niet. Bovendien, is het tof om zodra jij een keer op je
misogyne scheldproza wordt aangepakt, je te verstoppen achter 'het is maar
fictie'? Van mij hoeft Herman niet het kot in, of het podium af, maar de tijd
dat ik braaf achter hem zit te grijnzen wanneer hij weer een vrouw door de
zogenaamd literaire stront sleurt, is net zo voorbij als Brusselmans zelf.
Voor een waterbuffel is ze
klein van stuk. Ze is dan
ook pas een half jaar oud.
In die zes maanden is het
kalf stevig geknuffeld door
haar verzorgers. ,,Olivia is
aanhankelijk als een
hond'', zegt boerin Jonique
Eshuis.
Dat geldt overigens voor
alle waterbuffelkalfjes in
de stal. Ze willen niets lie
ver dan een aai over hun
vettige bol. Dat maakt ze
zo anders dan gewone
koeien. ,,Als je ze allemaal
hebt aangehaald, kun je
weer bij de eerste in de rij
beginnen'', lacht Eshuis.
Precies een jaar geleden
wandelden de eerste wa
terbuffels de stal van Bert
Meems in Onstwedde bin
nen. De jonge boer (27) had
besloten het roer om te
gooien. Gewone melk
koeien kostten hem teveel
kopzorgen vanwege de
strenge regelgeving uit
Den Haag. Daarbij viel er
voor hem geen droog
brood mee te verdienen.
Nu is de boerenzoon, sa
men met vriendin Eshuis,
een waterbuffelpionier.
Nederland telt inmiddels
veertien buffelboeren, die
samen zo'n drieduizend
dieren huisvesten. Olivia
behoort tot de eerste lich
ting op Groningse grond
geboren exemplaren. De
kleintjes hebben allemaal
een eigen naam. Naast Oli
via staan Hans, Sterre en
Sproetje. Daar luisteren ze
nog naar ook. ,,Als ik Olivia
roep, komt ze van achter
uit de stal aanrennen'', zegt
Eshuis. De dieren uit elkaar
houden is geen enkel pro-
Olivia
bleem. Kijk naar de vacht,
de kop, de rug. ,,En ze heb
ben allemaal een eigen ka
rakter'', zegt de boer. ,,Net
als mensen."
Een waterbuffel is geen
koe, zo veel hebben de on
dernemers wel geleerd het
afgelopen jaar. De runde
ren die van oorsprong in
Azië voorkomen, hebben
een draagtijd van tien in
plaats van negen maanden.
Olivia lag op een ochtend
zomaar in de stal. Bij
koeien zie je al een dag van
tevoren dat ze gaan beval
len, dan zijn ze onrustig en
lopen te kwijlen. Een wa-
terbuffeljong komt altijd
als een verrassing. ,,Als we
erbij zijn, gebeurt er niks'',
zegt Meems. ,,Waterbuffels
kalven ook niet in hun
eentje, maar temidden van
de groep.''
De kuddedrang is sterk.
In de wei en de stal liggen
de runderen praktisch bo
venop elkaar. Ondanks
hun gevaarlijk uitziende
hoorns zijn het zachtaar
dige dieren. Maar hoe
schattig ook, ze zijn er na
tuurlijk voor de productie.
Melk moeten ze leveren, en
dan met name als basis
ingrediënt voor mozza
rella. Tot voor kort ging de
buffelmelk van Meems per
vrachtwagen naar Italië,
maar nu heeft hij een afne
mer dichterbij huis gevon
den, in België. Buffels ge-
ven minder melk dan
koeien: 3000 versus (onge
veer) 12.000 liter per jaar
per dier. Daar staat tegen
over dat een buffel veel
langer meegaat, een dame
kan wel 20 jaar oud worden
- een koe ongeveer 8. En de
buffel heeft minder
krachtvoer nodig en is dus
goedkoper. Voor een wa
terbuffel betaal je boven
dien geen fosfaatrechten,
toch al snel een paar dui
zend euro per koe.
