Muzikant Hans van der Werf, die van dat busje
Als muzikant kwam Hans van der Werf afgelopen jaar thuis te zitten. Niks voor
hem. De coronamaatregelen maakten hem boos. Ook al niks voor hem. En toen
kreeg hij een idee. Een héél goed idee.
Z'n naam hoeft je niet veel te
zeggen. De naam van z'n band
evenmin. Hans... Hans... Wie
was dat nou ook alweer? Maar
zodra z'n bus in beeld komt,
weet iedereen in Vlissingen
het weer. Oooh, Hans! Van die
bus! Hans' kleurrijke Volkswagenbus staat aan
de oude weg naar Koudekerke. Voor het huis
met de vrolijke bordjes en de diepe tuin waar
kippen lopen. Een stuk of zes. Met kale kontjes,
helemaal rood van het gepik. Voormalig legkip
pen zijn het, vertelt Hans, gered uit de indu
strie. Liesje heet er een, en Pip, en Mia en Lotje
en Rosa en Loekie. En laatst stond er ineens een
klein haantje in de tuin. Het piepte, dus dat
heet nu maar Piepje.
,,Klopt! Alweer een jaar of vier. Ik zag natuur
lijk altijd al wel die filmpjes van varkens in
slachthuizen en al het andere dierenleed. En ik
at thuis vegetarisch als mijn vrouw had ge
kookt. Maar met de band at ik gewoon wat de
pot schafte. Tot ik me ging verdiepen in de in
dustrie en nog eens goed keek naar die blije
varkenskoppen achterop een truck met varkens
erin die onderweg waren naar het slachthuis.
Het klópt gewoon niet. Wist je dat kippen he
lemaal niet gemaakt zijn om elke dag een ei te
leggen?"
O nee?
,,Niet eens elke week. Maar gewoon elke
maand, net als vrouwen. Ik eet dus ook geen ei
eren meer."
,,Geen moment. We nemen wat vitamine B12
extra en verder komen we niets tekort. Sterker:
we eten nu gevarieerder dan ooit tevoren. En
lekkerder. Ik sta gewoon zelf mayonaise te ma
ken, en lekker dat die is!"
Toegegeven: Hans van der Werf (45) heeft ook
de tijd om lekker te kokkerellen. Hij is fulltime
muzikant. Dat betekent: 's avonds werken,
overdag vrij. Hij kleedt de kinderen aan, brengt
ze naar school, doet thuis wat klusjes, kruipt
een paar uur achter zijn laptop en heeft dan alle
tijd om receptjes uit te vogelen. Tot hij met zijn
accordeon in de bus stapt om naar Krabben-
dijke, Zierikzee, Hulst of waar dan ook te rij
den.
,,Ik heb geluk gehad. Ik deed hts bouwkunde in
Vlissingen en woonde in een studentenhuis in
de binnenstad. Echt een beetje Melrose Place.
Mijn huisgenoot speelde gitaar en deed jamses
sies in café de Concurrent, met een band ge
naamd Chateau Migraine. Op een gegeven mo
ment zagen ze een accordeon in mijn kamer
staan. Neem die eens mee, zeiden ze. Dus dat
deed ik. En zo stonden we op het eindejaars
feest van de Zeevaartschool met in het voor
programma The Old Firm, die Ierse folk
speelde. Die Schotten zochten nog een accor
deonist en van het een kwam zo het ander."
,,Mwah, dat was op het eind toch al niet veel
meer. Ik dacht: ik stop er een jaar mee om mu
ziek te maken, ik ben pas twintig, wat maakt
het uit. Maar ik heb mijn diploma nooit meer
gehaald."
,,Totaal niet. Ik geloof dat een oom van mij
trompet speelde, maar daar hield het mee op.
Mijn vader draaide vaak J ohnny Cash, dat weet
ik nog wel. Vond ik toen maar rare muziek, en
nu speel ik al zijn nummers. Toen ik een jaar of
negen was, ben ik accordeon gaan spelen. Op
mijn dertiende heb ik nog meegedaan aan een
concours in Wilhelminadorp. Mijn ouders
vonden dat ik te weinig oefende, maar ik won.
Mijn vader was zó trots." ,,Maar muzikaal, nee.
Mijn vader had een bouwbedrijf in Sint Maar
tensdijk. Een van mijn broers - ik heb er twee
en nog een zus - ging bouwkunde studeren. Ik
hielp hem weleens met tekenen. Zodoende
kwam ik daar ook terecht. Toen ik eenmaal een
zomer in Vlissingen had meegemaakt, wilde ik
er nooit meer weg."
wilde ik nooit meer wat anders. We traden
op in Ierse pubs door het hele land, we kwa
men bij Omroep Zeeland, we maakten cd's. En
we kregen boekingen in het buitenland: Zwit
serland, Duitsland, Frankrijk en Ierland. Op
een gegeven moment zijn we naar Portugal ge
gaan. Puur op de bonnefooi: gewoon gaan spe
len bij terrassen en hopen dat we genoeg geld
ophaalden voor de camping en de terugweg.
Dat lukte. De mensen liepen gewoon achter
ons aan. Het was één groot feest."
,,Er waren natuurlijk heus wel onderlinge din
getjes. Kleine irritaties. Er waren ook wisselin
gen in de band, mensen die afhaakten en die
werden vervangen, en ik richtte zelf een
nieuwe band op: Woodworks. In het begin met
zijn tweeën, later met zeven freelance muzi
kanten. En ook dat wisselt soms nog."
,,Eigenlijk wel, ja. Ik zeg weleens: ik kan niks
anders. Maar dat is natuurlijk niet waar. Ik wil
het gewoon niet. Ik doe het zo graag. De vrij
heid past helemaal bij mij. Mensen blij maken,
ik vind het zo mooi."
,,Niet te beschrijven. Van het ene op het andere
moment ging ik van twee-, driehonderd optre
dens per jaar naar nul. Ik zat thuis. Maar ik had
gelijk zoiets van: ik moet iets doen. Ik had ooit
iets gelezen over livestreams en ik had een paar
cameraatjes liggen, dus nog diezelfde avond
van de allereerste persconferentie stonden we
hier in de huiskamer muziek te maken. Live via
Facebook. Dat hebben we nadien vaker ge
daan."
,,Nou ja, ergens wel lullig natuurlijk. Dan zing
je 'Sweeeeeet Carolineen dan blijft het stil.
En dan typen wat mensen 'wohohoooh'. In het
begin is dat grappig, maar de lol gaat er snel af.
Onze bedoeling was om in the picture te blij-
'Overal waar ik rij,
toeteren mensen
naar mijn busje'
WENDY WAGENMAKERS
Laat me raden: je bent veganistisch.
Hunker je nooit naar een omeletje?
Fulltime muzikant, de meesten dromen daar
alleen maar van. Hoe heb jij het voor elkaar
gekregen?
En je studie?
Kom je uit een muzikaal nest?
En toen je eenmaal muzikant was...
Was het zo romantisch als het lijkt?
Dus eigenlijk hielden veel muzikanten het
voor gezien, behalve jij.
Hoe was het dan voor jou om vorig jaar niet
meer te mogen spelen?
Hoe was dat, zonder publiek?