Olivia zal over een jaar of
twee volwassen zijn en be
vrucht worden door de
stier die een stal verderop
gemoedelijk tussen de da
mes staat te herkauwen.
,,Ook hier laten we de na
tuur z'n gang gaan'', zegt
Meems. De 900 kilo zware
stier bestijgt de vrouwtjes
wanneer hij zin in heeft,
en daarna blijkt wel wie
drachtig is. Op het land van
40 hectare hebben Meems
en Eshuis een poel gegra
ven, zodat de waterbuffels
- ze heten niet voor niets
zo - een dompelbad kun
nen nemen bij warm weer.
,,Ze zijn niet in staat te
zweten, vandaar.''
Het nieuwe vee geeft de
boer en boerin meer vol
doening dan een ouder
wets melkveebedrijf. Bert
Meems vindt de melkpro
ductie op sommige boer
derijen volkomen doorge
schoten. Hij is ook blij dat
hij zich heeft bevrijd uit
het web van overheidsre
gels. Als hij straks tachtig
melkgevende buffels heeft,
is hij tevreden. Eshuis:
,,We hebben een boerderij
winkel waar we binnen
kort onze eigen melk,
jonge kaas en mozzarella
gaan verkopen.'' Buffelijs
ligt al in de vriezer, net als
buffelvlees. Olivia hoeft
niet bang te zijn dat ze
straks eindigt als biefstuk;
dat lot is alleen de stiertjes
beschoren.
Als vrouwelijke collega tel je eigenlijk niet mee wanneer je nog nooit de
haatbukkake van Brusselmans over je heen hebt gekregen, en in zijn on
langs verschenen 84ste boek komen alle schrijvers aan de beurt. 84ste, in
derdaad, Brusselmans copiet en paste wat af. Ook brandde hij een tijdlang
'overschatte mensen' af in het zieltogende tijdschrift Nieuwe Revu en
daarin schreef hij over mijn vierkante kop en grijze doos, dat ik boeken
schrijf voor een onnozel, menopauzaal publiek,
later had hij het nog ergens over mijn kleine
tieten, flutromans en nog zo wat gezever, er
komt steevast ook een stinkende uitgelubberde
flamoes in voor. Enig toch, satire? Hoe vaak
Susan Smit en ik tijdens voorleesavonden zijn
stuk over beffen hebben moeten aanhoren
weet ik niet meer, maar we raakten aardig be
dreven in op de achtergrond zitten, in een zeer
ongemakkelijke bank, lief glimlachend en on
derwijl gruwelend bij het idee dat die smerige
kop van hem ooit maar in de buurt van onze
flamoesjes zou komen. 'Trek het je niet aan, zo
is hij nu eenmaal, dit is toch humor, ik geniet
altijd zo van zijn boeken,' zeiden onze mannen,
onze uitgevers en onze mannelijke collega's.
'Hou de eer aan jezelf, gewoon negeren.' Brave meiden als we zijn, deden
we dat en ook Herman negeerde ons, angstige wezel als hij is.
Saskia Noort schrijft op deze plek wekelijks
over nieuws dat haar raakt
ZATERDAG 9 OKTOBER 2021 GO
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp schrijft over
dieren met een verhaal.
FOTO DPG MEDIA
TVI: 0,
Olivia heeft grote don
kere ogen. Wimpers die
een beetje hangen, wat
haar een verdrietige uit
drukking geeft. Haar lieve
blik maakt dat je dichtbij
haar wilt blijven, en dat is
ook precies wat zij wil.
Olivia drukt haar neus te
gen je been. Olivia duwt
haar kop onder je hand.
Aai mij, zegt Olivia met
haar hele lijf.
Soort:
waterbuffel
Woonplaats:
Onstwedde
Bijzonderheid:
houdt van knuffelen
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.haver-
kamp@persgroep.ne t
